Na meer dan vijftien jaar over wintersport te hebben geschreven, vonden we het tijd om een absolute bestsellerlijst op te stellen van de beste wintersporthotels in de Alpen. Wie alleen tevreden is met het beste én van skiën houdt, geven we hier onze hoogstpersoonlijke lijst met grand cru’s. We letten op de parameters ligging, karakter, keuken, bouw en skigebied. Met tederheid te ontkurken, met gulzigheid te genieten.
De beste wintersporthotels in de Alpen
Wedelhuette, Kaltenbach, Oostenrijk
Een hut: pardon? Opperste vijfsterrenluxe in een berghut op 2350 hoogte: toegegeven, het klinkt als een oxymoron. De Wedelhut, hoog op een top boven Kaltenbach, in het Tiroolse Zillertal, maakt er sinds 2009 een realiteit van. Weg van alles, van het gewriemel van toeristen, van het lawaai van de après-ski, weg van het moeten, alleen op de berg.
Rond halfvijf na de middag valt de vierpersoonszetellift Wedelexpress stil. Zijn dagtaak zit erop en de laatste skiërs glijden voorbij, terug naar het Zillertal. De zon zakt, dimt geleidelijk haar licht en laat ons eenzaam achter op 2350 meter hoogte in de bar van de Wedelhütte. De hut werd in 2009 gebouwd en telt 26 bedden verdeeld over 11 kamers, waarvan er negen suites zijn. In het dalstation van Kaltenbach laat je je bagage ophalen, zelf glij je op eigen latten naar de hut. Dat zorgt ervoor dat hier enkel skiërs komen. “Wie niet gebeten is door het skivirus, heeft hier eigenlijk niet zoveel te zoeken,” weet Manni Kleiner. Samen met zijn vrouw Moni runt hij de Wedelhut als een klein familiehotel.
De keuken, hier op eenzame hoogte, scheert letterlijk en figuurlijk hoge toppen. De chef verrast ons met een soepje van perenmost en ganzenlever, en nadien konijnenwit op een lauw slaatje, en maimai met risotto. Dit is topgastronomie en dat weten de veeleisende gasten bijzonder te appreciëren. Als de nacht is gevallen, lopen we naar buiten en aanschouwen we de toppen die ons omringen, flets verlicht door een stevige maan. Maak je gewoon aan de afwezigheid van alles en iedereen. De Wedelhütte, dat is back to the roots, maar dan badend in opperste luxe. Zo heeft onze suite een eigen infraroodcabine en een enorm terras. De wellnessafdeling van het hotel heeft een buitenjacuzzi, waarin het heerlijk bubbelen en dampen is.
Arlberg Hospiz Hotel, Sankt-Christoph, Oostenrijk
Zeven eeuwen geleden door een vondeling opgericht om uitgeputte reizigers een bed, een bad en een maaltijd te geven, is het Hospiz op de Arlberg vandaag uitgegroeid tot een bedevaartsoord voor wie drie vormen van opperste luxe wil combineren: wintersport, wijn en moderne kunst.
Het Hospiz heeft zelf een stevig geschiedenisboek geschreven. In 1386 werkte hier hoog op de Arlbergpas een zekere Heinrich Findelkind (een vondeling) als zwijnenhoeder. Toen hij zag hoe in het voorjaar de lijken gevonden werden van weer eens een aantal mensen die ’s winters op de pas waren doodgevroren, besloot hij een Bruderschaft op te richten om verdwaalde en uitgeputte reizigers te helpen. Daar hoorde een Hospiz bij: een huis waar reizigers in nood eten en een bed konden krijgen. Arlberg Hospiz was geboren. Vandaag telt het Bruderschaft Sankt-Christoph staatshoofden en andere leden uit de fine fleure. Jaarlijks spenderen zij zo’n 700 000 euro aan directe caritatieve projecten in het westelijke deel van Oostenrijk.
Adi Werner, de pater familias van het Hospiz, bezit een van de grootste wijnkelders met magnumflessen Bordeaux ter wereld. Hier liggen 2754 flessen van 12, 15 en 18 liter. Werner glundert. “Ik ben niet meer dan een gewone wijnliefhebber die al 44 jaar gepassioneerd is door Bordeaux. Wijn is als vrouwen: er zijn er goede en zéér goede.” Ook Florian, de zoon van de wijnkenner-hotelier, bouwt mee aan de eigenzinnigheid van het Hospiz. Waar vroeger de oude sauna in het hotel stond – vandaag heeft het Hospiz een grote, lichte en moderne wellnessafdeling – haalde Florian in 2007 zijn allereerste schildersezel boven. Momenteel bouwt hij naast zijn hotel een heuse Kunsthalle Arlberg.
Hotel Castell, Zuoz, Zwitserland
Soms is het leuk om buiten de lijntjes te kleuren. Het viersterren superior Hotel Castell in het Zwitserse kanton Graubünden doet dat met verve. En dat mag je letterlijk nemen: een oud stenen kasteel in Engadinstijl bulkt van hedendaagse kunst en dat dat ‘on a different mountain near Sankt-Moritz’.
