Het idee broedde al lang, maar toen de e-bike een feit werd, was het plan snel uitgewerkt: op de e-bike langs Zwitserse skigebieden. Een roadtrip dwars door Zwitserland van skigebied naar skigebied met als belangrijkste bagage onze skispullen en een extra batterij voor onze elektrische fiets.

Op de e-bike langs Zwitserse skigebieden

Gezien de lange reistijd op de fiets naar Zwitserland, vervoeren we onze fietsen per camper. We slaan ons basecamp op in Lenzerheide. Daar laten we ons huis op wielen voor twee weken achter op de camping. Voordat we echt in het zadel kruipen, verkennen we het skigebied bovenop de Rothorngipfel. De rode piste gebruiken we om er weer in te komen, voor we de imposante liftverbinding met Arosa nemen. Hier is het is heerlijk skiën, ondanks de warmte. De lentezon doet goed haar best om de sneeuw om te toveren in een soort yoghurt. We nemen een koffiepauze in het dorp en hoppen terug naar de verbindingslift.

In korte broek

Tijd voor de eerste etappe op de fiets. Maar eerst nog een laatste check, want wat we nù vergeten, halen we niet zomaar even op. Een kilo of 20 aan bagage verdeeld over de vier fietstassen en een klein skirugzakje met onze safetygear vormen de basis. De skischoenen passen precies in de waterdichte fietstassen achterop en de kleinere maat van mijn vrouw kunnen in de voortassen. De ski’s en stokken zetten we vast met handige riempjes die we kennen van het helikopterskiën. De zon brandt en ik kies voor de korte broek. Wie had dat gedacht. Op wintersport met de fiets in korte broek!

Ons doel voor vanmiddag is Chur. De kortste weg is een afdaling van 20 kilometer, maar wij kiezen voor een mooi ommetje en gaan richting Tiefencastel en via Thusis en Reichenau naar Chur. Met 65 km/h knal ik omlaag. Ik zweef door de haarspeldbochten alsof ik op een motorfiets zit. Wat is de fiets superstabiel met al dat gewicht. Ook van de zijwind heb ik geen last met die ver uitstekende ski’s. We peddelen gemoedelijk naar Chur en schuiven aan voor een kaasfondue.

De Rhätische Bahn

Om half negen blaast de conducteur op zijn fluit. De trein zet zich langzaam in beweging richting Disentis. De fietsen en bagage konden zonder problemen mee, hetgeen in Zwitserland een gegeven is, zolang je maar een kaartje koopt. We hebben onze route zorgvuldig gepland en door gebruik te maken van de Rhätische Bahn kunnen we meer skigebieden aandoen. Bepaalde bergpassen hebben bovendien nog ‘Wintersperre’, dus we moeten wel met de trein. We slingeren dwars door de Rheinschlucht, de Grand Canyon van Zwitserland. Het is indrukwekkend hoe het water de kloof heeft gevormd.

Twee uur later klikken we de ski’s onder en checken we het skigebied. De nieuwe lift die Disentis met Andermatt/Sedrun moet verbinden, is nog in aanbouw, dus we blijven aan de kant van Disentis. De sneeuw is zwaar en de offpiste helaas te gevaarlijk vandaag. Ook het zicht wordt rap minder en de eerste dikke sneeuwvlokken dienen zich aan. Tijd voor de wellness! Bogn Sedrun is daarvoor de perfecte plek.

5 km verder, batterij op 30%

Als we de volgende ochtend wakker worden, sneeuwt het nog steeds en ligt er een vers pak. De weg is nat, maar we kunnen opstappen. Met vals plat omlaag naar Ilanz en dan een fiks klimmetje naar Laax. De accu’s hebben het zwaar en ik trap in 5 kilometer 70% van de batterij leeg, ondanks een lage ondersteuning. Het totale gewicht is fors en dat merk je direct. Of heeft de temperatuur er iets mee te maken? We checken in bij Rockresort en al snel staan we in de gondellift. Tot onze verbazing komen we boven de wolken en hebben we de verse sneeuw voor ons zelf. Wat een perfecte dag in de poeder en wat is het heerlijk rustig op de berg voor einde maart! We genieten van elke bocht.

