We kunnen er momenteel alleen maar van dromen. Maar dromen zijn er om ooit uit te komen, nietwaar? Net voor een pandemie zoals we die in deze generatie nooit eerder meemaakten het hele winterseizoen compleet in de war stuurde (wat het dit seizoen dus weer deed), werd een van onze dromen een feit: heliskiën dan wel heliboarden in Canada. Dit verslag waren we je absoluut nog schuldig!

Tekst: Bart Geerts / Foto’s: Justin Nan, Cloud9 —> bekijk hier de volledige fotogalerij!

Heliskiën/heliboarden in Canada

Zondag 6 januari, 8 uur ’s morgens

Afspraak met Pieter Simons en Joeri Van De Vliet op Brussels Airport.

Eindelijk is het zover, de laatste weken desinfecterende spray op de handen, extra voorzichtig boarden, geen voeten omslagen of andere lichamelijke letsels oplopen… Hoe dichter bij de datum hoe meer het besef begon te groeien dat de eerste week van het jaar er al snel aan kwam.

Een week poederknallen in Canada, de Selkirks heet het gebergte wat we gaan verkennen. Een skigebied van 1167,43 km2 met 278 drops tussen 1000 en 3100 m hoogte, elke dag gemiddeld tien helikopterruns met eindeloze poedervelden en uitdagende tree-runs hadden de mensen van Cloud 9 Travel en WePowder ons beloofd. Die ochtend was ik nog steeds benieuwd of ze die belofte zouden kunnen inlossen. Joeri Urbanija en Dennis Clever hebben een ander vluchtschema, maar die zien we in Kelowna om samen de reis verder te zetten!

Drie vluchten met een totale reistijd van +/-18u, overnachting in Kelowna, een transfer naar de helipad en een helivlucht van 20 minuten scheiden ons nog van The Galena Lodge, een lodge van Canadian Mountain Holidays (of CMH) waar we een week lang verwend gaan worden. Dit moet ’m worden, en zover zijn we al geraakt: bagage inchecken, vrouwen en kinderen knuffelen en op naar de tweede koffie van de dag in de vertrekterminal.

Maandag 7 januari 02u30 (Brussels Time)

18 uur onderweg en opgestapt op onze laatste vlucht richting Kelowna, een propellervliegtuigske dat ze momenteel aan het de-icen zijn om vanuit Edmonton de Canadian Rockies over te geraken. Onze jonge manvrouwelijke steward die toch wel wat van Benny Hill wegheeft, staat zuchtend met zijn handen in zijn zij en zijn tenen op de grond tikkend de twee jongens voor ons uit te leggen dat bagage onder de stoel of boven het hoofd moet gestockeerd worden. Hoewel de lokale tijd nog maar 18-19 u ’s avonds is, begint de vermoeidheid bij iedereen wat door te wegen en zijn we blij dat we de lucht in kunnen!

Nog niet halfweg de vlucht gaan plots de cabinelichten uit, en weer aan, en opnieuw uit en terug aan…

OK…

10 Minuutjes later dalen we voelbaar en zien we uit het raam terug de grond i.p.v. wolken.

OK…

“Goodevening everybody, this is your captain speaking (*oh-oooow*). We have a problem with our AC generators, we need these to keep the wings and propellors free of ice. Since

we still need to pass the Rockies and need high altitude, we won’t be able to reach our destination and need to make an unforseen landing. During this landing it is standard procedure that we will be approached by fire- and intervention trucks. Please stay calm and I will inform you further when we are on the ground.”

…Ooooowkaaay…

De kringspier kreeg pas terug rust wanneer de wielen van het vliegtuig op de grond stonden, om dan nog wat slecht nieuws te mogen horen. Het vliegtuig kan niet hersteld worden en iedereen zijn vlucht zal opnieuw geboekt moeten worde. MAAR, jullie krijgen wel een voucher om iets te eten… Oké, BEDANKT!

Blijkt dat het systeem de mensen zélf allemaal op de vluchten herboekt, en gezien we niet op één boeking samen stonden ging onze reis gesplitst verder. Ik had ‘geluk’ om nog met de late vlucht mee te kunnen (om 23u30) terwijl Pieter en Joeri de eerste vlucht ’s anderendaags moesten nemen.

