Spreekt het tot jouw verbeelding om op wintersport te gaan aan de andere kant van de grote plas? Zouden al die fantastische verhalen over snowboarden in de States waar zijn? Wij konden onze nieuwsgierigheid niet langer bedwingen… We skipten onze teergeliefde Alpen voor een jaartje en kozen voor Colorado om te overwinteren.

Via een vroegboekdeal tikten we een Summit Value Pass op de kop voor de mooie prijs van 300 euro. Dit is een seizoenspas voor Breckenridge, Keystone en A-Basin, resorts die geopend zijn van half oktober to eind mei. Deze skigebieden herbergen twee van werelds beste funparks. In Breckenridge vind je de hoogste stoeltjeslift ter wereld, je glijdt eraf op 3914meter. Ook veroverde Breck een plaats in de snowboardgeschiedenis door in ‘84 als eerste grote skiresort in Colorado snowboarders toe te laten en de eerste Snowboard Worldcup te organiseren in ’85.

Het charmante Breckenridge werd onze thuis van januari tot april. Dit prachtige dorp is opgericht in 1859 en lijkt de set voor een picture perfect wild west film. In onze straat bezochten we de oude goudmijn die Breck zo een welvarend dorp heeft gemaakt. Dit dorp is veel meer dan een artificieel gebouwd skiresort. Vanuit alle hoeken van de States zijn buitensportliefhebbers zich komen settelen in dit prachtig stukje natuur. We waren blij verrast met de locals: de stereotype oppervlakkige Amerikaan die door de straten rolt in een maatje XXXL valt nergens te bespeuren. De locals zijn vriendelijk, sportief en openminded. Wij belgen zijn bovendien erg populair dankzij onze lekkere bieren: in de bars in Breckenridge vloeien de ‘New Belgian Beers’ rijkelijk over de toog.

Heel het dorp gloeit van enthousiasme voor het Ullr-festival ter ere van de mythische Noorse sneeuwgod. Een week lang worden er wilde drankspelen georganiseerd, muziekoptredens weerklinken op de pleinen en er worden grootse kampvuren aangestoken. De straten vullen zich met lachende en verklede wintersportliefhebbers die vol enthousiasme ‘Ullr’ ‘Ullr’ over de straten laten weergalmen. Het idee hangt in de lucht dat hoe harder je feest, hoe meer ‘champagne-powder’ Ullr zal uitstrooien over de bergen van Summit County.

In Amerika is de klant nog echt koning. En dat merken we aan de skiliften. Wat een contrast met de typische luie Fransman die lekker aan het zonnen is en tegelijk de toeristen negeert die van de lift vallen. In de States werden we dagelijks verwelkomd door een enthousiast team van toegewijde medewerkers die je overstelpen met skiplannetjes, handige informatie, papieren zakdoekjes, tandpasta-smiles en ‘have a nice day’. Aan elke lift zijn er een tiental medewerkers in volle actie om de rijen efficiënt te organiseren en ondertussen maken ze grapjes met de toeristen. In de weekends is het extreem druk, maar tijdens de weekdagen is het resort verlaten. De pistes zijn perfect gegroomd, er is geen oneffenheid te bespeuren. Zalig om tegen hoge snelheid te knallen en te carven! Op de kruisingen van de pistes en op beginnerspistes staan werknemers die je signaleren om je snelheid te matigen. Dit lijkt op het eerste gezicht grappig en het is aanlokkelijk om ze voorbij te scheuren en te sprayen. Maar let op, deze controleurs hebben reeds van vele rebellen hun skipas afgenomen …

