Wintersportgids

Grabs, jumps, spins en flips… Bedenk de move maar en je ziet ze een voor een voorbijkomen op de dryslope in Sky Park Genk, DE freestyle hotspot van Vlaanderen. We vroegen Joeri Snoeks, operationeel verantwoordelijke bij Sport Vlaanderen, om een update.

Foto’s: Laurens Thys

Sinds 2019 kunnen freestyle skiërs en snowboarders terecht op de dryslope in het Sky Park van Sport Vlaanderen Genk. Sport Vlaanderen Genk ligt in de Kattevennen, een van de negen toegangspoorten van het Nationaal Park Hoge Kempen, de groene long van de provincie Limburg.

State-of-the-art dryslope

Ooit kon je slalomskiën op een borstelbaan in de Kattevennen. Maar sinds 2019 staat er dus een state-of-the-art-dryslope voor freestyle snowboarders en skiërs. “Met de opening van de grote slope in 2022, het hightech camerasysteem, verstelbare kickers en verlichting mogen we met enig chauvinisme zeggen dat we tot de top in de wereld behoren op het vlak van dryslopes”, beklemtoont Joeri Snoeks.

Om deze stelling kracht bij te zetten wil Sport Vlaanderen verder inzetten op het optimaliseren van de randfaciliteiten om zo een optimale trainingslocatie te worden voor freestyle disciplines. “Topsporters kunnen hier al volop trainen voor de Olympische Winterspelen in 2026 en jonge talenten zullen er zich kunnen voorbereiden voor de toekomst. Maar geen topsport zonder breedtesport natuurlijk. Daarom willen we ook stap voor stap zorgen voor een waaier aan lessen, sportkampen en vrije trainingen.”

Het centrum voor extreme sporten

Het zijn echter niet enkel de sneeuwsporten waar Sport Vlaanderen in Genk op wil focussen, de ambitie is om van Genk hèt centrum te maken voor extreme sporten. “Zo willen we een electrocrosspark aanleggen en breiden we het mountainbikepark nog dit seizoen uit met een dirt- en endurogedeelte. Verder bekijken we de mogelijke aanleg van een skate- en trampolinehal, en een fitness. En ook op het vlak van overnachtings- en opleidingsmogelijkheden zijn onze ambities groot.”

Om de haalbaarheid en wenselijkheid van al deze ideeën af te toetsen en om te onderzoeken wat ruimtelijk en vergunningstech-nisch haalbaar is, nam Sport Vlaanderen een studiebureel onder de arm. “Zij werken aan een masterplan, waarbij ze alle belangheb-benden betrekken om zo alle puzzelstukjes gelegd te krijgen. Tegen eind dit jaar verwachten we dat het masterplan definitief klaar zal zijn en kunnen we beginnen bouwen aan de toekomst.”

Aanbod nu en komend seizoen

Ondertussen hebben al heel wat nationale en internationale freestyle teams de weg gevonden naar Sky Park. “Naast de teams van onze nationale clubs en de atleten van Sneeuwsport Vlaanderen zien we ook zeer regelmatig riders uit Nederland, Frankrijk en Engeland op onze schansen. Maar ook teams uit Tsjechië, Spanje, Oostenrijk, Zwitserland en zelfs Australië genieten van onze moderne sportinfrastructuur.”

Teams onder begeleiding van een verantwoordelijke trainer of begeleider kunnen dagelijks terecht tussen 9 uur en 22 uur, en dit telkens in sessies van twee of drie uur. De medium jump is voorzien van verlichting en kan zelfs later openblijven. “Ook individuele riders zijn welkom. Dan kijken we steeds of we riders kunnen samenbrengen in bepaalde sessies. Verder willen we vanaf volgende zomer open trainingsessies organiseren waarbij je een ticket per sessie koopt.

Twee jumps

Er zijn twee jumps in het Sky Park:

• De grote jump (16 meter). Deze schans is ongeveer 35 meter hoog, 46 meter lang en heeft een hellingsgraad van 30°. Onderaan de run in ligt een verstelbare jump die toelaat elke big air jump in de wereld na te bootsen. Landen doe je op een Progression Airbag van 1160 m2.
• De medium jump (8 meter). Deze run in is 20 meter hoog, 40 meter lang en 7 meter breed. Ook hier landen riders op een airbag. Daarmee is deze jump ook perfect toegankelijk voor recreatieve winterspor-ters met de nodige ski- of snowboardervaring.

Interesse om je moves te perfectioneren op een van de airbags?
Contacteer genk@sport.vlaanderen.

