Verse sneeuw, staalblauwe hemel, maagdelijke hellingen, … de droom van zowat elke wintersportliefhebber. Dat die droom niet voor het grijpen ligt, is duidelijk. Mooi weer en verse sneeuw vallen nu eenmaal moeilijk te combineren. Helaas, wij zijn besmet door het poedervirus en moeten op poederjacht. Een vervelend en hardnekkig beestje dat ervoor zorgt dat wij elke dag verse sneeuw willen. Wekenlang nagelbijtend zitten wachten hoort daar niet bij. Het poedervirus valt te bestrijden maar het vraagt verregaande opofferingen. Het opgeven van garantie op een normaal leven, ernstige job of gezonde relatie zijn vervelende neveneffecten. Het is een keuze, maar de beloning maakt dat alles meer dan waard. Met een paar gelijkgestemde (en lichtjes gestoorde) zielen op de top van een maagdelijke helling staan, het witte goud dat op je ligt te wachten, die heerlijke pakken sneeuw die in je gezicht ontploffen, … Eenmaal beneden draai je je om en geniet je als een kunstenaar van dit snel vergankelijk meesterwerk.
Kennissenkring en familie verklaren je gek. ‘s Nachts vertrekken en de volgende ochtend –na uren door een sneeuwstorm rijden- je eindbestemming nog niet kennen. Een hele dag poeder rijden om dan ’s avonds op hoop van zegen (en tegen beter weten in) op zoek te gaan naar een slaapplaats. De achterbank van de auto als ijskoud alternatief. De laatste avond, de sneeuw van kleren en boots kloppen, halfnaakt in de vrieskou op een parking je omkleden, de hele nacht doorrijden om ’s anderdaags met een glazig hoofd en gelukzalige glimlach oververmoeid op kantoor te zitten. Je op kantoor laten droppen; een verlaten ruimte en een slaapzak volstaan voor een paar uur rust. Een hoofd vol verhalen die je aan niemand kwijt kan. Niemand wil meegesleurd worden in jouw neerwaartse poederspiraal. Een werkgever die kregel wordt wanneer hij midden in de week een mail krijgt met een ‘voor de rest van de week verlof, alstublieft’-smeekbede.
Zelfs in één van de slechtste winters ooit slaag je erin verse poeder te rijden. Flexibiliteit is noodzaak, op voorhand boeken volledig uit den boze. Dagelijks worden weerkaarten en verschillende websites geraadpleegd. Grote lijnen in de weersverwachtingen tekenen zich een paar dagen op voorhand af. Later worden ze verfijnd, kom je te weten in welke regio de sneeuw echt verwacht wordt. Neen, niet de websites van de skigebieden; die richten zich op de modale toerist en voor hen is kunstsneeuw ook sneeuw. Sneeuwbanden, kettingen en een grote auto of minibus zijn een must. Niets zo handig als iemand ter plaatse om je up-to-date info te geven of voor hulp bij een slaapplaats. Skype, email en ‘free wifi’ vervolledigen het plaatje. Verwacht hier geen handleiding. De helft van het avontuur zit in het plannen, het onverwachte, de kleine gelukjes en grote tegenvallers. Een inkijk op slechts enkele van de trips.
