Je moet geen Hollander zijn om Alpe d’Huez te vereenzelvigen met de ‘Tour de France’. Wanneer de wielerhelden de gevreesde klim met 21 haarspeldbochten aanvatten, zitten wereldwijd miljoenen kijkers gekluisterd aan hun scherm, terwijl duizenden supporters uit de bol gaan langs de weg naar de aankomst in het beroemde skistation. Minder bekend maar minstens even sensationeel zijn de kilometerslange afdalingen vanaf de Pic Blanc. Als de weergoden je gunstig gezind zijn, kan je zelfs met het hele gezin genieten van een sterrenschouwspel tijdens een nachtelijke afdaling van de langste geprepareerde piste ter wereld!

Gedurende meerdere eeuwen trof je op de alpenweiden aan de voet van de Pic Blanc slechts enkele veehouders en hun grazende dieren aan. Die trokken elke zomer vanuit het iets lager gelegen bergdorpje Huez (1415 meter) naar boven, en verbleven er in enkele sobere hutten. De eerste skilift op de Alpe kwam er in 1936 en vanaf de jaren ’60 en ’70 schoten de hotels en grote appartementsgebouwen er als paddenstoelen uit de grond, naar analogie van andere grote Franse skistations. Net zoals zijn soortgenoten is Alpe d’Huez esthetisch geen hoogvlieger. Het bezit wel de gekende troeven van een kunstmatig skidorp: door de hoge ligging (1860 meter) kan je tot laat in het seizoen skiën tot in het dorp, vaak tot aan de (achter)deur van je verblijfplaats. Alle voorzieningen liggen trouwens op ski- of wandelafstand.

Meer dan alleen wintersport

Ondanks die typische compactheid is het in Alpe d’Huez minder druk is dan in gelijkaardige grote skistations, vooral in het hoogseizoen. Het aantal Fransen dat hier een buitenverblijf heeft, ligt procentueel hoger dan in andere skioorden. Hun appartementen komen zelden op de huurmarkt terecht en blijven dus vaak onbezet. Het bezorgt de uitbaters van het skigebied kopbrekens, maar de gemoedelijkheid vaart er wel bij. Het uitgaansleven is merkelijk rustiger dan pakweg bij de buren van Les 2 Alpes en hordes dronken studenten behoren niet tot het standaard straatmeubilair.

Alpe d’Huez ligt op een naar het zuiden gericht hoogplateau en gebruikt – terecht – de titel “l’île au soleil” in haar communicatie. Météo France noteert er jaarlijks gemiddeld 300 zonnedagen! Zit het weer dan toch echt tegen, dan kan je nog altijd het verwarmde openluchtzwembad induiken. De toegang is gratis voor skipashouders, en dat geldt ook voor de schaatsbaan. Of je kan je gaan uitleven in het bijzonder goed uitgeruste sport- en congrespaleis. Vooral het knap gebouwde hindernissenparcours is een uitdaging voor kleine en grotere kinderen die niet snel gaat vervelen. Met de Premium card heb je onbeperkte toegang tot deze faciliteiten, de eventuele huur van materiaal inbegrepen. Verder kan je er gratis de bus mee op, bijvoorbeeld om het streekmuseum in Huez te gaan bezoeken. Zo blijven ook niet-wintersporters niet in de kou staan.

Nieuwe glijtechnieken

De zachte hellingen net boven het station liggen bezaaid met kilometers blauwe en groene pistes. Om de veiligheid te garanderen van de vele kinderen en beginnende skiërs gelden er ‘snelheidsbeperkingen’ voor skiërs die van hogerop terugkeren naar het dorp. In dezelfde brede strook ligt ook een goed onderhouden snowpark met drie aparte trajecten: van easy voor de aspirant-freestyler over medium tot een reeks modules voor experts. Is dit nog wat te hoog gegrepen voor jou? Probeer dan die 360° eens in de zone naast het snowpark, speciaal voorbehouden voor ‘nieuwe glijtechnieken’. Na de afsprong van de schans landt je gegarandeerd zacht in een gigantisch luchtkussen! Als je familie eerder uit laagvliegers bestaat, kan je naar beneden zoeven met de Snake Gliss, een treintje van aan elkaar gehaakte sleetjes. Klassiekers zoals een airboard en een snowbike zitten ook in het aanbod. Een shotje Chartreuse, de regionale likeur, in de nabijgelegen Ice Shok Bar helpt je om achteraf je cool terug te vinden. De glaasjes en het mooi versierde decor zijn uit ijs gehouwen. Gelukkig is het makkelijk terug glijden tot het dorp. Wie er maar niet genoeg van krijgt, kan op dinsdag- en donderdagavond met de slee de piste van de Butte de l’Eclose afglijden of skiën op de verlichte pistes van de Signal, telkens gratis met je skipas. Dit gebied is dan ook erg geschikt voor jonge families die het skiën wel eens willen afwisselen met iets ongewoner, zonder de praktische kant uit het oog te verliezen.