Zij met bagage naar het hotel (waar ze – thank god – ook nog een voucher voor kregen) ik opnieuw de terminal in om na nog eens 45 minuten extra vertraging, een gate-wissel en een gedeelde taxirit met wat onbekenden, om midden in de nacht bij Dennis Clever en Joeri Urbanija op de hotelkamer binnen te sluipen.

Dik 25 uur onderweg en nog nooit zo slecht geslapen, maar ik was in de Canadian Rockies! Hoera!

Dinsdag 8 januari, 7 am (Canadian Mountain Time)

Goodmorning CANADA! Met ogen zo groot als 2 eurocent richting ontbijt, 2 pannenkoeken uit het volautomatisch pannenkoekenmachien, een koffie in kartonnen beker met houten roerstaaf en de taxi in met Joeri en Dennis richting pick-up point voor de bus. Ondertussen berichtjes sturen met Pieter en Joeri om de bus tegen te houden tot ook zij landen, dat zal spannend worden. Materiaal in de bus gesmeten, nog een extra lang toiletbezoek ingelast en wat vertragingsmanoeuvres bij de busbegeleider, maar het mocht niet baten, de bus moest vertrekken voor een rit van 4 uur, want we moesten een ferry halen.

Na 10 minuten rijden met de bus krijgen we bericht van Pieter en Joeri, ze zijn geland. Hadden we 20 minuutjes langer gewacht, dan hadden ze het gehaald. Niets aan te doen, de race kon beginnen. Laatste kans om op de bus te geraken voor het echt problematisch werd was in Revelstoke, de laatste tussenstop van de bus voor de ferry! Ik deelde mijn locatie via Google Maps zodat ze onze positie konden volgen, zij hadden een yellowcab met Indische chauffeur kunnen strikken die wel te vinden was voor een uitdaging: “Get us on that bus!”

Iedereen was de bus aan het opstappen in Revelstoke terwijl we de begeleider aan het vertragen waren, toen een yellowcab met gierende banden de parking opvloog. De Indische chauffeur, Taxi Tony, was zijn bijnaam ondertussen, had de achterstand ingelopen met zijn Toyota Prius en had zijn fooi dubbel en dik verdiend.

Met zijn vijven herenigd haalden we de ferry en konden we al wat verbroederen met onze reisgenoten voor de komende week. Een goed anderhalf uur later hoorden we in de verte de helikopterschroef voor de eerste keer om ons met bagage in te vliegen naar de “GALENA LODGE”. Machtig, die vlucht daarheen met 11 man in een helikopter proberen een glimp op te vangen door de raampjes van het gebied waar we de komende dagen mogen doorvlammen.

Dinsdag 8 januari, 2 pm

“Good afternoon everybody, my name is Duncan, and i’m your Lodge Manager.”

Duncan en het ontvangstcomité stonden klaar in de ‘Control Tower’ van de lodge om iedereen te ontvangen. Al snel werd duidelijk dat alles hier tot in de puntjes geregeld is, alle lawinegear was netjes met naam gelabeld, ook je walkietalkie en lawinebieper.

We hadden een goed uurtje om rond te kijken en de boards voor te bereiden en werden dan verwacht op de ‘Helicopter safety training’ en daarna ‘Snow Safety training’. Iedereen van de groep moest verplicht deze opleidingen volgen en de verstopte biepers gaan zoeken, we gingen de komende week tenslotte toch op elkaar moeten vertrouwen in geval van nood. De meesten hadden hier reeds ervaring mee, maar we hebben nog veel van elkaar opgestoken door ervaringen te delen. Altijd interessant om ook theoretische kennis over sneeuwlagen en weersopvolging op te doen om lawines en sneeuwkwaliteit beter te begrijpen.

Het systeem van buddies peperen ze er ook vanaf het begin in: spreek bovenaan de drop af met wie je de run door knalt, de voorste trekt het spoor en de tweede volgt en je roept af en toe zodat je een soort contact houdt. Hoor je elkaar niet meer, dan moet je onmiddellijk stoppen en contact zoeken.

Na het volgen van alle veiligheidstrainingen en het aanhoren van de huidige condities voelde ik me behoorlijk veilig en kon ik niet meer wachten om boven op de berg uit de helikopter te springen. Op naar het eerste avondmaal binnen in de lodge! Knisperend houtvuur, gevulde buffettafel, gelijkgestemde zielen en ook het personeel dat mee aan tafel plaatsneemt zijn een recept voor sappige tafelgesprekken waar anekdotes en heldenverhalen er al snel voor zorgen dat de klok 9 pm slaat. Bedtijd!

