Onbekend en – hoe lang nog? – onbemind

De mens is een gewoontedier. Ook als hij op skilatten staat. En dus kiest hij bijna routineus voor bekende skigebieden. Er is nochtans meer in de witte wereld dan alleen maar Sölden, Sankt-Anton, Davos, Val Gardena en Les Arcs. Met de loupe in de hand ontdekken we twee kleine skigebieden. Onbekend maakt onbemind, helaas, want het gaat om pareltjes van het zuiverste soort. ‘Wie niet klein is, moet goed zijn.’

Rara waar staan we? Een skidoo pendelt als taxi over een bevroren meertje. Aan een lange staaf houden we ons vast. Hij brengt ons van de voet van de Nocky Flitzer naar het dalstation van de Sonnenbahn. Die jaagt ons in een flits tot een flink stuk boven de boomgrens. Antwoord op onze vraag: we skiën een dag over de Turracher Höhe, Karinthië, Oostenrijk. Akkoord, het is een eindje rijden, maar telkens opnieuw als we in Karinthië belanden, wordt ons hartje broos en gevoelig. Het is een stuk Oostenrijk dat – niet alleen in de zomer – de zuiderse flair met alpiene cool combineert. En dat is hier niet anders. ‘Wie niet groot is, moet goed zijn’, grapt Elmar. Hij is pistenbutler van beroep. Pardon? ‘Neen, ik ben geen grap’, reageert hij. ‘Het is mijn taak om de gasten op de Turracher Höhe met raad en daad bij te staan en zo hun skidag tot een onvergetelijke belevenis op te tillen. Zie ons als een levend skiplan. We delen lollies uit aan de kinderen, zakdoekjes aan snotterende skiërs bij de lift, wijzen de weg en zorgen voor animo.’

Glooiingen

Vandaag is Elmar er alleen voor ons. Hij wil ons de Turracher Höhe helpen verkennen. Niet dat het zo moeilijk is, want het gaat om een klein, hoog gelegen skigebied: 14 liften en 38 kilometer pistes. De meeste pistes liggen rond de 2000 meter hoogte. In combinatie met de opvallend milde glooiingen zorgt dat voor een unieke natuurbeleving. We merken dat terwijl we achter Elmar zoeven. Gekleed in sjiek uitziend vilten butlerpak, mét leren skihelm, doet hij met ons de Turracher Höhenrunde.

Akkoord, op zowat drie uur tijd hebben we alle pistes gezien. Maar die beperkte omvang van het skigebied wordt gecompenseerd door een aantal extra’s die we in geen ander skigebied al aantroffen. Elmar maakt zijn portie reclame: ‘kleine skigebiedjes zijn ideaal voor wie met de familie onderweg is. Je kan je kids makkelijk in de kinderskischool achterlaten en ’s middags met hen weer een hapje gaan eten.’

Niet eens zo gek ver van Karinthië ligt Tirol. Ook daar vinden met – met de loupe in de hand – een kleine wintersportparel. We duwen denkbeeldig enkele koeien opzij en belanden in Kühtai. Dat oord op 2.020 meter hoogte ligt in een zijdalletje van het bekende Ötztal. Niet ver van Sölden of Obergurgl dus, maar wat een wereld van verschil!

We klikken onze Rossignol ski’s vast en gooien ons wankele lot in handen van Gregory Ubachs. Hij is Antwerpenaar met Nederlandse roots, quasi op ski’s geboren en al sinds meer dan tien jaar skileraar bij de 1.Skischule. Hij leerde er ook zijn huidige vrouw kennen. Met de schwung van een lokale held wedelt hij ons langs beide zijden van het skigebied. ‘Kühtai telt 44 kilometer skipistes. De helft daarvan ligt aan de noordelijke flank van het dalletje, de andere aan de zuidelijke.’ Wie het te weinig kilometers vindt, die kan een ‘Combi’ skipas nemen: daarin combineer je Kühtai met het nabijgelegen Hochoetz: meteen goed voor zo’n 85 kilometer pistes.

