Wat Chamonix betekent voor Frankrijk en Verbier voor Zwitserland, betekent Alagna voor Italië. Een mytisch freeride gebied, omgeven door gigantische en tot de verbeelding sprekende bergen. Namen als Monte Rosa -die met zijn 4560m enkel voor de Mont Blanc onderdoet-, Lyskamm, Pyramide Vincent, Matterhorn, … doen bij bergsportliefhebbers ongetwijfeld een belletje rinkelen. Genesteld tussen de Aosta vallei en Piedmont, en verbonden door liften en gondels vormen Valle d’Ayas, Valle di Gressoney en Alagna Valsesia de gigantische Monte Rosa speeltuin.

Groot verschil echter met de eerder genoemde freeride mekka’s, is dat Alagna helemaal geen mondain karakter uitstraalt en dus ook niet overspoeld wordt door massatoerisme. Dit verlaten gat moet, voorlopig althans, zowat het best bewaarde ski geheim van Italië zijn. Naar Alagna ga je niet voor het nachtvertier, sjieke hotels of sterrenrestaurants. En dit heeft zo zijn voordelen. Geen spuuglelijke betonnen flatgebouwen aan de rand van de pistes, amper wachttijden aan kassa en liften, en –misschien nog veel belangrijker- geen pistes die op een uurtje tijd volledig in de vernieling gereden zijn. Hier zitten géén duizenden skiers en boarders die net zoals jij voor het middageten nog vlug dat ene stukje maagdelijke poeder willen rijden. Alagna is nog steeds een authentiek bergdorp dat recent een ware boom kent als ontmoetingsplaats voor high-level off piste skiers.

De ski infrastructuur is niet meteen de meest moderne. Het aantal pistes en liften is eerder beperkt, maar laat ons eerlijk wezen: naar Alagna ga je om te freeriden. Voornaamste toegang tot al dat fraais, Punta Indren (3260 meter), wordt dan ook niet zomaar aangekondigd met ‘Welcome To Freeride Paradise’.  Je blik dwaalt over de hele Alpenrange van Monviso tot Gran Paradiso en Mont Blanc. Kijk je de andere kant uit geniet je van Lyskamm. Rechts boven de gondel zie je de Margherita hut, de hoogste hut van Europa, gesitueerd op Punta Gnifetti (4559 meter). Je bevindt je hier in het hooggebergte, de omgeving is wild en ruw. Lawinebieper, schop, sonde en grondige kennis van het hooggebergte zijn een minimum. Gletsjers moeten eveneens met de nodige omzichtigheid betreden worden.Vandaar dat je daarnet in de gondel omringd werd door skiers en boarders, uitgerust met piolet, crampons, ijsvijzen, klimgordel, touwen, … Als snowboarder is het zeker aangeraden een paar telescopische stokken – om platte te stukken te kunnen overbruggen – mee te nemen. Als je je niet zeker voelt of niet voldoende ervaring hebt, aarzel niet een gids onder de arm te nemen. Met een aantal personen is een gids niet zo heel duur, en zij kennen het gebied op hun duimpje, weten steeds de beste sneeuw te vinden en staan in voor je veiligheid!

We zijn hier natuurlijk niet alleen maar gekomen om naar bergen te kijken. Gereden moeten ze worden! Uitdagende routes naar het Lys Plateau (Gressoney), eenvoudige afdalingen over immense poedervelden richting het meer van Gabiet of op de flanken van La Balma. De mogelijkheden hier zijn eindeloos, sommige zelfs goed voor een vertical drop van 2500 meter. Voldoende om zelfs de sterkste benen te vermoeien.

Een beetje hiken of korte traversées vanop Punta Indren brengen je al snel tot de meest afgelegen plaatsen, waar je zelfs na meer dan een week verse sneeuw, first tracks kan leggen. Een schitterende afdaling –in het bijzonder voor snowboarders- is de Bors gletsjer. Toegegeven, een uitdagende run en het riden op Forcella en de Dente Bors couloir, is steil en moeilijk,  maar de fun is er niet minder om. Onderweg passeer je een vervallen bouwwerk dat met golfplaten aan elkaar gehouden wordt en waar één van de oudste en fascinerende liften van de alpen in schuilt, de ‘basket lift’. Een mandje komt aangevlogen, je zet een sprintje in, probeert tijdig in de mand te springen en rechtstaand wordt je naar het middenstation van Punta Indren getrokken. Een van de meest extreme en mooiste runs, is La Malfatta. De naam klinkt niet meteen erg aantrekkelijk, maar als ik je vertel dat er 2500 meter vertical drop in een afgelegen en verlaten gebied op je wacht, kan het kwijlen beginnen. Een gids is hier geen overbodige luxe. Malfatta begint immers met een rappel van pakweg 50 meter. Wanneer er veel sneeuw ligt, kan je die couloir (45°-50°) rijden, maar de kans daarop is heel klein.

Sportievelingen die niet vies zijn van een flink stuk hiken, moeten beslist La Valle Perduta checken. De hike erheen loont reeds de moeite maar de run –in een inderdaad ietwat verloren vallei- is, met het zicht op de Lyskamm, onbeschrijflijk mooi. Je rijdt langsheen, tussen en over de crevasses en seracs van de Lys-gletsjer. Het einde van La Valle Perduta komt samen met La Salza, alweer een aanrader. Is het eens een dagje slechter weer en is de zichtbaarheid op Punta Indren beperkt, dan ga je je toch gewoon in één van de andere gebieden amuseren. Met name Gressoney biedt immense mogelijkheden en is voor de liefhebber van couloirs een absolute aanrader. Wil je het nog extremer? Geen probleem hier. Extreme ski lijkt hier wel uitgevonden en afdalingen of couloirs van meer dan 50° zijn geen uitzondering. Eén van de langste en meest extreme couloirs van Europa ligt trouwens in dit gebied.

Hoe moeilijk het elders is, zo eenvoudig gaat het hier, als je bereid bent ervoor te betalen nauurlijk: heliski. De vlucht zelf is reeds adembenemend en een drop op Punta Gnifetti zal je niet snel vergeten. De afdaling gaat via de gletsjer van Monte Rosa naar Furi in Zwitserland. Een paar kabelbanen verder zit je alweer in de gondel die je naar Klein Matterhorn in Zermatt brengt. Een laatste schitterende off piste brengt je weer naar je vertrekplaats. Een mooie dagtrip doorheen het hele Monte Rosa ski gebied. Ook vanop Lyskamm, Castore of Breithorn behoren verschillende uitstappen tot de mogelijkheden

Kortom ‘Freeride paradise’ is geen woord overdreven. Niet meteen een familiegebied, noch een gebied voor de après-ski liefhebber, maar de gevorderde, sportieve en avontuurlijke freerider gaat hier orgastische momenten tegemoet.