Woensdag 9 januari 07:15 am

Er loopt iemand met een bel door de gang van de slaapkamers: “Rise and shine!”

Om 7:30 am kan je een ‘stretchclass’ volgen waarbij de belangrijkste spiergroepen worden losgemaakt, maar de eerste dag lijkt me dit nog niet echt nodig. Een koffietje zou wel smaken om de dag in gang te trekken.

Het ontbijtbuffet is àf: yoghurt muesli, fruit, spek, ei… alles wat de spieren de week kan door helpen ligt op tafel. Duncan komt tevoorschijn en tikt tegen zijn glas. “The weather is cloudy with some snowfall, and temperatures are low, -5 to-10° C”. Ideaal weer voor goeie droge sneeuw te gaan omploegen buiten. Nog een tiental minuten en het gaat écht beginnen.

Even snel naar de kamer, tanden poetsen en de laatste overtollige ballast afgooien om dan richting materiaalkot te gaan en al de gear aan te trekken. We zitten in groep 3, dus pas de derde om naar boven te gaan. Vandaag doen we dat met Rocco, de man met een legendarische reputatie in de CMH-gelederen, dus de verwachtingen liggen hoog!

“OK, that’s us guys, to the heli pad…”

Materiaal bij de gids droppen, bindingen toe, boards in elkaar gehaakt, ski’s erbovenop en de rugzakken aan elkaar gebonden naast de gids. Wij een 4-tal meter verder gehurkt gaan zitten, terwijl de gids half bovenop het materiaal gaat liggen, en dan komt Roger de helikopterpiloot deze week, aangevlogen en hij landt perfect tussen ons en de gids.

Rocco begint aan de andere kant alles in de bagagekorf te laden terwijl wij instappen, 11 man, 4+5 op de twee achterbanken die naar elkaar gericht staan met de knieën in elkaar gevlochten, twee man telkens op de ‘love seat’ achteraan die zijdelings naar buiten uitkijkt.

En we zijn weg, nogmaals machtig gevoel terwijl we door de ramen kijken en de lodge kleiner wordt, terwijl wij boven de Douglassparren omhoog vliegen en mijn hart toch wat sneller begint te kloppen.

De eerste drop, hoewel het nog wat flat light is en het dieptezicht eerder beperkt, krijgen we al een kom te verwerken die uitloopt in de bomenrij. De eerste bochten voelen zalig en halfweg stoppen we bij Rocco aan een grote spar terwijl hij het tweede grootste gevaar bij de tree-runs wil duiden: de ‘tree well’. Een tree well is de put die rondom een boom ontstaat na veel sneeuwval, als je er tijdens het boarden of skiën invalt, kan je in een benarde positie terechtkomen. Het uitgraven van een slachtoffer van een tree well is ook behoorlijk intensief gezien je van de dalzijde een taartvorm moet uit scheppen richting slachtoffer. Nuttige info die later deze week zijn doel nog zal bewijzen…

Vier runs in de voormiddag en Roger (de piloot, geen grap!) pikt ons op voor de lunch, omdat het weer niet super is, vliegen we terug naar de lodge om daar te eten. Opnieuw alles tiptop in orde als de broodjes per groep klaarliggen, er chocoladekoekjes en notenmix, gedroogd fruit en zelfs ‘gerookte oesters’ zijn, er gewone en iced tea klaarstaat. Nomnom, terug wat krachten opdoen om de bovenbeenspieren van het achterste been aan te sterken.

Het klinkt eentonig misschien, maar de namiddag was een kopie van de voormiddag, nog vijf runs telkens met verschillende drops en telkens een megarun naar beneden die daarop volgt, de ene keer starten we in een open stuk en eindigen we door het bos, de andere run komen we het bos niet uit…

Rocco en de crew “Call it a day!” Het is iets harder beginnen sneeuwen, en ervaring heeft de CMH crew geleerd dat ze moeten afronden als er nog een uur daglicht is, om eventuele zoekacties te kunnen garanderen.

Niemand die daar iets op tegen heeft en we laten Rocco de choppa nog een laatste keer inladen terwijl wij onze willekeurige plaats achteraan innemen.