Het is gemakkelijk om meegesleurd te worden in het Amerikaans enthousiasme en de hype te geloven. Maar dat is waar wij Europeanen verschillen van de Amerikanen. Wat zij classificeren als een double black diamond piste, beschouwen wij als een blauwe piste, of een rode als we optimistisch zijn. Bij een sneeuwval van 5 cm hoor je op de radio vreugdekreten over pow pow en de skibussen rijden rond met poederslogans op hun voorruiten. Terwijl zij optimistisch waren, ervaarden wij een mager sneeuwjaar en waren we teleurgesteld met de vlakheid van het terrein. De bomen staan te dicht op elkaar voor treeruns, en couloirs of clifs zijn nergens te bespeuren. Afgebakende off-piste zones worden slechts geopend nadat ze veilig zijn gemaakt door de skipatrol, met lange rijen aan de toegangspoorten als gevolg. De poedersneeuw in deze zones is getrashed in een mum van tijd. Indien je betrapt wordt wanneer je de grenzen van deze afgebakende zones overschrijdt, wordt je skipas afgenomen en krijg je er nog een stevige boete bovenop. Als je een absoluut poederbeest bent en gelukkig wordt van het witte goud in het rond te sprayen, raden we je aan een andere bestemming te kiezen.

We stonden te trappelen om over de legendarische kickers te vliegen en de rails te testen waar we zoveel over gehoord hadden. Al zittend op de stoeltjeslift boven het funpark heb je een fantastisch zicht op alle actie. Riders van over heel de wereld komen hier om hun tricks te perfectioneren en te trainen voor wedstrijden. Het niveau is weerzinwekkend, het is fantastisch om te zien. In ‘Park Lane’ in Breckenridge zie je spins en flips aan de lopende band, terwijl de pro’s doubles en triples landen in Breck’s ‘Freeway’ en in Keystone’s bekende Area 51. Ik lijk de enige te zijn die straight airs gooit, als meisje kom ik daar gelukkig mee weg. Oefening baart kunst en met tijd komt dan ook progressie. Heel der dagen vloog ik over de supersmoothe kickers van Breck en slaagde erin om enkele cleane spins te landen, superstoked! Europese parkshapers kunnen nog iets leren van hun overzeese collega’s over het ontwerpen en shapen van smooth kickers…

Als parkriden en jibben je ding is, moet je echt richting de States. Het lijkt geen toeval dat zowel bij de vrouwen als de mannen de olympische gouden medailles slopestyle in Sochi zijn binnengehaald door Amerikanen. Breckenridge heeft wereldfaam vanwege zijn fantastische jumps en bovendien kan je wild gaan in een Olympische halfpipe. Ga boarden in Keystone en je voelt je in een jibbersparadijs. Er zijn gigantisch veel verschillende rails, boxen, jibs, kinks, wallrides, etc., … In beide freestyle-parks kan je een vijftiental hits doen in elke run. Als je de pro’s wil bezig zien, dit is het Hollywood van winterwonderland. Zelf hebben we Seppe Smits, Shaun White, Bobby Brown, Scotty Lago, Dom Harington, Halldor Hellgason, Jenny Jones en Katrien Aerts in volle actie gespot.

En, hebben de States onze verwachtingen waargemaakt? Was ons winterseizoen een proevertje van de American Dream? Zowiezo! We lanceerden ons van Breck’s zalige kickers in het pure genot van airtime, leerden nieuwe jibs en stonden versteld van het weerzinwekkende niveau van de riders rondom ons. We genoten van avondjes uit in traditionele saloons en dansten two step met echte cowboys. We flipten op de trampolines in woodward, gooiden zotte tricks in foampits, maakten zeep van frituurvet met locale ecodudes (fightclub stijl), speelden met wapens in Walmart, reden rond in monstertrucks, aten werelds beste burgers, bezochten indrukwekkende nationale parken, genoten van wilde jaccuzzi feestjes, zonnige gardenshreds en barbecues, dansten tijdens live optredens en dj’s waaronder Thievery Corporation, Dilated People en Grandmaster Flash, partycrashed in een limo, … We maakten vele nieuwe vrienden en ontdekten wat een prachtig land de USA is!

Do yourself a favour, go check it out…

Tekst: Karlien Abbeel/Foto’s: RedBull Content Pool