De meeste winterhutten liggen vrij hoog, waardoor je vlug in vergletsjerd terrein terechtkomt met alle risico’s van dien. Na wat zoekwerk op internet komen we uiteindelijk uit op de Schwarzwasserhütte. Die ligt in het mooie Kleinwalsertal op goed 1600 meter hoogte, dus eigenlijk in het middengebergte. Vanuit de hut kun je verschillende tochten ondernemen naar de omliggende toppen, die allemaal rond de 2200 meter hoog zijn. Op zich zijn dit allemaal niet zo’n indrukwekkende cijfers, maar het gaat ons om de beleving en op die manier sluiten we een aantal gevaren uit. Na veel vijven en zessen besluiten we op pad te gaan met een gids vanuit de hut en ook wat lawinekunde en toerenplanning te voorzien.

Heet in de winter

Het is geen winterse winter (2015) en dat hebben we geweten. We planden onze trip in voor einde maart, omdat het dan meestal leuk skitoerweer is. De dagen zijn langer, het is vroeger klaar en de temperaturen zijn wat hoger. Maar dit keer lijkt het wel zomer in het dal. Onze hoop op poeder vervliegt snel, maar het alternatief – firnskiën – lijkt de optimist in ons ook niet slecht. Aan de liften van de Walmedingerhornbahn treffen we onze gids Uli Ernst en bespreken we onze plannen. We nemen eerst de lift omhoog, onder het motto ‘waarom omhoog lopen als je een lift kan nemen om op dezelfde plaats uit te komen’. We warmen onze spieren op met een paar vlotte afdalingen, gaan daarna het terrein in en kleven vervolgens de vellen onder onze ski’s.

Het eerste halfuur is het vrij vlak, daarna is het klimmen geblazen naar een kam. Volgens Uli is het maar een korte klim een berggids heeft meestal een heel andere interpretatie van een korte klim dan een doorsnee Lagegelander. Ondertussen is het de middag. Het zweet begint in beekjes over mijn lichaam te stromen. Skiën is toch een wintersport? Een tijdje later vervloek ik mezelf dat ik altijd wel een uitvlucht heb om doordeweeks niet te gaan sporten. Mijn conditie is al slechter geweest, maar de combinatie van een korte nacht en de warmte doen mijn motor al snel in het rood lopen. Al dat hard labeur is gelukkig de moeite meer dan waard: onze gids leidt ons recht naar een poederveldje. Het cliché klopt: een goede gids vindt altijd poeder. Na de afdaling vellen we nog verder richting hut.

Op naar de top

De volgende ochtend staat de Hahlekopf op het programma. Dit is een van de klassiekers die je vanuit de Schwarzwasserhütte kunt doen. Ik vraag me bij het kleven van de vellen af hoe ik het er vanaf ga brengen, want gisteren was ik niet echt tevreden van mezelf. Al snel merk ik dat de extra slaap deugd heeft gedaan en dat het stijgen vlotter gaat. Entertainment onderweg is ook verzekerd. Gisteren kregen we in de late namiddag nog wat theorieles over lawines en toerplanning. Vandaag overstelpt onze gids ons met vragen over hoe wij de situatie beoordelen, wat de hellingsgraad is enzovoort. Op die manier brengen we de theorie meteen in de praktijk en worden we direct bijgestuurd. Op weg naar de top spotten we enkele gemzen en genieten we van de stilte. Het enige wat we nog horen, is het knarsen van de sneeuw. Het omhoog lopen gaat vrij vlot, misschien wat trager dan ik zou willen, maar ik zie toch niet zo af als de dag ervoor. Na een kleine twee uur komen we aan de laatste graat, waar we een skidepot maken en te voet verder gaan. Een tiental minuten later staan we aan de top. Ok, het is niet de Mount Everest, maar bovenop een berg staan, geeft toch altijd een speciaal gevoel.

“Oefen regelmatig met lawinepiepers. Het gebrek aan resultaat kan confronterend zijn.”

En dan volgt de afdaling … Onze gids heeft de tijd goed ingeschat: in perfecte lente- sneeuw trekken we sporen richting een verlaten almhut waar we halt houden voor ons middageten. Firnsneeuw is geen poeder, maar het blijft leuk om first tracks te kunnen zetten. Na zo’n afdaling weet ik steeds weer waarom ik mij de moeite troost om omhoog te vellen. Eenmaal terug in de berghut gebruiken we de namiddag om ons verder te bekwamen in het zoeken met lawinepiepers. Niet gemakkelijk, kan ik je vertellen. Ik raad iedereen die buiten de piste op pad wil gaan dan ook aan om dit regelmatig te doen. Het gebrek aan resultaat kan confronterend zijn.

Skidooooooo

Voor onze laatste nacht is er sneeuw aangekondigd, dus wij hopen op nog wat verse poeder. De teleurstelling is echter groot als we zien dat het geregend heeft. Na overleg tijdens het ontbijt besluiten we naar beneden te gaan richting dal. De afdaling is weinig uitdagend, eerder een lang bospad waar je ook soms wat omhoog moet lopen. We hebben echter geluk, onze gids komt een pistier tegen op een skidoo. Een paar minuten later knallen we hangend aan een touw tegen 60 km/u het pad af.

Het leven in een berghut

Hoe wordt alles nu geregeld in een hut? Vooreerst meld je je het best een paar dagen op voorhand aan, zodat je zeker bent van een plaats. Eenmaal je dan arriveert, krijg je een eigen stek toebedeeld. Dat kan een bed in een slaapzaal zijn of op een vierpersoonskamer. Verwacht je niet aan grote luxe, denk eerder aan een klein kamertje met een reeks stapelbedden. Meestal zijn er ook maar een paar douches voor honderd personen. Niet bepaald een vijfsterrenhotel, maar je krijgt er wel een vijfsterrenberggevoel voor terug. Hier vind je – ondanks de vele berghutgenoten – rust en waan je je toch wel wat alleen op de wereld. Meestal is iedereen ook vroeg uit de veren. Ook wij stonden om 7 uur aan het ontbijt om rond 8 uur te kunnen starten met onze toer. De warmte zorgt er immers voor dat het lawinegevaar toeneemt en wij verkiezen firnsneeuw, geen papsneeuw.

Must-do’s

• Ga sneeuwschoenwandelen vanuit de Schwarzwasserhütte (1620 m). Neem wel lawine-uitrusting mee en check de lawinevoorspellingen.
• Ontdek het kleine gebied Ifen, met zijn indrukwekkend landschap, glooiende hellingen, maar ook uitdagende afdalingen.
• Tot slot nog een geheimtip: het ongekend freeridepotentieel van Walmendinger Horn.

•