Skiën, snowboarden, telemark, freeride: het is allemaal heerlijk, pure adrenaline. Maar hoe is het nu om eens een stap terug te doen? De snelheid eruit te halen en de tijd te nemen om in alle rust te genieten van de frisse berglucht en de ongerepte natuur? In de meeste wintersportgebieden is de verleiding domweg te groot. Maar in het Zwitserse Kandersteg kun je niet anders dan onthaasten. En ineens vinden we onszelf terug op de slee, ploeteren we op sneeuwschoenen door een sneeuwstorm en genieten we op grote hoogte van de stilte. Saai? Onthaasten in Kandersteg is alles behalve saai!

Onthaasten in Kandersteg

Een dag voor vertrek krijgen we goed nieuws: het sneeuwt hard in Zwitserland! Maar het is wel nieuws met mixed feelings. We gaan namelijk niet skiën of snowboarden. Deze keer gaan we de wintersport in alle rust beleven. En om ervoor te zorgen dat we niet na twee dagen toch stiekem de latten onder binden en ons laten verleiden tot een adrenaline rush, gaan we naar een gebied waar snelheid ondergeschikt is.

Dat onze ingecheckte bagage direct naar het hotel wordt gebracht, zorgt meteen al voor de nodige ontspanning. Het betekent dat we op de luchthaven van Zürich niet hoeven wachten en dat we de trein naar Kandersteg met gemak halen. Daardoor hebben we tijd om in Erlenbach im Simmental een korte tussenstop te maken en de kabelbaan te nemen naar de top van de Stockhorn (2190 m). Een leuke manier om een indruk te krijgen van het Berner Oberland, ware het niet dat het bij het zien van de besneeuwde hellingen in de verte toch echt gaat kriebelen om de poeder in te duiken. We kunnen vast wel ergens ski’s huren…

Maar eenmaal in Kandersteg laten we die gedachte snel varen. Want behalve voor gezinnen met jonge kinderen of voor absolute beginners zijn hier geen pistes of spectaculaire afdalingen. Rob Sakko, onze gids, ziet onze teleurstelling en zegt het nog maar eens. ‘De nadruk ligt hier op genieten. Zelfs de skiliften gaan hier langzamer.’

Vallen en opstaan

Dat laatste blijkt geen grap. De gondel richting de Oeschinensee is gemaakt voor sightseeing, zo lijkt het als we volgende ochtend omhoog gaan. We hebben sleeën gehuurd en alsof we de hond uitlaten, wandelen we vanaf de gondel met de slee in het kielzog naar Berghotel Oeschinensee. Een stevige Zwitserse lunch in dit gezellige familiehotel, waar de vijfde generatie inmiddels de scepter zwaait, geeft ruim voldoende energie voor de afdaling per slee. In het begin is het even wennen: hoe kun je ook alweer sturen en – niet onbelangrijk – remmen? Maar al snel glijden we blij als kinderen over de speciale sleepiste naar beneden. De snelheid neemt toe met het zelfvertrouwen en uiteindelijk giert de adrenaline door ons lijf. Net als vroeger kunnen we het niet laten om met opzet uit de bocht te vliegen en vervolgens ondersteboven in de sneeuw te belanden.

Later die dag is het tijd voor het serieuze werk: het eerste deel van de sneeuwschoenwandeling over de Gemmi pas. De Sunnbüelbahn brengt ons, geheel in stijl, in een slakkenvaartje naar boven. Daar geeft Fritz Loretan, een doorgewinterde gids uit de regio, uitleg over de techniek van het sneeuwschoenwandelen. En eerlijk is eerlijk, het lijkt eenvoudiger dan het is. Vroeger hadden de boeren in de berggebieden al een soort sneeuwschoenen, maar dan van hout. Door het grotere oppervlak onder je voeten zak je minder snel weg, waardoor lopen in de sneeuw een stuk makkelijker wordt. Voor de boeren waren ze uiteraard puur functioneel; op die manier hoefden ze het erf niet sneeuwvrij te maken. Als wintersportactiviteit is sneeuwschoenwandelen de laatste jaren enorm in opkomst. In Zwitserland komen er steeds meer speciale winterwandelroutes. Sommige routes zijn goed geprepareerde paden die je prima kunt bewandelen met bergwandelschoenen. Daarnaast zijn er de speciale sneeuwschoenwandelroutes. En voor de echte avonturiers is er de mogelijkheid om met een gids ‘off-piste’ te gaan.