High fives en hugs na de landing sluiten de outdoor dag af, WoW, die kon al tellen…

We halen een vieruurtje in de bar en slenteren dan met een emmer KoKanee’s (lokaal bier) richting de jacuzzi buiten. De beste manier om deze dag af te sluiten, lichaam in het warme bruisende water en af en toe wat frisse KoKanee binnen gieten terwijl we de eerste dag samen met onze reisgenoten evalueren.

Ergens hopen we dat de gidsen bewust ‘rustig’ beginnen en opbouwen later de week, want hoe NICE de runs vandaag ook waren, wij komen echt voor de avontuurlijke kilometerruns, mega-uitzichten, it’s CANADA after all. Die hebben we vandaag gemist, omdat er regelmatig gestopt werd, maar desalniettemin was dit een prachtige dag te vergelijken met de beste poederdag die je ooit in de Alpen hebt meegemaakt!

Avondeten top, nog een pooltje en een biertje en dan kruipen we ons bedje in.Morgen zal ongetwijfeld vandaag evenaren en er meer dan waarschijnlijk nog overgaan ook. Nighty Night! X

Donderdag 10 januari

De groepen schuiven door en de gidsen blijven, wat wil zeggen dat we normaal gezien elke dag een andere gids krijgen. Duncan, de CEO van de Galena Lodge gaat vandaag met ons op pad! Het ochtendritueel blijft ongewijzigd, behalve dat we vandaag groep 4 zijn en als laatste door de heli worden opgepikt. Geeft ons nog even de tijd om met het thuisfront te (video)bellen, want daar is het nu bijna avond.

Duncan voert de standaardtesten uit en opent na de eerste drop met een treerun om U tegen te zeggen… Wajooo! De gidsenmeeting heeft zijn vruchten afgeworpen gisteren, hij laat ons wat losser en maakt al wijzend met skistokken duidelijke afspraken. Mannen, links van die bomenrij wordt het gevaarlijk, de pick-up ligt in die richting, probeer mijn spoor zoveel mogelijk te volgen en volg mijn gejodel… Have fun! En weg was hij… Duidelijk! Een paar momenten later droppen we in op een wederom zalige run die gezien de meters die we kunnen afleggen in schril contrast staat met wat we gisteren zagen. De gidsencrew is dus wel degelijk aan het opbouwen.

Roger is druk in de weer met alle groepen oppikken en veilig afzetten, de gidsen communiceren met de ‘Snow Safety Chopper’ om te bekijken welke runs haalbaar en veilig zijn. Deze (kleinere) chopper met bemanning vliegt heel de dag door het gebied, checkt de veiligheid op de verschillende drops, voert stabiliteitstesten uit op het sneeuwpak, bezorgt de lunch en kan in geval van nood snel een gids droppen waar nodig bij een ongeval of dergelijke. Hieruit blijkt nog maar eens dat veiligheid hoog op het programma staat en dat ze er elk uur aan werken.

Toplunch geleverd door deze helikopter, deze keer bovenop de berg op geïmproviseerde sneeuwtafels. De groepen komen één voor één aan het verzamelpunt aan en kunnen krachten opdoen voor de namiddag.

Na de middag voert Duncan de troep nog langs machtige runs in de echte backcountry van Canada. Toegegeven, beter dan dit heb ik nog niet meegemaakt. Soms neemt de crew dezelfde run, maar schuiven ze simpelweg tien meter op, nieuwe witte lakens, en GAAN! De chillfactor in de aanpak van Duncan zorgt ervoor dat er de hele dag een goede vibe hangt in de groep, en naarmate de dag vordert viert hij de teugels een beetje zodat we ook eens hier en daar een drop kunnen nemen.

Best vermoeiend en niemand is rouwig als de last call eraan komt en de heli ons terugbrengt naar de lodge. Duncan came through! Hij bezorgde ons een topdag en kon vandaag als meewerkend patroon de liefde voor de vlokjes aan ons overbrengen, ik ken de mens verder niet persoonlijk, maar ik denk dat hij er ook van genoten heeft.

Kokanee’s en jacuzzi dan maar!

Vrijdag 11 januari

Sinds gisteren pik ik samen met Joeri ’s ochtends de stretchclass mee. Die benen en de rug moeten we soigneren, want ze moeten de volle dag heliboarden overleven, baat het niet… We zijn groep 1 vandaag, dus eten en snel klaarmaken voor de allereerste lijnen van de dag.

