We hebben er net Couloir du Midi opzitten en staan vanaf de weg met een dikke vette glimlach op onze gezichten gebeiteld naar drie sporen in die onwaarschijnlijk knappe couloir te grijnzen. In het gezelschap van Henri Charrier beleven we een onvoorstelbaar spannende tijd in Bonneval-sur-Arc.

Of die couloir ook daadwerkelijk die naam draagt of eerder een benaming van Henri en zijn vrienden is, zal ons steeds een raadsel blijven. Want eerlijk waar, zonder de nodige terreinkennis vind je deze afdaling nooit, netjes verborgen onder het helistation, de ingang afgeschermd door immense en dreigende rotswanden. Niemand die er ook maar aan denkt dat er daarachter een verborgen poederparadijs op je ligt te wachten. Niemand die er ook maar aan denkt dat je hier daadwerkelijk kan skiën. Daarvoor lijken die rotswanden en kliffen te vervaarlijk. En toch…

Authentiek dorp

Amper 25 kilometer pistes en 11 liften – de meeste daarvan sleepliften – geen halfpipe, boardercross noch funpark en écht wel een heel eind rijden. Wat ga je daar in hemelsnaam zoeken? Wel, wie ondanks alles toch in Bonneval-sur-Arc terechtkomt, doet dat niet toevallig. Bonneval-sur-Arc ligt helemaal aan het eind van de Haute Maurienne-vallei en is geklasseerd als een van de mooiste dorpjes in Frankrijk. Een oorkonde die meer dan terecht is, het dorpje is – zowel in winter als zomer – prachtig. Kleine natuurstenen huizen, veel hout… Authentieker dan dit vind je ze amper. Bonneval-sur-Arc ligt aan de voet van de Col de l’Iséran, een befaamde wielercol die regelmatig in de Ronde van Frankrijk scherprechter speelt. In de winter is de col gesloten, aan de overkant kom je in Val d’Isère terecht. Dat maakt van Bonneval het laatst bereikbare dorp in de vallei. Letterlijke het einde van de wereld. Maar wel een dat er schitterend uitziet.

Puur voor sneeuw

Naar Bonneval kom je niet voor een bruisend nachtleven. Je komt hier terecht omdat je van de natuur houdt, omdat je kan genieten van dikke pakken sneeuw op lage daken, omdat authenticiteit belangrijk is en je ’s avonds geniet van eerlijke, lokale gerechten. En omdat je van puur en onvervalst freeriden houdt. En daar hoort geen drukte bij. In het skigebiedje van Bonneval tref je vooral families en toerskiërs aan. Voor de meeste freeriders is het simpelweg te ver, te afgelegen. Wintersportgids, steeds in voor rustige en afgelegen parels, rijdt verder dan menigeen en ontdekt een onontgonnen paradijsje. En dat mag wat ons betreft nog lang zo blijven. Rij je de vallei van de Haute Maurienne in, dan waan je je in ander werelddeel. Uitgestrekte bossen, grote versterkte vestigingen en forten, de Arc die snel en woest doorheen de vallei kolkt. De Haute Maurienne is een inneralpine vallei. Dat betekent: kou en veel verse sneeuw. De weg van Modane richting Val d’Isère en Italië rijgt af en toe een klein dorpje met al dan niet een bescheiden skistation aaneen. Val Cenis en La Norma zijn de meest bekende die je hier zal tegenkomen. Als langlaufliefhebber ken je misschien Bessans. Rij je verder dan Val Cenis dan blijven enkel nog lege witte vlaktes, enorme besneeuwde bergtoppen en gletsjers over.

Freerideparadijs

Die Couloir du Midi was de kers op de taart, een pittig, maar erg gesmaakt nagerecht. De overige dagen hadden we pakweg vijftig centimeter verse sneeuw en Bonneval-sur-Arc zo goed als voor ons alleen. Met uitzondering van een paar locals – waarmee Henri graag tips deelt en ontvangt – rijden we door een verlaten en puur freerideparadijs. Henri is geboren en getogen op deze berg, hij werkt als monitor voor de ESF en heeft er een verleden in zowel freeride als afdaling opzitten. Razendsnel en toch steeds met controle scheurt hij door het gebied, maakt hij indrukwekkende jumps over rotsen of van kliffen, of knalt hij doorheen grote poederbochten onder die prachtige gletsjer van Albaron, je vraagt het maar. En dat er best wat terrein te rijden is, wordt ons na de eerste run al duidelijk. We nemen de liften naar de top van het skigebied. Op 3000 meter, onder Pointe d’Andagne, gaan we voorbij het waarschuwingsbord en glijden we behoedzaam naar de ingang van onze eerste poederrun. De Glacier supérieur du Vallonnet glinstert in de zon. Het terrein is steil en uitdagend, de poeder boterzacht. Als dit de voorbode moet vormen voor de rest van het offpiste rijden in Bonneval, dan staat er ons nog wat te wachten.

Oppassen geblazen

De volgende afdaling op het programma is een bijzonder lange run die ons doorheen een couloir tot in Bessans brengt. Ook hier geldt dat lokale kennis zo zijn voordelen heeft. In Bessans staat reeds een auto te wachten die ons terug in Bonneval brengt. Daarom was Henri dus zo druk in de weer met zijn mobieltje. Vanuit de lift merken we een wel heel erg ruige afdaling. “De noordzijde van Andagne ligt er zelden zo goed bij. Er staan amper sporen en ik weet een mooie run die je dwars doorheen een indrukwekkende rotspartij terug aan de Troglodyte brengt.” Henri probeert onze bezorgdheid weg te nemen. Even later krijgt hij helemaal gelijk. Het is extreem en steil, de rotsen zijn dreigend, maar de sneeuw onvoorstelbaar goed. Toch willen we graag even waarschuwen: zorg voor een gids of iemand die het terrein en de omstandigheden kent. Watervallen, lawines of routes die doodlopen op een klif, de gevaren zijn steeds reëel, maar hier is meer aanwezig dan elders. Middageten doen we Le Criou, bij de vrouw van Henri. Het is het enige restaurantje op de berg, de porties zijn groot, de prijzen klein, de sfeer alternatief. Onder het avondeten in Le Vieux Pont, gerund door een fervente freerider, delen we nog meer enthousiasme en tips voor trips. De kaasfondue met rode wijn is heerlijk.

Bonneval-sur-Arc

Een freerideparadijsje zoals Bonneval-sur-Arc hebben we nog niet vaak ontdekt. Het is rustig en onverspoord, het terrein is uitdagend en extreem, en wanneer je de juiste man tijdens de juiste omstandigheden hebt, beleef je een onwaarschijnlijk knappe tijd. Doe daar de rust van een authentiek Frans bergdorp en de fenomenale panorama’s bij en je begrijpt waarom wij voortaan wel een eindje verder de vallei inrijden.

Tekst: Jurgen Groenwals/Foto’s: Eric Verbiest