Home Skigebieden Frankrijk Vars, een Zuiders poederparadijsje

Vars, een Zuiders poederparadijsje

0
Vars, een Zuiders poederparadijsje

Zuiders potentieel

Wanneer ik een bevriende berggids op de hoogte breng dat ik naar Vars kom, krijg ik meteen een enthousiaste reactie terug. Hij woont in de buurt en is meteen bereid me op en rond L’Eyssina de weg te tonen. Dat klinkt veelbelovend en – ik ken zijn voorliefde voor onmogelijke afdalingen – angstaanjagend tegelijkertijd.


Uiteindelijk zal het niet zo’n vaart lopen. Het weer werkt niet helemaal mee, te warm en een gebrek aan goede sneeuw spelen ons parten. Die afdaling die hij in petto heeft, blijft nog even op ons wensenlijstje. En dat vinden wij helemaal niet jammer. Dat geeft ons meteen een reden nog eens naar Vars terug te keren. Met Vars zitten we in de regio Hautes-Alpes, in de zuidelijke Alpen. Samen met buur Risoul vormt Vars La Forêt Blanche, het grootste skigebied van de zuidelijke Alpen. Dat grootste is natuurlijk in niets te vergelijken met de megastations die je elders in de Alpen aantreft. En ook dat vinden wij helemaal niet jammer. Vars le Claux, Saint Marcellin, Sainte Cathérine en Sainte Marie de Vars, vier heerlijk mooie, authentieke en relatief rustige dorpjes die samen Vars vormen.

EVE_8327

Wereldrecord

Misschien ken je Vars wel van het wereldrecord snelheidsskiën. Op een deel van de Chabrières-piste wordt wekenlang aan de ‘Kilomètre Lancée’ gewerkt voor dit evenement waar skiërs op aangepaste ski’s, aërodynamische helm en aangepast pak aan waanzinnige snelheden naar beneden vliegen. Wij waren enkele dagen voor de recordpoging aanwezig en keken toen reeds met open mond naar de proefruns. Indrukwekkend! Een paar dagen later zal de Italiaan Simone Origone het wereldrecord op maar liefst 252,454 kilometer per uur zetten. Dat is duizelingwekkend snel op een paar ski’s.

Geen poederstress

Over naar de orde van de dag. We zijn hier gekomen om te freeriden, niet om naar skiërs in vreemde, spannende pakjes te staren. Diezelfde Chabrières-piste blijkt niet eens zo’n slecht terrein te bieden. Vanop de Pic de Chabrières ligt de ene naast de andere couloir. Ideaal om als opwarming de verre reis uit de benen te schudden. En wat meer is, je hoeft er amper voor te wandelen. We spelen een beetje tussen de rotsen, maar de sneeuw is er te hard en er staan teveel sporen om ons helemaal te plezieren. Vars voorziet trouwens prima in de noden van de poederjunkie. Bij verse sneeuwval worden bepaalde, voornamelijk zwarte, pistes niet geprepareerd. Dat betekent meteen ook dat je de avond van een verse dump niet te lang in een van de gezellige bars moet blijven hangen. Je wilt er immers als eerste bij zijn de volgende ochtend. Van die poederstress is er vandaag helemaal geen sprake. Het heeft reeds een hele tijd niet meer gesneeuwd. We gaan richting Peynier om van het uitzicht op L’Eyssina te genieten en meteen ook de condities te checken. Beide lijken toch wel heel erg goed. De rest van de dag zoeken we een beetje speeltijd tussen de bomen, rijden we wat kleine stukjes offpiste, razen we door couloirs en genieten we van een prachtig zonnetje.

L’Eyssina

EVE_8294We hebben er nu echt wel genoeg naar gekeken, nog net niet van gedroomd. Tijd om die alles dominerende berg echt te gaan rijden. Vars heeft in de loop der jaren een heuse freeride-reputatie opgebouwd. Reeds in 1999 werden hier de eerste extreme wintersportspelen, Mad Masters, georganiseerd. Vars is dan ook bekend voor de meest waanzinnige afdalingen die de allergrootste namen uit de freeride-scène op hun palmares hebben. Denk aan Stéphan Dan, Seb Michaud, Enak Gavaggio, … allen lieten hun stempel op L’Eyssina.

