De winter wil maar niet beginnen. Ik reed – een weliswaar dun laagje – poeder in november, zat vervolgens in december in korte mouwen op een terrasje nagelbijtend te wachten op die verlossende dikke dump. Tot plots – we schrijven half januari – alle weerkaarten rood tot donkerrood kleuren. Meters sneeuw wordt er verwacht. Nooit eerder smeet ik zo snel alle benodigde spullen in tassen en auto, trommelde ik een fotograaf op en stoven we samen de Autobahn over, richting euforie in Alpbachtal.

Ons oog valt op Alpbachtal. Nu zijn er veel factoren om rekening mee te houden wanneer je snelsnel op poederjacht wil. In sommige delen van Frankrijk en Italië wordt meer dan twee meter sneeuw voorspeld. We hebben echter noch zin om opgesloten in een hotelkamer naar de vallende vlokken te zitten kijken, noch om wegens geen zichtbaarheid aan gesloten liften te staan gapen. Alpbachtal ligt net buiten de grote verwachte dump. De vooruitzichten geven morgen slecht weer (of goed weer, het hangt er maar vanaf wat je onder slecht verstaat), vervolgens opklaringen, buien, zon en terug buien…Veel beter kan je het niet treffen op een freeridetrip. Komt daarbij dat er best veel bossen zijn in en rond Alpbachtal. Handig, wanneer er weinig zicht is. Onze keuze blijkt onderweg al meteen raak. Langs de kant liggen dikke pakken onaangeroerde sneeuw. Verse vreugde blijft uit de lucht vallen wanneer we ’s avonds laat in Inneralpbachtal inchecken.

Freeride-geheimtip

Het jonge en sneeuwzekere skigebied Ski Juwel Alpbachtal Wildschönau behoort tot de top tien grootste skigebieden van Tirol. Toch blijft Alpbachtal een onbekende topper. Neen, het heeft niet de naam en faam van grote resorts als Sankt-Anton, Chamonix of Verbier. Het grote voordeel hier is dat er nauwelijks poederstress heerst en je de backcountry zo goed als voor jezelf hebt. Om maar meteen een concreet voorbeeld te geven: wij reden een hele vrijdag doorheen verse sneeuw om slechts op het eind van de middag twee verdwaalde snowboarders te ontmoeten. Dat freeriden populair is, hebben ze in Alpbachtal gelukkig goed begrepen. Daarom worden er freeridecursussen georganiseerd en zijn er freerideweken, gericht op vooral beginnende riders en in kleine groepen, die voorzien van het benodigde veiligheidsmateriaal het skigebied van Alpbachtal verkennen.

Poeder in de nacht

Ondanks de moeizame winterstart is dit reeds een dodelijk seizoen met veel lawineslachtoffers. In statistieken eindigen is niet meteen ons doel, dat maakt dat we het veilig houden en geen al te gekke dingen willen doen. De zichtbaarheid is beperkt, af en toe komt de zon piepen, maar vaak blijft ze verborgen achter de wolken. We laten het hoger gelegen gedeelte voor wat het is en gaan in de bossen spelen. En ja, die zijn er hier in overvloed. Skiroute nummer 66 brengt ons steeds opnieuw netjes in het skigebied. Als snowboarder is die route 66 wel een flinke kuitendoder. Toch hebben we nog energie over.

In Reith Im Alpbachtal is ook ’s avonds een aantal pistes geopend. Dus kruipen we opnieuw onze skikleding in om – het gaat echt nooit vervelen – in verse poeder te spelen. We zijn genoodzaakt ons te beperken tot de verlichte pistes, maar daar ligt onderhand zo veel sneeuw dat we ons prima vermaken. Opvallend is het grote aantal toerskiërs dat langsheen de piste naar boven trekt. Het zijn plaatselijke bewoners die dit als hun sport doen: ze lopen de piste op, nemen hun avondeten in een van de hutten en skiën terug naar beneden. Hey, ze doen maar, zolang ze maar niet in de verse sneeuw rijden. En ja hoor, daar vallen de dikke vlokken alweer.

Het voordeel van locals

Hannes Margreiter is een local, geboren en getogen in Alpbach, kent de hele berg als geen ander. Breed glimlachend wacht hij ons aan de lift van de Pöglbahn op. Hannes kent iedereen aan de liften en in de restaurantjes. En hij gaat prat op veiligheid. Ons gezeur helpt niet. Hannes: “Neen, die topafdaling van Wiedersberger Horn zal voor een volgende keer zijn. Daar ligt echt te veel sneeuw, is het risico te groot. Het spijt me zeer. Niet getreurd, ik heb nog wel wat andere leuke dingen in petto.” We rijden langs Hornboden en duiken daar de backcountry in. Er staat geen enkel spoor op de hele flank. De sneeuw is boterzacht en stuift alle richtingen uit. De keerzijde is dat we echt de allereersten op die flank zijn en we zelf het spoor moeten trekken om terug uit de vallei te komen. We ploeteren over een bospaadje, steken een beekje over, klimmen door de sneeuw en ter hoogte van Kolberhof komen we opnieuw op de zo goed als lege piste richting Wiederbergershornbahn. Die moeite en het zweet van daarnet ruimen snel plaats voor een vette grijns. Wat een run! Op de flanken van Wiedersberger Horn spelen zichtbaarheid en mist haasje-over. We doen een afdaling waarbij we werkelijk geen hand voor onze ogen zien. Eten doen we in restaurant Böglalm. Geen selfservice voor ons, stamgasten worden aan de stammtisch bediend. In de namiddag steken we de baan over om op en rond Schatzberg te rijden. Die ene run waarvoor je geen enkele meter moet hiken, doen we over en over. De sneeuw ligt borstdiep. De run is technisch, slalomt tussen de bomen om via een korte wandeling opnieuw aan de lift die Alpbachtal en Wildschönau verbindt, uit te komen. Want ook dat is Ski Juwel, twee jaar geleden fuseerden Alpbachtal en Wildschönau met een mooi, groot en sneeuwzeker gebied als resultaat. De dag beëindigen we met een heerlijke run tot in het dorp. Morgen opnieuw? Reken maar!

Opnieuw, opnieuw en opnieuw

Soms zit het helemaal mee. Het is zonnig. Een herhaling van gisteren dringt zich op. Dit keer hebben we de backcountry niet helemaal voor ons alleen. Niet dat het nu ongelooflijk druk is, hoor. Maar af en toe zien we een klein groepje skiërs of snowboarders even hard genieten als ons. Hey, wie kan ze ongelijk geven. En dan blijkt het nut van een gids. Hannes weet nog wel wat lekkers liggen, netjes verborgen uit het zicht van de overige poederjagers in het gebied. Neen, we gaan het niet delen, dat houden we voor onszelf. Maar neem het maar met een gerust hart van ons aan, meer dan dik de moeite. We spelen in het bos, knallen over flanken, springen over omgezaagde boomstronken… Opnieuw, opnieuw en opnieuw. Afsluiter van een korte, maar hevige poedertrip is een heerlijk lange afdaling van de top van Schatzberg tot net niet in ons hotel. Glühwein en Kaiserschmarren tekenen voor de kers op de taart.

Ski Juwel Alpbachtal Wildschönau

Freeride in Ski Juwel Alpbachtal Wildschönau is ons uitstekend bevallen. Het is er heerlijk rustig en de freeridemogelijkheden zijn ruimschoots voorhanden. Door het relatief slechte weer en het hoge risico op lawines hebben we amper een fractie van de mogelijkheden gedaan. Kortom: er is nog werk aan de winkel.

Tekst: Jurgen Groenwals/Foto’s: Eric Verbiest