Stel je even voor: hoogseizoen, half tien ’s morgens en de liften zijn zo goed als leeg. Op de pistes is op een enkeling na nog niemand te bespeuren. En toch schijnt de zon en ligt er een mooi pak sneeuw. Dat kan alleen maar betekenen dat we in Sainte-Foy-Tarentaise zijn. Het goed bewaard geheim is niet langer geheim, maar van ook maar enige drukte absoluut geen sprake wanneer je gaat freeriden in Saint-Foy-Tarentaise.

freeriden in Saint-Foy-Tarentaise

Liefde op het eerste zicht, het bestaat ook voor skigebieden en bergdorpjes. Bijna tien jaar geleden kwamen wij hier onze allereerste keer en meteen wisten we dat we nog vaak zouden terugkeren. Sindsdien is er – op een paar hotels en chalets na – eigenlijk niet zoveel veranderd. Het voordeel van een klein gebied is dat het niet enkel rustig, maar ook erg overzichtelijk is. Er zijn slechts vier zetelliften en zowat alle pistes komen terug in het centrum van het dorp uit. Dat maakt van Sainte-Foy-Tarentaise tevens een erg geschikt en kindvriendelijk gebied voor families op zoek naar rust en authentieke charme. Skipas, accommodatie en eten zijn nog steeds goed betaalbaar. En die immense freeridespeeltuin loert nog net om de hoek.

Een aangepast plan

Een brede glimlach verschijnt op het gezicht van Sylvain Laignelet. Hij wacht me samen de directrice van de toeristische dienst Anne Marmottan op aan een van de vier liften die het skigebied rijk is. Die glimlach heeft alles te maken met het splitboard waarmee ik kom aangereden en de complete freeride-uitrusting, ABS-rugzak inbegrepen. Sylvain was verteld dat ik de eerste stappen in het offpiste rijden wou ontdekken. Zodra mijn ervaring duidelijk wordt, schakelt zijn brein in overdrive. Het oorspronkelijke idee om vandaag pistes te rijden en de volgende dagen langzaam in de beveiligde offpistezones van het skigebied op verkenning te gaan, smijt hij regelrecht de prullenbak in.

Van Granier naar het gehucht La Masure

In de lift vertel ik dat ik het gebied eigenlijk best goed ken en hier al flink wat runs heb gedaan. Sylvains glimlach wordt steeds breder. Opwarmen doen we op zijn favoriete piste. We nemen de La Marquise-lift en rijden – zonder stoppen – langs perfect aangelegde blauwe en rode pistes helemaal terug tot in het centrum van het dorp. De pistes zijn gevarieerd, het tempo ligt hoog, de reisdag van gisteren is helemaal uit de benen gereden. Iedereen kent iedereen hier. Sylvain wordt zowat constant aangesproken met een naam die ik niet meteen kan thuisbrengen. “Ik heb jarenlang in Amerika gewoond. Dat heeft me de roepnaam ‘Ricain’, kort voor Américain, opgeleverd. Ik ben er van overtuigd dat hier mensen zijn die zelfs niet weten dat ik eigenlijk Sylvain heet.” 

Van wachtrijen aan liften is hier geen sprake. De meest recente lift, La Marquise, brengt ons alweer naar de uiterste linkerkant van het gebied. Een korte hike later staan we op Granier, een klassiek startpunt van vele offpiste routes in Sainte-Foy-Tarentaise. Verse sneeuwval van betekenis is al even geleden. Helemaal maagdelijk is de Vallon de Mercuel dan ook niet echt meer te noemen. Iemand met terreinkennis die niet te beroerd is een eindje verder de berg op te stappen, maakt in deze omstandigheden het verschil. Tot aan onze middel in de sneeuw ploeteren we een eind omhoog. Wat we daar zien, maakt ons heel erg blij: een flink steile flank vol ongerepte poeder. Met een lunchafspraak zijn we een beetje beperkt in tijd deze voormiddag. Dat maakt dat we met een stevige vaart doorheen de Vallon du Crôt richting het gehucht La Masure rijden. Die stevige vaart vandaag is helemaal niet erg. Morgen staat Fogliettaz op het programma, vergelijkbaar met deze eerste run, maar dan een stuk langer en het einddoel is identiek.

Nieuwe route naar Le Monal

Een stevige lunch en een kort beslissingsproces later zitten we alweer in de lift, deze keer richting het hoogste punt van Sainte-Foy. Col de l’Aiguille is met zijn 2620 meter hoogte de echte toegangspoort tot ongelimiteerde backcountrypret. Le Monal, een geklasseerd dorpje, is het doel van deze namiddag. Daartoe hebben we meerdere mogelijkheden. Ofwel nemen we de klassieke afdaling die meteen van Col de l’Aiguille vertrekt, ofwel stappen we een stuk omhoog om er een langere afdaling over minder gebruikt terrein van te maken. We twijfelen niet. Sylvain en ik delen dezelfde liefde voor verse sneeuw, liefst zonder sporen. En ja, dat betekent dat daar al eens een flinke inspanning tegenover staat. Tijdens de klim richting Pointe de la Foglietta houden we regelmatig halt om een lijn te kiezen. We zijn op snowboards en op de lijnen die we voorlopig onder ogen krijgen, bestaat de vrees dat we zullen stilvallen. Dan klauteren we liever helemaal naar de top, om niet het risico te lopen halverwege de afdaling vast te komen zitten en door poeder te moeten kruipen.