EVE_8162Ons met dergelijke beroemde riders vergelijken, gaan we niet meteen doen, maar gedurende de hike richting top van deze magische wand, voel je toch een zekere vibe hangen. ‘Couloir Y’, ‘Le banane’, ‘La Virgule’, … de bekende en makkelijk bereikbare afdalingen zijn helemaal verspoord. Maar we zijn in goede handen. Lucie van Pure-Snowschool biedt snowboardlessen voor kinderen en snowboardcamps in het domein van Vars. Zij vindt het helemaal niet erg om een paar dagen met twee volwassen Belgische kinderen rond te hossen. En al helemaal niet als die ook nog eens gekomen zijn met het doel het betere freeridewerk te ontdekken. Lucy is een bijzonder goede snowboarder, zal even later blijken. Lucy kent ook bijzonder goed de weg in het domein. Het kost ons wat stappen en zoeken maar we vinden een ingang op de wand waar nog geen enkel spoor staat. Daar is echter een reden voor. Laat nu net die ingang naar al het moois niet meteen een blauw pistje zijn. Boards en ski’s gaan aan en we glijden behoedzaam over een dun laagje sneeuw dat een verticale rotswand amper bedekt. Het is gevaarlijk, hartslag en adrenaline gieren door ons lichaam. We zien een mooi, maagdelijk wit poederveldje, helaas verboden terrein. Net daaronder gaapt de diepte. Hier een foutje maken en je vertelt het niet meer verder. De ergste schrik is overwonnen. We staan bovenaan een heerlijk uitziende couloir. Geen spoor te bekennen. De sneeuw is langs beide zijden beschut en dus heerlijk zacht. Zonder verder nadenken duiken we naar beneden. Dit is puur kicken. De angst van daarnet heeft plaats geruimd voor onversneden enthousiasme. De couloir geeft uit op een immens groot en steil poederveld. Het deel dat wij voor ogen hebben, is ongereden. Kleine drops, rotsen, boompartijen, … de speeltuin bij uitstek voor de gemotiveerde rider. Bij elke bocht stuift de sneeuw in je gezicht, over je hoofd. L’Eyssina heeft zijn naam waargemaakt. Een magische wand, een must-do voor de gevorderde freerider.

EVE_8232

Meer van dat

Toegegeven, je moet er wat voor over hebben. Zeker wanneer het al even niet gesneeuwd heeft. Pic Saint Andre kijkt ons nu al een hele tijd uitnodigend aan. Ja, die moet er ook aan geloven. En dat betekent opnieuw hiken. De klim gaat vlot, we zijn niet de eerste skiërs of boarders die richting Pic Saint Andre gaan dezer dagen. Freeriders zoeken verse sneeuw. Dus, moet en zal er geklommen en gestapt worden. Niet erg, dankzij de bestaande sporen gaan het lekker snel. En waar alle sporen stoppen en ski’s worden aangebonden om de afdaling aan te vallen, net daar besluiten wij nog een half uurtje verder te lopen. Lucy en haar vriend van de Pure-Snowschool weten hier nog een mooi verscholen flankje liggen. Zo eentje waar amper iemand komt. Het uitzicht over een in de zon blinkend Lac de Serre-Ponçon is wel heel erg mooi. De daaropvolgende afdaling is meer dan dat, adembenemend mooi komt dichter in de buurt. Op zowat de hele flank staan talloze sporen, behalve – inderdaad – op dat ene netjes verscholen stukje dat we nu voor ons alleen hebben. Alweer een schitterende afdaling. Het kost ons vervolgens wat moeite en erg veel zweet om uit de vallei te geraken, maar dat nemen we er met de glimlach bij.

EVE_8305

Aanrader

Akkoord, het is niet tegen de deur. En voor het betere werk breng je best een paar stevige benen en een goede conditie mee. Maar de beloning die je ervoor terugkrijgt, blijft gegarandeerd in je geheugen geprent staan. Vars heeft een enorm en vooralsnog onontgonnen potentieel.

Tekst: Jurgen Groenwals/Foto’s: Eric Verbiest