In vergelijking met kleppers als Corvatsch en Corviglia is Zuoz eerder het kleine broertje van Engadin Sankt-Moritz. Maar wie in Castell Zuoz logeert, wil meer dan alleen maar skiën. Dat vertelt ons Silvan Auf der Maur. Met zijn 35 jaar vast een van de jongste tophotelmanagers uit Zwitserland. “We cultiveren de fijne kunst van het relaxen. Het hotel is honderd jaar geleden gebouwd, maar kende tijdens beide wereldoorlogen vervalperiodes. Het is dankzij de Zwitserse kunstmecenas Ruedi Bechtler dat dit kasteelhotel in 1996 volledig kon worden gerenoveerd.”
Vandaag combineert het Castell verfijnde luxe met prettig gestoorde hedendaagse kunst. Die hedendaagse kunst past wonderwel in de oude, dikke Engadiner-bouwstijl en in de omringende natuur. Kunstvol genieten, maar ook genieten van kunst: het gaat hier perfect samen. De kamers zijn bijzonder strak, tjokvol design en kunst, en contrasteren met de dubbele vensters en dikke muren. De gangen die naar de kamers leiden, lijken op gevangenisgangen: strak, sober, quasi spartaans. En zo worden we hier de hele tijd op het verkeerde been gezet. Een aparte belevenis.
Riffelalp Resort, Zermatt, Zwitserland
‘Op 2222 meter hoogte is de wereld anders’ orakelt het mooie foldertje over het Riffelalp Resort, hoog boven het Zwitserse Zermatt. Klopt natuurlijk, zeker als die kathedraal van een Matterhorn zo tastbaar dichtbij staat. Hier kan je in opperste luxe de tijd nemen om de tijd te vergeten.
Meteen even waarschuwen: Zwitserland is duur. In Zwitserland is Zermatt een van de duurdere vakantiebestemmingen. En in Zermatt behoort het Riffelalp Resort tot een van de betere – en dus duurdere – hotels (alsook een exclusieve zomerspeeltuin voor de Europese fine fleure). “De Zwitserse frank, de euro en de Engelse pond zijn niet al te beste maatjes”, horen we van Hans-Jorg Walther, directeur van het hotel. Een understatement. En toch zit zijn 65 kamers tellende hotel vol. Dat komt door die ene, letterlijk en figuurlijk onbetaalbare troef: nergens anders kan je in weelde wonen en ondertussen van een onevenaarbaar zicht op de Matterhorn genieten. Het is -20, maar toch springen we in het buitenzwembad, het hoogst gelegen openluchtzwembad van Europa. Damp hult de Matterhorn in een mysterieuze sluier.
Het hotel bestaat uit een oud stenen gebouw, ‘Nostalgie’ genaamd, en een nieuwbouw uit 2000, ‘Chalet’ gedoopt. Walther was van bij het begin bij de nieuwbouw betrokken. Het hotel werd door de familie Seiler – eigenaar van enkele vijfsterrenhotels in het centrum van Zermatt – aan Sandoz verkocht. Het trekt in de eerste plaats rijke en sportieve gasten. “Je moet al snel een jaarinkomen van zo’n 180 000 euro hebben om hier te kunnen komen”, oordeelt hotelbaas Walther met een Zwitsers-financieel oordeel. “En om dat te verdienen moet je hard werken, en dat doe je meestal in steden. Als je dan op vakantie wil, dan ben je op zoek naar een plek van absolute rust. Hier op 2222 meter hoogte bieden we dat. Het feit dat onze frank zo hoog staat, maakt voor ons publiek niet zoveel uit. Wij bieden kwaliteit, en die komt met een prijs.”
Hameau Albert Premier, Chamonix, Frankrijk
Koning Albert kwam er één keer. Anoniem, om een koffie te drinken, op doorreis naar zijn geliefde Italië. Maar Le Hameau Albert Premier, het vijfsterrenhotel net buiten het centrum van het Franse bergdorp Chamonix, houdt wél de eer van grootvader Albert I in ere.
Met een Mont Blanc in je achtertuin is het makkelijk promotie voeren. En als je dan een voormalige Belgische koning hebt die hier zijn sporen naliet, wordt het al helemaal een klus van niks. Chamonix was lange tijd de speeltuin par excellence van onze eerste Albert-koning. Hij skiede niet, hij klom. Maar vandaag is het tophotel uit het Franse berg- en skistadje Chamonix nog steeds naar Albert I genoemd. Hameau Albert Premier is dan ook een hotel dan geen toegevingen doet. Voor veeleisende wintersporters een walhalla.
Het hotel is het meest luxueuze van de stad en herbergt bovendien een restaurant met twee Michelinsterren, een van de weinige in de Alpen. Wie Chamonix bezoekt in het spoor van Albert I kan niet anders dan heerlijk tafelen in het klasserestaurant van Pierre Carrier. Carrier voert de vierde generatie aan in een hotel dat honderd jaar geleden niet meer dan een bescheiden pensionnetje was in een stad van ontluikend toeristisch belang. Joseph Carrier vervoerde toentertijd reizigers met een koets. Zijn werk werd overbodig toen in 1903 de trein tot in Chamonix reed en dus zocht de ondernemer een businessalternatief. Dat werd het ‘Hôtel-Pension du Chemin de Fer de Chamonix’. Nu, honderd jaar en vier generaties later (de vijfde draait trouwens ook al mee), is Pierre Carrier een van de betere Franse koks en eigenaar van het hotel dat in 1935 als eerbetoon aan de bekende koning-klimmer werd omgedoopt tot ‘Hôtel Albert Premier’.
Tekst: Aart De Zitter/Foto’s: Thomas De Boever
Reacties zijn gesloten.