“Zo, die heeft talent!” Je hoort het wel vaker op de piste. Maar wat is talent precies? Wanneer heeft iemand echt een gave? En wat doen je er dan mee? Vragen hebben we over dit onder-werp te over. En gelukkig weten Xan Alaerts, coördinator alpijns skiën bij Sneeuwsport Vlaanderen, en Simon Vandepitte, jeugdtrainer snowboard, er ook een antwoord op.

Genen spelen een belangrijke rol of iemand aanleg heeft. Maar met talent alleen kom je er uiteraard niet. Je moet met je favoriete sport in aanraking komen, er een passie voor ontwikkelen, de juiste vaardigheden leren, de juiste ondersteuning krijgen, etc. Stuk voor stuk zaken waar Sneeuwsport Vlaanderen graag aan bijdraagt, door allerlei projecten op te zetten voor kinderen en de jeugd, en door zowel clubs, trainers als talent bij te staan.

Van kindsbeen af op de sneeuw

Xan Alaerts ging twee jaar geleden aan de slag als coördinator alpijns skiën. Zijn rol? Clubs ondersteunen, jeugdsport begeleiden, evolutielijnen uitzetten, een nieuwe beleidsfocus uitwerken… “Een eerste uitdaging is om zoveel mogelijk kinderen op de sneeuw te krijgen. Hiertoe organiseren we samen met onze clubs Kids Days en leuke Fun Challenges. We moedigen scholen ook aan om hun sportdag op een skipiste te organiseren. Op die manier maken kinderen al jong kennis met wintersport en bij sommigen is er meteen die klik van: ik wil meer!”

Ook voor jonge snowboardertjes wordt er heel wat georganiseerd. Simon Vandepitte houdt zich voornamelijk bezig met rookies (jonge, beloftevolle snowboardatleten), maar vertelt honderduit over de verschillende initiatieven van Sneeuwsport Vlaanderen voor de jongste en wat oudere kinderen. “Er zijn de Kids Days, een Kids & Parents-programma, Snow to School, het Kids Programma voor kinderen tussen 6 en 14 jaar waar kinderen de eerste stappen van het freestylen aanleren en meer.”

Word lid van een club

In Vlaanderen hebben we het geluk dat we beschikken over verschillende pistes – sommige zelfs met échte sneeuw, en over tal van recreatieve en competitieve clubs (de contactgegevens van alle clubs vind je op de website sneeuwsport.vlaanderen). “Er is voor ieder niveau wat wils”, vervolgt Xan Alaerts. “Wat wij proberen te doen is dit stroomlijnen, clubs samenbrengen en trajecten voorzien voor zowel recreanten als topsporters. Nieuw zijn bijvoorbeeld de regionale trainingen, waar we verschillende clubs en hun atleten bijeenbrengen en ervoor zorgen dat ze elkaar wat meer gaan uitdagen. Ook dat krikt het niveau omhoog.”

Met SnowID van Sneeuwsport Vlaanderen beschikken kinderen en ouders ook over een handige progressietool. Simon Vandepitte: “SnowID is een diploma ski en snowboard voor kinderen van circa 4 tot 16 jaar. Het geeft, op basis van de opbouw volgens het opleidings- stramien van Sneeuwsport Vlaanderen, in zes niveaus duidelijk de vordering van je zoon of dochter weer. Daarnaast is er ook een Rookie Programma en Rookie Camps. Een initiatief dat aansluit bij de noden van clubs en waarbij fun en progressie maken steeds centraal staan.”

Belgisch toptalent

Naar de topsportschool? Deel uitmaken van BEAST (het Belgian Alpine Ski Team)? Je freestyleskills naar een hoger niveau tillen? Freestyle Tour, BK’s, EK’s en WK’s? En wie weet zelfs de Olympische Spelen? Als je (kind) daarvan droomt, dan weet Sneeuwsport Vlaanderen de weg. Simon Vandepitte: “We werken nauw samen met de topsportschool, hebben fantastische trainingsmogelijkheden en beschikken in België zelfs over een state-of-the-art dryslope. Maar wie verder wil, zal op een gegeven moment toch de stap naar de bergen moeten zetten. En dat is zeker niet evident.”

Xan Alaerts: “Dat we als niet-Alpenland ons mannetje kunnen staan, hebben we al bewezen. Belgen doen het goed op de sneeuw, maar in vergelijking met de Alpenlanden botsen we toch op heel wat extra drempels om de continuïteit van wedstrijdsuccessen te onderhouden. Door corona is er een soort ‘gat’ ontstaan tussen kinderen geboren in 2010 en 2014, maar bij de iets oudere kinderen zitten al enkele goede talenten. Het is ook belangrijk dat er een ‘groepje’ is. Want zelfs al is skiën (en snowboarden) een individuele sport, op het einde van de rit is het ook een teamsport. Als Belgen onder elkaar.”