Knisperende voorjaarssneeuw

We laten Laax achter ons en rijden een gravelpad steil omlaag de Rheinschlucht in. We passeren het spoor en klimmen dan weer stevig omhoog om boven langs de kloof te rijden. Het uitzicht is fantastisch met in de verte de witte flanken van het skigebied van Laax-Flims. Omdat de Fluelapas gesloten is, moeten we weer met de Rhätische Bahn. Het inladen gaat nu met iets meer routine en een uur later zitten we alweer op de fiets richting Scuol.

We verblijven in het superleuke Bellavalhotel direct aan de voet van de bergbahn. ’s Ochtends nemen we al vroeg de lift en worden we beloond met de beste voorjaarssneeuw die er bestaat. De zachte firn knispert onder de ski’s. Elke afdaling is een feestje en de Traumpiste naar Sent is een aanrader. Onderweg stoppen we nog even bij een kleine boerderij waar een Duitse vrouw in haar eentje voor haar koeien zorgt. In Sent nemen we de postbus terug naar het Hotel, want we rijden vandaag nog naar Bergün op de Albulapas.

Skiën met fietsen?

In Samedan stappen we weer in de trein. We kronkelen door tunnels en over viaducten naar Bergün, aan de andere kant van de pas. We overnachten in het Kuurhotel en genieten van een fantastisch menu. Het skigebied van Bergün is klein, maar fijn. We bezoeken het Rhätische Bahn-museum en vervolgen onze weg naar Davos. Een prachtige route langs het beroemde Landwasserviaduct. Moe maar voldaan ploffen we in onze hotelkamer neer, nadat de receptioniste met verbazing naar onze fietsen keek. ‘Auf’s Rad? Mit Schi?’
We crossen vanaf de Weissfluhgipfel dwars door het Parsennskigebied. Hier is het een drukte van jewelste, in tegenstelling tot de kleinere skigebiedjes in Graubünden waar het heerlijk rustig was. Ook de koffie is een stuk duurder, wat maar weer bewijst dat de grote namen in trek zijn, maar niet altijd het beste te bieden hebben. Veel tijd hebben we eigenlijk niet, want er staat ons nog een lange fietstocht te wachten: de Berninapas! We sjezen omlaag naar Klosters, komen precies op tijd aan voor de trein naar St. Moritz en stappen een uurtje later uit in Samedan.

Een bergpas op het menu

Ons volgende hotel ligt bovenop de Berninapas op ruim 2310 meter hoogte. Geleidelijk klimmen we vanuit Pontresina omhoog. We passeren de Diavolezza waar we een heuse attractie zijn met de ski’s op de e-bike. Pas tegen vijven komen we aan bij de Ospizio Bernina, waar we worden getrakteerd op een kamer met uitzicht, een Italiaanse kok en een prachtige sterrenhemel. Het leven is goed in de bergen.

Stipt op tijd knarst de Bernina Express het stationnetje binnen. Gewapend met onze freerideski’s stappen we in richting de Diavolezza, een van mij favoriete skigebieden in Zwitserland. Bovenop 2973 meter tuur ik door een verrekijker en zie ik groepjes toerskiërs de graat oplopen van de Piz Palü. Herkenbaar, daar ben ik ook geweest. Een indrukwekkende klim naar de top op 3905 meter. Maar vandaag doen we het anders. We glijden door de entree van de Morteratschroute over de gletsjer. Piepercheck en langzaam over de verijsde wand omlaag. Onderin glijden we over de eindeloze ijsrivier. Wat een uitzicht en wat zijn de bergen hier toch imposant. We kijken in diepe gletsjerspleten en kunnen het blauwe ijs aanraken.

Aan het eind van de route rust iedereen uit bij het stationsrestaurant. Een gezellige drukte en een trefpunt voor (toer)skiërs, wandelaars en langlaufers. De trein pikt ons weer op en brengt ons terug naar de Ospizio. We liggen vroeg in ons bed. Morgen wacht de Julierpas en daarna fietsen we terug naar Lenzerheide. De ‘batterijen’ zullen het nog zwaar te verduren krijgen.

E-biken in de bergen

We reden op fietsen van Santos, een Nederlands fietsmerk dat bekend is onder de wereldfietsers. Door gebruik te maken van extra batterijen hoefden we onderweg niet op te laden. Ondanks de trapondersteuning hebben we nog behoorlijk moeten stoempen op de bergpassen. Zeker boven de 5% stijging werkt het gewicht flink tegen je en compenseert de trapondersteuning hooguit het overgewicht van de fiets en de extra bagage.