Vandaag staat Bernie op onze planning. Je zou hem qua uiterlijk kunnen vergelijken met een Native Canadian, hij spreekt op een traag tempo en heeft een ietwat monotone, hypnotiserende stem, maar is al wel de gids met de meeste jaren op zijn palmares bij CMH. Keigoei weer vandaag en we kunnen verder uitzwerven over het gebied. Nadeel hiervan is wel dat we soms iets langer op de heli moeten wachten, komt ook door ons omdat we liever knallen dan toeristisch te toeren. De dode momentjes op de pick-up points vult Bernie probleemloos met weetjes over houtkap en kariboes, zo leren we ook nog wat over nature and wildlife in de Selkirks, de bergketens waarin we te gast zijn, prachtig!

Anyway, goed weer en great runs zorgen ervoor dat iedereen snel in de mood is, in de mood en ook over-mood-ig? Tijdens één van de runs ben ik even voor op buddies Joeri en Dennis, en geraak ik in mijn enthousiasme uit balans op een pillowdrop tussen twee bomen, ik schamp van de 2e pillow af de linkse boom in, schuif langs de takken naar beneden en zit vast, mijn kont verst in de tree well, mijn hoofd en snowboard nog boven. Op zich geen comfortabele positie maar mijn handen zijn vrij en ik kan proberen mijn walkietalkie te nemen om Bernie te verwittigen, mijn buddies zaten kort achter mij… Geen probleem dus, toch?

Maar ook Joeri en Dennis hadden de drop opgemerkt, Joeri duwt bij het nemen van de drop een sneeuwpak los dat mijn treewell toeschuift. Tijd voor lichte paniek. Instinctief begin ik “HELP!” te roepen en kan ik nog met één handje zwieren dat boven de sneeuw steekt, de rest van mijn lichaam was op slag vast gebetonneerd. Achteraf getuigde Joeri dat hij blijkbaar ‘in de verte’ hoorde roepen, terwijl ik op 1-2 meter van hem lag.

Gelukkig zag hij mijn handje flapperen en schoot hij onmiddellijk te hulp. Hij begon me samen met Dennis uit te graven en nadat mijn gezicht en borst vrij werden gemaakt was er tijd om even ‘groen’ te lachen en een filmpje te maken. We contacteren Bernie dat alles ok is en we willen vertrekken, wanneer Joeri opmerkt dat zijn board verdwenen is… Blijkbaar hebben ze dit onder geschept bij het uitgraven, dus alsnog de sondes bovenhalen en peilen waar het board ligt, we kunnen er gelukkig nog mee lachen! Door de commotie heeft de groep wel even moeten wachten op ons, we verzamelen onze gear en sluiten terug aan.

Scary stuff, maar gelukkig waren mijn buddies daar, hoewel ik erop vertrouw dat ook in het andere scenario de mensen van CMH me snel hadden kunnen bevrijden!

Verder vallen er buiten verdwaalde Dennis die een stuk te voet door balls-deep pow moest stappen nadat hij stond te “yellowen” naar Bernie :), geen gewonden of ondergesneeuwden meer en kunnen we de dag opnieuw afsluiten met high fives, Kokanee’s en jacuzzi, waar de treewell en bijbehorende film en foto’s hét gespreksonderwerp waren. Achteraf bekeken heeft het best-case scenario plaatsgevonden en had het ook iets problematischer kunnen lopen, maar daar probeert niemand aan te denken! In alle geval werken de procedures van CMH betrouwbaar en is dit goed afgelopen…Merci Joeri en Dennis!

Zaterdag 12 januari

De laatste volledige dag heli, gezien het prachtige weer van afgelopen dagen lopen we naar het einde van onze hoogtemeters. Je koopt in het pakket een bepaald aantal hoogtemeters, CMH garandeert x-aantal meters tijdens hun reizen, haal je het gegarandeerde aantal meters niet, dan krijg je terugbetaling of credit bij CMH. Is je pakket hoogtemeters op, dan kan je er bijkopen of in de lodge blijven poolen natuurlijk. Vandaag zijn we groep 2 en staat Oliver (den Oli) op ons lijstje als aanvoerder. Oli is een 28-jarige full mountain guide die afkomstig is van Oostenrijk en best gemotiveerd voor de dag komt. Zou dat met het feit te maken hebben dat hij onze groep mag gidsen vandaag?