8000 meter hoogteverschil

Hoe hoger je gaat, hoe steiler de pistes worden. De logische opbouw van het skigebied is één van de grootste troeven van Alpe d’Huez. Telkens je aan vertrouwen en techniek wint, neem je een skilift naar een hoger gelegen zone. Jammer wel dat de liftinfrastructuur niet het comfortniveau haalt als die in Oostenrijk of Zuid-Tirol. De opvallend attente medewerkers aan de liften maken dat deels goed. Ook het team dat de pistes prepareert, levert uitstekend werk af. De pistenbullies rijden hier later uit dan gebruikelijk, waardoor de pistes er ’s ochtends minder ijzig bij liggen, en dat merk je. In 2011 werden de chauffeurs tot Frans kampioen gekroond in een heuse competitie! Het dak van het gebied, de Pic Blanc (3330 meter) bereik je vrij snel met de grote téléphérique. Bij mooi weer zou je vanop de smalle top één vijfde van het Franse grondgebied kunnen overschouwen. Het uitzicht op de vierduizenders van het Massif des Ecrins is alvast grandioos! Boven springt een bord met het getal ‘8000’ in het oog. Vanaf de Pic Blanc kan je vier lange, ononderbroken afdalingen maken met telkens een hoogteverschil van om en bij de 2000 meter. Drie ervan eindigen in kleine bergdorpen (La Villette, Vaujany en Oz-en-Oisans) die een stuk lager liggen dan het skistation van Alpe d’Huez. De prachtige zwarte afdaling naar Vaujany (la Fare) door een zeldzaam stukje bos is niet zo technisch maar na 2000 hoogtemeters dalen, kruipt ze wel in de benen. Verder zijn ook de dorpen Auris, Villard-Reculas en Huez via pistes en liften verbonden met het 250 kilometer grote skigebied van Alpe d’Huez. Als het voor jou allemaal wat kleinschaliger of authentieker mag, dan is een logement in één van deze dorpjes het overwegen waard.

Skiën bij maanlicht

De bekendste afdaling vanaf de Pic Blanc is La Sarenne. Met zestien kilometer zou het de langste geprepareerde afdaling ter wereld zijn! Ze begint net als de drie andere ‘tweeduizenders’ op de steile flanken van de top. Vervolgens duik je via de gletsjer de Gorges de Sarenne in. Je hebt dan al het moeilijkste achter de rug. Tijdens het lange stuk langs het kabbelende bergriviertje heb je de tijd om even te genieten van het desolate landschap. Ook skiërs met wat minder technische bagage kunnen plezier beleven aan deze piste. Het is vooral door haar lengte dat ze als zwart aangeduid staat. Onvergetelijk wordt deze afdaling pas als je ze na zonsondergang doet. Drie keer per seizoen, bij volle maan, nemen de ‘pisteurs’ een veertigtal gelukkigen mee met de laatste gondel van de dag naar de top van de Pic Blanc. Terwijl zij een gigantische tartiflette klaarmaken in een iets lager gelegen schuilhut, kan jij mooi plaatjes schieten van de ondergaande zon. De hut is klein genoeg om het groepsgevoel tijdens de copieuze maaltijd te versterken en het zelfvertrouwen neemt toe met de slok génépi of chartreuse. Als de maan tijdens de begeleide afdaling boven de toppen komt piepen, kunnen de hoofdlampjes gerust uitgezet worden. De sterrenhemel blijft gegarandeerd nog even nazinderen! Een absolute hoogtepunt, waarvoor de plaatsen snel bezet zijn. Reserveer dus tijdig en richt je vervolgens tot de weergoden voor een open hemel. Anders gaat het feestje daarboven niet door.

Tekst: Jourik Ghysels