Wij beginnen vrij eenvoudig op een geprepareerd pad. Maar al snel duikt de Fritz de diepe sneeuw in. ‘Even opwarmen voor morgen’, zegt hij met een knipoog. Inderdaad blijkt al snel dat je bijvoorbeeld niet moet proberen om achteruit te lopen. Want je valt zeker achterover om vervolgens als een hulpeloze kever met de pootjes omhoog te wachten tot iemand z’n hand uitsteekt om je overeind te helpen.

Na zo’n 6 kilometer eindigt onze tocht voor vandaag bij het idyllische Berghotel Schwarenbach (2061 m). Dit voormalige tolhuis is een van de oudste gebouwen in de regio en is alleen te voet bereikbaar. Als de laatste dagtoeristen huiswaarts keren, zijn we overgeleverd aan de zorgzaamheid van eigenaar Peter Stoller en zijn familie. Absoluut geen straf, weten ook de wilde dieren. Rond etenstijd sluipt een vos hongerig rond het hotel in de hoop iets toegeworpen te krijgen. Met succes. En als ook onze eigen grommende beren zijn gesust, kunnen we niet anders dan ons overgeven aan de stilte.

Onthaasten in Kandersteg in het voetspoor van Picasso

Tegen de verwachtingen in voelen we ons de volgende dag doodmoe, maar misschien is dat het logische gevolg van de rust en de frisse lucht. Vandaag staat een sneeuwschoenwandeltocht van 12 kilometer over de Gemmi pas op het programma. Het is de enige winterwandeling in Zwitserland die over een pas loopt en een hele rits aan beroemdheden ging ons al voor. Zo liep Alexander Dumas de tocht in 1832, Mark Twain deed het in 1878, Pablo Picasso in 1933 en in 2000 liep Kofi Annan de route tot aan de Daubensee.

Bij ons dreigt een sneeuwstorm roet in het eten te gooien, maar Fritz schat in dat het in de loop van de ochtend zal opklaren. En dus gaan we, ingepakt als eskimo’s, op pad. De heenweg is afzien. Het gaat grotendeels bergopwaarts, er staat een harde tegenwind en de sneeuw slaat als een ijskoude zweep in het gezicht. Bij iedere houten hut hopen we dat we op het hoogste punt (2314 m) zijn aangekomen, want daar – zo is ons beloofd – wacht een kop dampende minestronesoep en een schitterend uitzicht. Als we ruim twee uur later arriveren, is daar inderdaad de beloofde soep. Het uitzicht moeten we er echter zelf bij bedenken, want de zon heeft de wolken nog niet kunnen verjagen.

De terugweg gaat een stuk sneller. We hebben de wind in de rug en het pad loopt nu grotendeels bergafwaarts. En als na een half uur lopen de zon door de wolken breekt, is het feest compleet. Dit is genieten. Fritz ziet ons enthousiasme en gaat onmiddellijk off-piste. Ineens staat hij stil, strekt zijn armen uit en roept: ‘Hier ist eben noch Natur!’ Hij heeft gelijk. Behalve de hoge klanken van een roofvogel en het knisperen van de sneeuw, ritmisch als de melodie van een pianostuk, hoor je hier helemaal niets. En gek genoeg voelt het zetten van die eerste voetafdruk in de maagdelijk witte sneeuw minstens zo avontuurlijk als off-piste skiën. De behoefte aan snelheid en adrenaline is verdwenen. Rust is ervoor in de plaats gekomen. Mission accomplished.

Tekst: Merel Van der Lande/Foto’s: Swiss-image.ch