Sneeuwzeker

Maar laten we verder inzoomen op Kühtai. Wat zijn we aangenaam verrast. Het skigebied ligt hoog, en de pistes zijn – eind maart – uitstekend onderhouden. Ubachs: ‘in de ochtend ski ik liefst langs de zuidelijke flanken. Hier zijn de pistes breed, wat minder steil en ideaal om met de kinderen te skiën.’ We sjezen over fantastische pistes langs de Kaiserbahn, de Schwarzmooslift en de Hochalterbahn. Daarna steken we de straat over – Kühtai is één straat breed – en verkennen de noordelijke pistes. ‘Mijn favoriet is de zwarte onder de Gaiskogellift’ We doen ze driemaal na elkaar, kunnen niet stoppen met genieten. We zijn hier bijna alleen. Zalig carven langs steile pistes is dit.

Kühtai begrijpt als geen ander hoe je je nadeel – je bent een klein gebied op korte afstand van grote, bekende kleppers – tot een voordeel moet ombuigen. ‘We hebben enkele unieke troeven’, weet Ubachs. ‘We liggen hoog en zijn daardoor bijzonder sneeuwzeker. Onze pistes zijn gekend voor hun uitstekend onderhoud. En we hebben de grootste halfpipe van Europa. Bovendien is ons skigebied uitstekend als uitgangspunt voor wie buiten de pistes zijn gading zoekt. De flanken van de Pochkogel en de Gaiskogel bieden heerlijke poedercondities.’ Een ‘klassieker in het genre’ is daarbij de flank van het stuwmeer. Ubachs: ‘een mooie dagtour is de doorsteek naar het Oetztal.’

Geflirt

Want ja, je zou bijna vergeten dat Kühtai in het zo bekende Oetztal ligt. Hochoetz maakt dat duidelijk: het is een geliefde daguitstap voor wintersporters in het Oetztal die eens een rustigere dag willen meemaken. Het gebied lijkt in alles op Kühtai, maar ligt gemiddeld 200 meter lager. We verkennen het op een halve dag, en stellen vast dat het nogal wat verbindingspistes heeft: goed om afstand af te leggen, maar soms wat aan de smalle kant. Wat Hochoetz dan weer zo apart maakt, is zijn geflirt met de boomgrens: je skiet op een afgeronde flank die regelmatig het woud induikt.

Terug naar Karinthië. Elmar neemt ons nog altijd op sleeptouw. ‘We proberen onze titel ‘pistenbutler’ als merk te laten erkennen. We zijn de enige in de hele Alpen.’ Elmar heeft een vrouwelijke collega. We ontmoeten Gertraud boven aan de Kornockbahn op 2.205 meter hoogte. Ze komt er aangereden in een tot Mercedes gepimpte knalrode skiscooter. Ze serveert lollies, papieren doekjes en druivensuiker en ja – toch wel – ook een glas prosecco. Terwijl we zachtjes van de ijskoude bubbels nippen, overschouwen we het hele skigebied. Zoetgevooisde winterpret op de grens tussen Steiermark en Karinthië, ver weg van het gedruis en hoempahoempaplezier van de grote Alpenkleppers is dit een pareltje. Terwijl we dit opschrijven, hebben we er al spijt van dat we dit geheim met jullie delen. Vertel het niet verder.

Logeer ‘zoals toen’ in Seinerzeit

Wie naar de Turracher Höhe trekt, kan logeren in een van de fantastische chalets van Almdorf Seinerzeit in het nabijgelegen Patergassen. Het is een tot in het kleinste detail nagebouwd oud boerengehucht maar dan badend in absolute luxe. De chalets zijn bijzonder vakkundig gebouwd volgens de oude technieken, maar bieden evenzeer flatscreen, Wifi, hot tubs en sauna.

’s Ochtends worden we wakker door de knetterende haard. Een butler – ja, alweer! – is onze chalet binnengeslopen om de haard aan te maken en het ontbijt voor te bereiden.

Lunchen en avondeten kan je in het eigen restaurantje. Wie het echt exclusief wil, die dineert op sterrenniveau in een boomhutje: daar is plaats voor twee mensen en één chef. inclusief oninneembaar vergezicht door de glazen wand.

Tekst: Aart De Zitter/Foto’s: Thomas De Boever