Off-piste? In Les Portes Du Soleil?
288 pistes goed voor 650 km, 209 liften, zeven snowparks, drie halfpipes, vijf boardercross, 577 sneeuwkanonnen, meer dan 100000 bedden, …. Les Portes Du Soleil is een gebied van superlatieven, van immense proporties. Als je het skiplan bekijkt, wordt je bedolven onder pistes en liften.
Maar is er ook nog plaats voor backcountry fun? Loont Portes Du Soleil de moeite voor een freerider? Gewapend met die vragen en het nodige scepticisme, beladen met board, beeper, e.d. gingen wij op ontdekking. Om maar meteen met de deur in huis te vallen -makkelijk voor hen die niet verder wil lezen- het antwoord is overduidelijk positief.
Het grote voordeel van Portes Du Soleil is meteen ook hun groot nadeel. Door de massa liften zijn alle routes vlot en makkelijk bereikbaar. Velen zijn perfect zichtbaar vanuit de lift, vragen géén of amper klimwerk en eindigen opnieuw op of in de nabijheid van een piste. Nadeel is dat alle mooie stukjes in een mum van tijd gereden zijn. De makkelijkst bereikbare routes veranderen dan ook na een uur in een ware bultenpiste.
Dat zorgt dan ook na verse sneeuwval voor een ware rush (en de nodige schermutselingen) naar de best verborgen stukjes paradijs. En geloof me, zo zijn er in Portes Du Soleil ontelbaar veel. Korte maar bijzonder uitdagende runs, couloirs, weidse, licht glooiende velden, … alles ligt hier voor het grijpen. En dat hebben doorwinterde backcountry liefhebbers al lang en goed begrepen.
Onze ontdekkingstocht begint in Châtel. Een dorpje op de grens met Zwitserland en met mogelijkheden langs beide kanten van de vallei. Handig, want zo kan je eenvoudig kiezen tussen noord-en zuidflanken afhankelijk van de sneeuwval en het weer. Een snel liftsysteem brengt je waar je moet zijn en de pret kan beginnen. Zo heb je vanop Morclan een heerlijke bowl waar je zowel een aantal korte couloirs kan rijden of je je kan wagen aan je eerste klif. De bowl eindigt op een piste en brengt je zo weer terug naar je vertrekpunt. Maar je kan er ook een heerlijke run tussen de lawinestoppers doen. De andere kant van Châtel (Linga) biedt dan weer een aantal mogelijkheden vanop Tête Du Linga en Cornebois aan. Persoonlijk heb ik het meest genoten van wat de locals ‘Sous Le Vas’ noemen. Verwacht geen erg lange afdalingen of enorme hoogteverschillen, maar door de hoeveelheid en de snelheid waarmee je de opeenvolgende routes aan elkaar kan rijgen, zal je die avond toch tevreden in bed kruipen.
Les Portes Du Soleil is eigenlijk een aaneenschakeling van verschillende skigebieden, het ene al groter –lees drukker- dan het ander. Meest bekende gebieden zijn zonder twijfel Avoriaz en Morzine. Bekendheid heeft natuurlijk zijn schaduwzijde. Zo is Avoriaz te druk en is het hele backcountry gebeuren te snel gereden. Maar met hun Snow Cross, een soort verzekerde offpiste, hebben ze daar iets op gevonden. Opvallend mooie ligging, knappe natuur en erg uitdagende runs die op een veilige manier veel vrijheid bieden. Ideaal om je eerste stappen buiten de afgebakende piste te zetten, maar geen spek naar de bek voor de ervaren freerider.
Eénmaal de Snow Cross volledig vernield, ga je naar de kleinere en rustiger gebieden. De Zwitserse kant bijvoorbeeld is heerlijk rustig, biedt veel mogelijkheden op de noordflanken (kwaliteitspoeder gegarandeerd) en herbergt véél minder volk (en dus minder freeriders). Laat je verleiden tot een run op Fontaines Blanches of Pierre Plate, rij een pak uitdagende en steile couloirs op Pointe de l’Au of Pointe de Ripaille. Probeer vanuit St Jean d’Aulps een aantal afdalingen uit op Roc d’Enfer. De Zwitserse kant heeft alles in huis om de meest veeleisende freerider tevreden te stellen.
Uiteraard kan je ook gaan hiken. Vermits er zoveel fraais voor het grijpen ligt op en rond lift en pistes, nemen weinigen de moeite om daadwerkelijk op stap te gaan. De verwijderde backcountry heb je dan ook meestal voor jou alleen. Een klim van amper 45 minuten brengt je op de top van Tête de Geant. Een schitterende afdaling die – het kan bijna niet anders – uitkomt op een piste, is je beloning. Of je neemt stijgvellen of splitboard en stapt naar Pointe de Ripaille. Korte wandelingen die je alweer op onbereden stukken brengen en waarbij de afdalingen steeds op de pistes of in één van de veertien dorpjes uitkomen. Bovendien maakt de relatief lage hoogte, het klimmen fysisch niet al te zwaar.
Om je freestyle moves in een natuurlijk kader bij te schaven, sturen we jullie naar Biotop. Biotop is een soort van 100% natuurlijk funpark, alle rails en jumps zijn opgetrokken uit hout en perfect geïntegreerd in het het bos waar Biotop ligt. Je rijdt, schuift en springt tussen de sparren van het bos van Lindarets. Fascinerend en amusant tegelijk.
Les Portes Du Soleil zal wel nooit een backcountry mekka worden. Daarvoor is het te groot, te druk ook, hun nadruk ligt ook niet zozeer op de freeriders. Maar als je sportief bent aangelegd en je hebt het geluk verse sneeuw te hebben, heb je een hele vette kluif aan dit gebied.
Tekst: Jurgen Groenwals