Les Marécottes
Vroeg op het seizoen wordt er veel sneeuw verwacht. We willen een gebied met voldoende bomen. Bij mist kan je daar nog tussen spelen. En vanwege een prille basislaag, willen we geen gletsjers en niet teveel rotsen. Die nacht vertrekken we met slechts twee zekerheden: we rijden richting Martigny en er zal veel sneeuw vallen. Een zware nachtelijke rit doorheen sneeuwstormen later slaan we laptops open onder de hotspot van een wegrestaurant. Ons oog valt op Les Marécottes, een klein, onooglijk familievriendelijk gebied. Maar dankzij haar ligging ook een heus poedergat. Veel sneeuw betekent echter ook dat we -zelfs met kettingen- de berg niet op raken. Paniek en frustratie slaan toe. Gelukkig zijn de mensen in kleine gebieden vriendelijk en behulpzaam en is een lift zo versierd. In dit verlaten sneeuwgat is gewoonweg niemand. De poederkoorts wordt meteen gestild. Die avond wordt er glühwein bedeeld aan de moedigen die van de berg komen. Een praatje en geen tien minuten later hebben we kamers versierd in een hotel dat zijn officiële opening eigenlijk nog moet vieren. De sneeuw is fantastisch, de zichtbaarheid speelt niet in ons voordeel. Toch amuseren we ons als kleine kinderen in een verlaten speeltuin. We rijden tussen de bomen, knallen over en onder rotsen en doen een – onvoorziene en gelukkig goed aflopende- cliffjump. De langste rij aan de lift is een schooltje dat les volgt. We moeten ongeveer tien seconden aanschuiven vooraleer we opnieuw richting een verse lijn kunnen. Nadelen zijn er ook. Alle restaurants zijn gesloten. Dat betekent steeds naar Martigny om iets te eten. Maar het grootste nadeel ondervinden we een paar dagen later op de terugweg. De snelwegen in Luxemburg zijn afgesloten. Alle verkeer wordt omgeleid. En de E411 in België is onberijdbaar door een dik pak sneeuw. We doen er vele lange uren over om terug thuis te raken.
Grindelwald
Sneeuw voor de hele Alpen. Dat is leuk maar maakt het beslissingsproces er niet eenvoudiger op. Veel sneeuw betekent ook een pak files. Gelukkig is het geen hoogseizoen. De keuze valt op Grindelwald. Goed bereikbaar, veel mogelijkheden en de weerkaarten kleuren donkerrood boven de Jungfrau regio. Bovendien kennen we het gebied goed en hebben we een lokaal contact die de voorspelling bevestigt. Slaapplaats wordt gevonden in The Downtown Lodge. Vrijdag sneeuwt het bijna onophoudelijk. Zichtbaarheid is helaas onbestaande, vele liften blijven gesloten en de enigen die zich buiten wagen, is een aantal andere poederhappers. We rijden voorzichtige lijnen en amuseren ons half kreupel binnen een verlaten gebied. Dat gaat zo een paar dagen door in steeds meer sneeuw. Tot op een ochtend, een schuchtere zon doorheen het wolkendek komt piepen. Voor ons meteen het sein om naar de top van Mürren en de Schilthorn te gaan. De deur die uitgang geeft op het terras van Piz Gloria is dichtgesneeuwd. We klauteren over een balkon en springen –onder het goed- of afkeurend oog van de ontbijters in het draaiend restaurant – in een metershoog pak sneeuw. De afdaling die daarop volgt, raakt nooit meer uit het geheugen. De rest van de dag vullen we met korte hikes en fantastische runs.
Sankt-Anton am Arlberg
Moeilijk beslissingsproces deze keer, de weermodellen blijven elkaar tegen spreken. De poederkriebel is te groot en met douchen krijg je die niet weg. De keuze valt op Sankt-Anton. Het kost ons een halve dag om slaapplaats voor twee te vinden. We zijn met drie, en neen, we weten niet hoelang we blijven. Met wat gezeur, luchtmatras en slaapzak kunnen we het ‘Zimmer Frei’-bordje uiteindelijk weg nemen. Het weer lijkt nergens op. Er staat een strakke wind, er is geen zichtbaarheid, de helft van het gebied blijft gesloten. Dat moet beter. En ja hoor, de volgende dag amuseren we tussen de bomen van Stuben. Een local stuurt ons naar Sonnenkopf, rustig en veel sneeuw gekregen. Tijdens het ontbijt sneeuwt het hevig. Maar, de poeder-oppergod heeft het goed met ons voor. Zodra we bovenaan de berg staan, krijgen we voor de rest van de dag een heerlijke blauwe hemel. De runs vanop Glattingrat liggen er verlaten bij. Een beetje traverseren en je staat alweer in een nieuwe onverspoorde kom of voor een verse couloir. Als toetje trakteren we onszelf op een heerlijke afdaling naar Klösterle. Moe maar tevreden bollen we naar huis, net op tijd om terug naar kantoor te vertrekken.
