De kilometers schieten voorbij wanneer we ’s nachts Duitsland doorkruisen. Bij Ulm verruilen we de A6 voor de A7 en dan is het alleen nog maar immer gerade aus, totdat de snelweg overgaat in de Fernpass Strasse en het tijd wordt om de voet van het gaspedaal te halen. Obergurgl staat al snel op de bordjes, nog 100 kilometer te gaan. We volgen het spoor van de oude Romeinen en nemen de Fernpass, die al eeuwenlang een van de belangrijkste doorgangen is tussen noord en zuid. De nacht gaat langzaam over in de dag en wanneer we door Sölden rijden zien we dat de lokale bevolking langzaam wakker wordt. Niet veel later is het einde van de weg in zicht en parkeren we onze auto op de parkeerplaats van Alpen-Wellness Resort Hochfirst, onze thuisbasis voor de komende dagen. We verheugen ons nu al op ons avontuur: toerskiën in Oostenrijk.

Op een wit avontuur

Obergurgl is gelegen op 1930 meter hoogte en mijn laatste contact met het dorp dateert alweer van jaren geleden, toen ik hier tijdens een wereldrecordpoging duurskiën aanwezig was. Gelukkig klopt mijn herinnering aan het hoogstgelegen bergdorp van Oostenrijk, want de eerste indruk die we ook nu weer krijgen, is die van serene rust. Nauwelijks verkeer, geen wachtrijen bij de liften meer dan 100 kilometer aan geprepareerde pistes. Een prima locatie om een aantal dagen lekker te genieten van de wintersport.

Nadat we ingecheckt hebben in het hotel is het tijd om de latten onder te binden en de spieren al even voor te bereiden op het avontuur van de komende dagen. Na een lekkere lunch op de berg nemen we in de namiddag wat off-piste afdalingen voordat we besluiten er een eind aan te maken en te genieten van een welverdiend drankje. Op het terras van Schirmbar Edelweiss bel ik Thomas, onze gids. Thomas is geboren en getogen in Obergurgl en kent het gebied als zijn broekzak. Hij begeleidt al jaren toerskiërs en is een expert op het gebied van lawinetechnieken. Onze glazen klinken en na een luid ‘Prosit’ neem ik een flinke slok van mijn Weizen, denkend aan de komende dagen.

De beloning loont

Op aanraden van Thomas nemen we de eerste dag een relatief lichte route van zo’n zes kilometer. We vertrekken in de buurt van de Hohe Mut Bahn waarbij we stijgen en soms ook stukjes dalen (perfect om de beenspieren even tot rust te laten komen). Na een uur en een kwartier hoofdzakelijk te hebben geklommen, wijst Thomas in de verte ons eindpunt aan: de Langtalereckhütte op 2430 meter hoogte. Even later komen we aan op onze eindbestemming en hebben we toch zo’n 500 hoogtemeters bedwongen. Maar de beloning is er zeker naar: een prachtig zonnig uitzicht en een lekkere lunch op het terras.
Tijdens de lunch vertelt Thomas vol trots over de vele tochten en mensen die hij al mee heeft genomen op toerskitochten in zijn ‘achtertuin’. Hoe zou het zijn om hier altijd te mogen wonen? Na de lunch is het tijd voor de afdaling van 45 minuten die ons op rustig tempo door het prachtige landschap voert. We geven onze ogen volop de kost. Weer terug in Obergurgl denk ik met een glimlach op mijn gezicht weer terug aan onze tocht.

Tandje bijschakelen

De volgende dag is het tijd om een tandje bij te schakelen. Thomas neemt ons mee naar de Granatenkogel gelegen op een hoogte van 3304 meter. Dat belooft. Aangekomen in het Fernwalltall doemt het massief van de Granatenkogel al voor ons op. “Mussen wir da hoch?”, vraag ik Thomas met grote ogen, die begint te lachen en zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken. Ik kijk nog een keer naar boven en ben blij dat ik bij aankomst in het hotel gisteren mijn benen heb getrakteerd op een sportmassage. Gelukkig is het weer vandaag ook goed, wat betekent dat we de hele beklimming met onze materialen kunnen maken en geen tussenkamp hoeven op te slaan of te voet verder moeten gaan. We houden ook continu zicht op de top van de berg die minuut na minuut dichterbij lijkt te komen. Elke keer dat ik me omdraai, krijgen mijn ogen een nieuwe panorama voorgeschoteld. Het uitzicht op de top is er een van de meest verbluffende die ik ooit heb gezien. Ik voel me een beetje als Leonardo di Caprio op de voorboeg van de Titanic, king of the world.

Voer voor techneuten

We genieten zo’n anderhalf uur van een stevige lunch en beginnen (volgens Thomas) aan de meest technische skiafdaling van onze trip. Gelukkig beschik ik over een zeer goede skitechniek en tijdens de afdaling over de Fernwallferner loopt het tempo dan ook behoorlijk op. We hebben de schwung goed te pakken wanneer we het Fernwalltal doorkruisen. “Wat voelt dit heerlijk”, denk ik, terwijl ik in de verste verte niemand anders zie. “Dit is het leven!”

Zelf toerskiën in Oostenrijk?

Toerskiën is niet voor iedere wintersporter weggelegd. Je moet uitermate ervaren op de latten zijn en beschikken over een zeer goede conditie. Je klimt namelijk heel wat meters op een voor jou onbekende ondergrond. Het is aanbevolen om met een professionele begeleider op pad te gaan die het gebied goed kent. Verder is het natuurlijk zaak om te zorgen voor de juiste materialen, niet alleen voor het toerskiën zelf, maar ook op het gebied van lawinematerialen. Met onze fotoselectie Oostenrijk in beeld geniet je vanuit je woonkamer al even van het wintersportgevoel.