Trektocht door IJsland, het land van vuur en ijs

De gevoelstemperatuur ligt rond de -15 °C, vermoed ik. We staan in de sneeuw in het midden van nergens en kijken twijfelend naar het riviertje en poeltje voor ons. Dit is onze enige kans deze week. Eén iemand begint al zijn kleren uit te trekken en al snel volgen de anderen. Het lijkt absurd en tegennatuurlijk, maar een paar minuten later liggen we allemaal te genieten en te lachen in het water. Had ik al gezegd dat IJsland wel meer warmwaterbronnen heeft en wij er net drie uur over gedaan hebben om naar deze plek te wandelen?

Tekst & foto’s: Jo Haegeman

Een paar dagen geleden dropten twee superjeeps ons af aan de rand van het natuurpark Fjallabak. Deze mastodonten van 4×4’s vind je enkel op IJsland. De IJslanders bouwen ze zelf op een bestaand chassis van offroad-beesten van de grote merken, maar maken ze nog groter, zwaarder en steviger. De banden komen tot aan de heup. De lokale chauffeurs zijn de nieuwe Vikingen. Ze zien er niet alleen stoer uit, maar navigeren hun drakkar, ik bedoel superjeep, via gps over sneeuwvelden, dwars over steile hellingen en los door brede rivieren waar ik twijfel of we de overkant wel zullen bereiken. Geen vrees echter, het is voor deze mannen en hun machines wel de eerste keer dat ze deze winter een groep afzetten in dit niemandsland, maar het is niet hun eerste uitje.

Na een paar uur hotsen en botsen (hier ook wel de ‘vikingmassage’ genoemd) worden we vlak aan onze eerste hut afgezet. “Normaal gezien moesten we al een half uur vroeger stoppen met rijden”, zeggen de Vikings, “maar er lag weinig sneeuw, dus konden we doorrijden.” Het zal niet de eerste keer zijn dat het ons opvalt dat er minder sneeuw dan normaal ligt. We laden ons materiaal uit: onze duffelbags met kledij, kisten met eten en met kookmateriaal, onze pulka’s en de sneeuwraketten.

Pulka’s?

Sneeuwraketten zijn geen langeafstandsoorlogswapens op sneeuwkracht, maar een soort kunststof grote schoenen met onderaan ijzeren pinnen die je onder je eigen schoenen bindt. Zo heb je enerzijds meer drijfvermogen in diepsneeuw (waardoor je er dus niet in wegzakt) en anderzijds meer grip als het wat ijziger en of steiler wordt.

Pulka’s zijn sleeën. Kunststof schelpen van ongeveer anderhalve meter lang en 60 cm breed die met touwen aan een gordel om je lichaam worden vastgemaakt. Zo kan je veel meer gewicht meenemen op langere tochten. We trekken immers acht dagen rond in dit gebied. Alles moet mee en dus trekt ieder van ons een pulka met een gewicht tussen de 25 en de 45 kilo. Eerst leggen we een canvaszak in de pulka, daar gaat alle materiaal in en tenslotte binden we de zak dicht met stevige elastische touwen. Zo kan er bij sneeuwval of storm geen sneeuw in de pulka en blijft ook alles mooi op zijn plaats zitten.

Een eerste kennismaking

De tocht die we zullen doen, doorkruist Fjallabak Nature Reserve, in het zuidoosten van IJsland. Het landschap is bergachtig, gebeeldhouwd door vulkanen en geothermische activiteit, doorweven met lava, sneeuw, rivieren en meren. Het land van vuur en ijs, dat is hier. De Fjallabak ligt midden op de Mid-Atlantische breuklijn.

Nadat we alles hebben uitgeladen en ons in de hut te hebben geïnstalleerd, is de motivatie groot om naar een bergtop niet ver weg te wandelen als opwarmertje. We binden de sneeuwraketten om en onder een stralend zonnetje testen we het terrein. Ondanks een stevige wind loopt het vlot en na een mooi zicht vanop de top staan we een paar uur later terug aan de hut.

Het is de eerste keer in IJsland voor mij. Ik deed al verschillende pulkatrekkings in Scandinavië en ben benieuwd of er veel verschil is met een winterse trektocht op dit eiland van vulkanen en watervallen. Het eerste grote verschil werd al snel duidelijk wanneer we aankwamen bij de hut: we hoefden geen hout te hakken voor de kachel. Er zijn immers geen bossen. In plaats van een houtkachel is er centrale verwarming op gas. De aangesloten gasfles is echter leeg en dus moeten we op zoek naar een volle. Dat betekende eerst een zoektocht naar een mogelijke gasstockageplek en dan wat sneeuwgraafwerk om een hokje vrij te krijgen waarin we gelukkig nog een volle fles vinden.

