Op wintervakantie gaan met kinderen is heerlijk, tenminste als alles gezinsvriendelijk en goed geregeld is. Skistations hebben dat prima begrepen en bieden verschillende formules aan die het families aantrekkelijk moeten maken. WintersportGids ging in Frankrijk en Zwitserland op zoek naar skistations met net dat kinds extraatje meer.

PIOU-PIOU, VALMOREL

Valmorel werd vorig jaar door de Telegraph Media Group verkozen tot het beste familieskistation ter wereld. “De vakjury prees ons station vooral om de inspanningen die we doen om de totale klantenervaring van families te verbeteren en hen een onvergetelijk herinnering aan hun vakantie mee naar huis te doen nemen”, vertelt Bérangère Blanc, marketingdirectrice van de toeristische dienst, met gepaste trots. De kwaliteit en dienstverlening voor families van Valmorel wordt met die prijs officieel in de bloemetjes gezet.

Wij hebben echter onze eigen vakjury meegebracht: een vierjarig meisje, Lisi. Haar eerste stappen in de sneeuw – vorig jaar gezet in Oostenrijk – werden de afgelopen weken aangevuld met een paar indoorlessen om alvast een beetje meer beslagen de strijd aan te gaan. Kortom, de proef op de som, aan het gezicht van een vierjarige valt meer af te lezen dan aan alle juryverslagen samen.

Sprookjesbos met een slapende beer

Centraal in het Massif de la Tarentaise ligt Valmorel, 165 kilometer pistes, aan de voet van de Col de la Madeleine. In Valmorel La Belle overheersen chalets in steen en hout, geen ongezellige betonnen blokken. Het is een skistation voor voetgangers, bijna helemaal autovrij. Een draaimolen, springkasteel en speeltuintjes betekenen meteen een extra punt in het notitieboekje van onze jury.

In de Piou-Piou-club merken we uitsluitend mannelijke leraars. Dat is toevallig zo die week, maar zorgt toch voor een beetje angst bij Lisi. De hartelijke ontvangst en enthousiaste high-fives nemen die angst gelukkig meteen weg. Een sprookjesbos, paddenstoelen, een slapende beer en wakende wolf, tunneltjes… Lisi vindt het alvast prima. Wanneer de les begint, zijn nieuwsgierige ouderogen niet langer toegelaten.

Een glimlach en een traan

In de namiddag gaan we samen naar de hogergelegen oefenpistes. Lisi heeft echter meer interesse voor de speeltuin en de hamburger met frietjes dan voor die verdere vervolmaking onder de net iets minder deskundige begeleiding van mama en papa. Elke ochtend voltrekt zich hetzelfde ritueel. Ze heeft geen zin, het is niet leuk, die ski’s zijn te zwaar, ze heeft geen vriendjes, ze begrijpt geen Frans. Er komen traantjes en een halfzachte hand aan te pas om haar toch naar de les te sturen. Maar… zodra we daadwerkelijk ter plaatse zijn, verdwijnen alle bezwaren als sneeuw voor de zon. De slede en het bouwen van sneeuwkastelen in afwachting van het begin vraagt al haar aandacht. De ouders amuseren zich ondertussen in een heel erg mooi en uitgebreid skigebied – met één oog op de klok, je wil immers echt niet te laat zijn om je spruit af te halen.

“Is dat Lisi?” Wij staan op de sleeplift naar Arenouillaz en merken een groepje kinderen uit de Altispace-lift komen. En ja hoor, helemaal achter een groepje merkbaar oudere kinderen hobbelt ons jongste jurylid op de piste. Van een veilige afstand slaan we alles gade. Haar eerste uitstap in het skigebied is geen groot succes. De pistes liggen te ijzig, ze is vaak gevallen en barst met regelmaat in tranen uit. Die middag doen we het rustig aan.

Duim omhoog

De laatste dag van de week, dat betekent diploma halen en ouders die mogen komen kijken. Maar eerst is er nog les, natuurlijk. De monitor stelt Lisi voor de keuze. Eigenlijk skiet ze te goed om nog langer in de kinderclub te blijven. Als ze flink is en belooft niet te huilen, dan mag ze terug met de oudere groep mee op de échte pistes. Met een bang hart nemen we afscheid. Een paar uur later krijgen we meteen een ‘duim omhoog’ van de monitor. Ze heeft het prima gedaan, de klik is gemaakt, de begintechnieken heeft ze helemaal onder de knie. Die middag weet ze van geen ophouden en doet ze samen met mama en papa die verdomd lange blauwe piste keer op keer. De enorme glimlach op haar gezicht, de met trots gedragen speld… onze eigen vakjury keurt Valmorel goed.

Benieuwd wat onze kinderjury van Flumserberg-Walensee denkt? Lees dan hier verder.

Tekst & foto’s: Jurgen Groenwals