De rituelen bij de first pick-up zijn er al goed ingebakken en heel de groep vertrekt vlot voor deze laatste volledige dag helifun! Oliver heeft dezelfde chille aanpak als Duncan en met de nodige humor en practical jokes zit de sfeer er weeral snel in. Het verschil met de andere guides is dat Oli effectief op zoek gaat naar drops en runs op onze maat. Hij wijst aan waar we af kunnen springen en gaat dan zelf onderaan zitten met zijn camera om ons op de gevoelige plaat vast te leggen, topkerel! Bij een gegeven run vertrekt hij bovenaan en laat ons even wachten. Als we hem oproepen om te vragen of we mogen komen klinkt het droog door de walkie: “Wait a second guys, i’m building a jump for you…”

Roger (ken je hem nog, de piloot) hoort het gesprek over de radio en heeft juist een groep bovenaan afgezet. Als hij over Oli vliegt vraagt hij over de radio of al iemand gesprongen is en blijft hij ter hoogte van de jump in de lucht hangen toen die hem antwoordde dat de eerste eraan komt. Art Of Flight toestanden als de eerste guys full speed naar de roller rijden waar Oli een kleine afzet prepareerde. Geen mega airtime maar die heli op de achtergrond! Voor sfeer en gezelligheid alleen al krijgt Oli een welverdiende 10.

Hij blijft ons langs runs loodsen die in onze lijn van verwachting lagen en op een bepaalde run stonden we zelfs aan de pick-up point vóór hij er zelf toekwam. “Oh good, you guys are all here… “:)

De laatste vlucht van de dag brengt ons weer bij de lodge, waar high fives, hugs, Kokanee’s en jaccuzi een gewoonte worden. Bij het avondeten bekijken we de foto’s die Oli geschoten had en worden er opnieuw heldenverhalen uitgewisseld tussen de verschillende groepen.

Onze hoogtemeters zijn officieel op, maar als er gevraagd wordt wie morgen nog vliegt zijn wij er natuurlijk opnieuw bij, met één kleine voorwaarde, het moest met OLI (die we lichtelijk afdwongen door op de tafels te kloppen en “OLI” te scanderen). De organisatie voorziet de laatste avond een ‘bonte avond’ waar iedereen zich aan de Jaegermeister en Kokanees vergrijpt. Wij beslissen wijselijk om dit te laten passeren en op tijd te gaan slapen. Thuis kunnen we nog genoeg feesten, Roger en co is éénmalig! Peace out, zatlappen…

Zondag 13 januari

Dit is ’m dan, de dag die er weer veel sneller is dan gehoopt: de laatste! Maar we kregen onze zin… Oli prijkt bovenaan naast onze groepsnummer en mag ons de laatste dag door de witte woestijn loodsen. Alles moet ingepakt zijn en klaarstaan in de ‘Control Tower’, want ’s middags komen we terug naar de lodge en zit het gedeelte helitrip erop.

Gedurende die voormiddag hebben we dan nog wel echt alles gegeven. Oli was vereerd door onze actie van gisteren aan de dinertafel en bleef verder gaan op het elan van gisteren. Geen tijd verliezen en meters maken. Niet iedereen is naar boven dus de heli vliegt sneller heen en weer, maar toch zitten deze paar uren er al snel op. Als de laatste run afgeroepen wordt, klinkt er toch wat weemoedigheid. Roger brengt ons veilig en wel terug tot aan de lodge, we lunchen nog, kleden ons om en maken onze bagage klaar om dan met één laatste vlucht van Roger naar de bewoonde wereld te vliegen. Stilaan veranderen de witte boomtoppen in groene en zetten we de rest van de reis verder onder de sneeuwgrens.

Maar op wat een knaller van een week kunnen we terugkijken. Het feit dat de week voorbij gevlogen is, geeft aan dat dit toch wel weer eentje voor in de persoonlijke geschiedenisboeken was.

Bij het plannen van deze reis werd het steeds omschreven als de “One’s in a lifetime”-reis die we moesten gemaakt hebben, maar wie weet? Wie weet?!

Thanks aan:

• @Cloud9: https://cloud9travel.nl
• @Wepowder: https://wepowder.com/nl
• @cmh_heli: https://www.cmhbenelux.com/index.html
• #CMHGalena: https://www.cmhbenelux.com/lodging/galena.aspx.html

Meer heliski? Lees ons artikel Deep in Russia.