Het tweede probleem blijkt iets lastiger; het water in de leidingen van de centrale verwarming is bevroren. Het duurt een volledige nacht en dag om dat ontdooid te krijgen èn dan nog eens een dag om de hut van -10 °C naar +10 °C te krijgen. Pas dan kunnen we eten zonder onze donsjas en wollen muts aan. Zo’n houtkachel geeft naast onmiddellijke warmte ook een pak sfeer, dus ik vind de Scandinavische hutjes wel veel aangenamer.

Een warm bad

De ochtend van onze eerste echte dag trekken we zonder pulka naar de warmwaterbron. Onszelf overtuigen om uit onze kleren te gaan en in dat water te springen, duurt even. Het wordt een unieke ervaring, met veel gelach en gestuntel, want als je kletsnat uit een warmwaterbronnetje komt en je wil snel in je droge kleren (die in de sneeuw liggen), gebeuren er al eens acrobatische toeren.

De tocht heen en terug geeft ons een goed beeld van wat we de komende dagen kunnen verwachten. Een wondermooi landschap, met veel heuvels, grote open vlaktes, bevroren meren om over te steken, en een dun laagje sneeuw over rots en mos. Op de terugweg discussiëren we over het nut van de sneeuwraketten aan onze voeten; in dit terrein zijn ze overbodig. Aangekomen aan de hut is er whisky en rum, genieten we van de zon, en slagen onze twee residentiële brandweermannen erin om te barbecueën zonder hout, straf!

IJsland of Antarctica?

We trekken door naar de volgende hut, dieper in het natuurpark. De eerste dag met onze pulka’s en ik begrijp snel waarom deze pulka’s met touwen zijn uitgerust en niet met stangen zoals ik er in Zweden en Finland tochten mee deed. Dit gebied is veel heuvelachtiger. Als je bergaf wandelt, moet de slee voor je uit, niet achter je. De pulka wisselt dus de hele tijd van positie, 360° rondom je. Als ze momentum neemt, pas je maar beter op of je wordt onderuit gesleurd. Regelmatig kantelt ze ook gewoon om of tolt ze je voorbij. Het is wat oefenen, die eerste keren. Opnieuw vinden we de sneeuwlaag wat dunnetjes en reageren schamper over de verwondering van onze gids die hier vorig jaar door drie meter diepsneeuw moest ploeteren. Na aankomst in de hut moeten we meteen weer aan het werk, koken, aperitieven en spelletjes spelen.

Ook de volgende dag is het sleuren met de pulka’s naar de verste hut. We wagen het zonder sneeuwraketten dit keer. Dat valt reuze mee, maar er steekt wel een venijnige wind op; gevoelstemperatuur -27 °C. Het landschap doet me meermaals denken aan Antarctica. Niet dat ik daar al geweest ben, maar zo stel ik het me voor: grote witte vlaktes, bergtoppen, bergruggen, een compleet gevoel van desolaatheid. Hier is dagen in de omtrek geen mens. Een totale rust daalt over me neer en ik geniet met volle teugen in dit bijna buitenaardse decor.

We arriveren in een mooie grote hut met dezelfde verwarmingsproblematiek als de eerste. Na twee dagen verwarmen, bedraagt de temperatuur binnen nog steeds slechts -7 °C. Met een paar mensen gaan we aan de slag met schop en ijsbijl om het toilet buiten, dat is ondergesneeuwd, terug bruikbaar te maken.

De vijfde dag brengt ons een tocht via een open vlakte, een rivier, over ijs, sneeuw en rots met mos, rondom een grote berg in een alles bevriezende wind. Ik denk dat de gevoelstemperatuur vandaag rond de -30 °C ligt. Mijn skibril vriest aan en ik zie niets meer.

Ook de volgende dag, de beklimming van vulkaan Kaldaksslofköll, is pittig. Steil omhoog, dus wel met de raketten, in een snijdende wind, door de zwavelwalmen van de gaten in de vulkaan. Maar wat een uitzicht. Ik vergeet er mijn bevroren voeten door.

De winter moet nog komen

De laatste twee dagen gebruiken we om terug naar de tweede hut te wandelen. Daar komen de superjeeps ons oppikken. Net op tijd, want ons vers eten is op en ook alle whisky en rum is achterovergeslagen. Als afscheidscadeau krijgen we de laatste nacht alsnog een streepje noorderlicht. Op de terugrit merken we dat rivieren en watervallen ineens zijn dichtgevroren. “Het was een korte warmere periode”, zeggen onze Vikingchauffeurs. “Er zal nog een stevige nawinter komen.” Het is begin maart en ik weet niet of ik blij ben dat we niet nog kouder hebben meegemaakt of dat ik uitgedaagd ben om volgende keer terug te komen en te hopen op die drie meter diepsneeuw elke dag…