Iets meer dan een uur later staan we op 2930 meter, Pointe de la Foglietta. Het uitzicht op Mont-Pourri, L’Aiguille Rouge en het skigebied van Les Arcs is prachtig. We blijven rondspeuren naar mogelijke afdalingen. Ondanks alle ervaring en kennis van Sylvain in dit gebied staan we nu voor een afdaling die ook hij nog nooit eerder heeft gedaan. “Go!” We rijden langsheen steile rotswanden, staren naar in de zon glinsterende gletsjers en met een dikke laag sneeuw bedekte meren. We zijn helemaal alleen in een adembenemend winterwonderland. Ter hoogte van het stuwmeer vervoegen we de klassieke route naar Le Monal, een geklasseerd, idyllisch en in de winter verlaten bergdorpje. Op het einde van de Vallon du Clou zoeken we ons behoedzaam een weg doorheen bos en rotsen om uiteindelijk in het prachtige dorp uit te komen. Een lange wandeling – voor snowboarders althans – om terug in het skigebied te komen, hakt er aan het eind van deze dag nog flink in. Sylvain is helemaal in zijn nopjes: “Nooit gedacht dat ik vandaag zowel Granier-Masure als een nieuwe route naar Le Monal zou rijden. Morgen maken we er een nog straffere dag van. Let’s grab a beer!” Jarenlang in Amerika wonen heeft zo zijn invloed op je taalgebruik.

Beveiligde offpiste

Sainte-Foy-Tarentaise heeft drie beveiligde offpiste zones. En vermits dit een rustig en gemoedelijk familiegebied is, blijven die zones lange tijd netjes onaangeroerd. Niet zo deze week. Verse sneeuw is er al een tijdje niet meer gevallen, wat ertoe leidt dat de makkelijk toegankelijke offpiste helemaal gereden is. Toch gaan we op verkenning. We wandelen een beetje omhoog om via een korte couloir in Natur’ Morion uit te komen. Daar linken we meteen door naar Nature Shaper’s Paradise, de plaats om je backcountry freestyletricks te oefenen. Volgende week is er een Freeride World Tour Qualifier-wedstrijd in dit deel van het skigebied. Samen checken we de wedstrijdflank. Pittig, veel mogelijkheden tot cliffjumps, steile stroken en veel meer. Het belooft een mooie wedstrijd te worden. Opnieuw naar Col de l’Aiguille doen we een erg lange traverse onder de Rocher de Pierre d’Arbine. De afdaling is steil en technisch. Sporen staan er niet.

Meer moois om de hoek

Tijd om ons naar het echte doel van de dag te begeven, Pointe de la Foglietta. De klim kennen we reeds van gisteren. Maar waar we gisteren de zuidflank richting Le Monal namen, duiken we nu de noordkant richting La Masure naar beneden. Op de lange richel zoeken we het steilste stuk om de afdaling aan te vatten. Niet dat we zo enorm kicken op steil, maar hoe steiler, hoe minder sporen. En laat ons daar nu net wel op kicken. De sneeuw op deze noordhelling is boterzacht. We slingeren doorheen een totaal verlaten, indrukwekkende en wilde bergomgeving. In de winter is La Masure volledig verlaten en enkel op sneeuwschoenen of al freeridend bereikbaar. Die ochtend was Sylvain echter vroeg uit de veren. Hij parkeerde zijn auto reeds daar alvorens naar het skigebied te komen. Hou er dus wel rekening mee dat je een taxi of auto nodig hebt om terug in Sainte-Foy te raken.

De grote klassieke lijnen in Sainte-Foy-Tarentaise hebben we onderhand gereden. Sainte-Foy heeft echter de stations van Tignes, Val d’Isère en Les Arcs om de hoek liggen. De Sainte-Foy skipas levert je een voordelig tarief op in een van die skigebieden. En de ligging op de grens met Italië maakt zelfs heliski bereikbaar. We rijden naar Val d’Isère. Een brutaal ijskoude wind raast door het dorp. Verse sneeuw is op komst. We laten het drukke centrum van Val d’Isère achter ons en rijden naar Le Fornet. Daar is het heerlijk rustig. Op de hoger gelegen pistes is de wind brutaal en het zicht herleid tot nul. Het heeft hier reeds flink gesneeuwd. In de bossen van Le Fornet spelen we in een dikke laag verse poeder. Het is kicken, het is met volle teugen genieten. Die middag eet ik in L’Arolay, een authentiek bergrestaurant, mijn beste hamburger ooit.

freeriden in Saint-Foy-Tarentaise

Na al die jaren is en blijft Sainte-Foy-Tarentaise nog steeds een goed bewaarde freerideparel. Wij zien echter ook mogelijkheden voor de hele familie. Terwijl de kinderen, beginnende of minder ervaren skiërs en snowboarders zich verder bekwamen op perfect aangelegde pistes in een rustig gebied, duikt de ervaren freeridende tweede helft van de familie de backcountry in. Voor beide bevelen wij Evolution 2 (www.evolution2saintefoy.com), de skischool van Sylvain, van harte aan.

Sjieke chalet

Sainte-Foy-Tarentaise wordt gekenmerkt door prachtige en luxueuze chalets. Wij verblijven in White Eden (www.smallwonders.eu/nl/white-eden-st-foy-tarentaise), een sprookjesachtig mooie chalet die het luxe alpenleven prima illustreert. Vanaf het terras stap je zo de piste op en ’s avonds terug af, waar een heerlijk warm bubbelbad en een afternoon tea met hapjes je opwacht. Gastronomisch eten doe je aan grote tafels met de rest van de gasten. De kamers zijn prachtig, het eten heerlijk, de sfeer en ontvangst van de Nederlandse uitbaters meer dan hartelijk. Een Absolute aanrader. Wil je een avondje elders gaan eten, dan kunnen wij La Bergerie (www.labergerie.tv) van harte aanbevelen.

Tekst & foto’s: Jurgen Groenwals