Ischgl, het Ibiza van de Alpen, trekt met een beruchte après-ski en concerten hoog in de bergen met name skiënde feestvierders aan. Maar vergis je niet, Ischgl is een heel erg sportief skigebied. Hun ‘Relax. If you can…’- slogan indachtig, waarmee de enorme waaier aan activiteiten wordt bedoeld, gaan wij dan ook poederskiën in Ischgl.

Poederskiën in Ischgl

In tegenstelling tot de wilde verhalen en vette foto’s, is het ook bij ons niet al poeder en vreugde wat de klok slaat. We schrijven januari. Het is prachtig weer, heerlijk warm en we doen een terrasje – zonnebril op het hoofd – onder een lekker zonnetje. Helaas houdt dit weer reeds wekenlang wintersportend Europa in een ban van kunstsneeuw en doemscenario’s. En noch wij, noch toeristische diensten, noch skischolen hebben steeds de flexibiliteit om enkel maar te richting Alpen te reizen wanneer er verse sneeuw ligt. Kortom: een ernstig gebrek aan sneeuw zal deze ontdekkingstocht naar de freeridemogelijkheden in Ischgl niet meteen onze makkelijkste ooit maken.

Nu zal je Ischgl misschien niet meteen met freeriden linken. Met feestvieren, ja, dat wel, maar freeriden? Wel bekijk het zo: wanneer de rest van Ischgl rond de ochtend richting bed strompelt, neem jij gewoon de eerste lift omhoog. Ischgl is een bijzonder modern skigebied, snelle liften zorgen voor geen wachtrijen en brengen je in alle comfort in alle richtingen. Verbonden met het Zwitserse Samnaun is de Silvretta Arena goed voor 238 kilometer pistes. Ischgl is relatief hoog gelegen, wat maakt dat de sneeuw lang goed blijft.

Poedersessies

‘Powder session with a guide of the skischool’, lees ik op het programma. Klinkt goed. Wanneer we Michael Zangerl – onze gids voor de volgende dagen – daarmee confronteren, verschijnt er een brede grijns op zijn gezicht. Diepe poeder zullen we niet rijden, maar we gaan ons wel uitstekend amuseren. Michael is een local, geboren en getogen in Ischgl. Dat dat zo zijn voordelen heeft, zal snel blijken. Met de skischool op Idalp zit je meteen in het hart van het skigebied. Omringd door ontelbare skiërs en snowboarders sta je als het ware in het zenuwcentrum van een massa liften. Opwarmen doen we op perfect aangelegde pistes rond Idjoch en Viderjoch. Het idee is om ons vandaag voornamelijk tussen Höllboden, Palinkopf en Piz Val Gronda te amuseren. Het echte stevige freeridewerk, hiken of backcountry heeft bij dit gebrek aan sneeuw geen zin. We doen een knappe run van Palinkopf naar Gampenalp, pikken terug aan op de piste en dankzij de verbluffend snelle liften staan we in geen tijd weer bovenaan. Het blijft zoeken en behelpen en daar komt de terreinkennis van Michael meer dan goed bij van pas. Ondanks alle verwachtingen in rijden we reeds poeder. Niet heel erg diep, maar een kinderhand is in deze snel gevuld.

Piz Val Gronda

De relatief nieuwe Piz Val Gronda-kabelbaan lijkt wel gemaakt voor freeriders. Het lawinecheckpoint bevestigt die indruk. In de lift merken we talloze lijnen en mogelijke runs. We merken eveneens dat die helemaal verspoord zijn. Het panorama op 2812 meter hoogte is prachtig. Michael wijst ons op alle mogelijke freerideroutes die hier simpelweg vanuit de lift mogelijk zijn, de ene al wat moeilijker dan de andere. Beginnende freeriders krijgen een afdaling met een gematigde hellingshoek voor de kiezen, ervaren of expert freeriders halen hun hartje op in pittig steile couloirs. De afdaling naar de Heidelberger Hütte is een klassieker. Klassiekers kunnen we niet links laten liggen. Michael stelt een iets steilere variant voor, minder sporen, iets meer sneeuw. Dat kunnen we alleen maar toejuichen. “Imagine this on a powder day!” Michael maakt ons hoofd helemaal gek met verhalen over meters verse sneeuw. We zijn amper een paar uur in Ischgl aan het rijden en we weten nu reeds dat we ‘On a powder day’ terug moeten komen. De Gampenbahn brengt ons snel opnieuw naar Palinkopf, klaar voor de volgende. Onder en langsheen die Gampenbahn merken we best nog veel moois. Zullen we? De lift brengt ons toch snel terug. En zo komt het dat die paar stroken waar nog geen enkel spoor staat, netjes door ons worden aangevallen. Neen, de sneeuw is niet diep en het wordt nergens echt extreem, maar we amuseren ons kostelijk en genieten met volle teugen. Langzaam werken we onze weg terug richting het centrum van het skigebied. Met de runs rond Höllspitze en Bodenalp hebben we een flink deel van de offpiste-mogelijkheden in dit stuk van de Silvretta Arena verkend. En die verkenning mag overigens meer dan positief beschouwd worden.

Tolvrij rijden

“Of we zin hebben in een beetje avontuur?”, Michael stelt de vraag met een glimlach die weinig goeds verraadt. Beetje overbodige, avontuur staat in grote vette letters op ons voorhoofd geschreven. Het plan is een lange afdaling naar het Zwitserse Samnaun te ondernemen. Niet om tolvrij te gaan shoppen, wel om een echt backcountrygevoel te beleven. En dus gaat Michael druk aan het telefoneren. Hij is ervan overtuigd dat een van zijn vrienden de run die hij in gedachten heeft onlangs heeft gedaan en wil even verse informatie scoren. We vangen flarden van een gesprek op, horen iets als lawine en couloir, en begrijpen vooral voldoende sneeuw. “Let’s go!” Langs Ravaischer Salaas en Salaaser Eck rijden we over grote poedervelden. Op een paar sporen na is de hele afdaling maagdelijk. “Deze route is eigenlijk enkel door de locals gekend. Doordat het niet meteen duidelijk is waar je zal uitkomen, is er bijna niemand die deze afdaling doet. Daar komt nog bij dat terreinkennis hier heel erg belangrijk is. Straks krijgen we een soort splitsing. Maak je daar de foute keuze, dan sta je bovenaan een bevroren waterval en zit je echt heel diep in de problemen. Jaarlijks moeten de reddingsdiensten uitrukken om daar een verloren skiër of snowboarder op te pikken.” Alsof de adrenaline nog niet voldoende door onze aderen gierde. “En we hebben geluk”, verzekert Michael ons. “Er is net een lawine geweest die de bewuste couloir netjes met sneeuw heeft gevuld.” We klauteren doorheen de overblijfselen van die lawine richting de ingang van de couloir. Met sneeuw gevuld? Dat lijk toch niet echt het geval. De couloir is steil en op een smal strookje sneeuw na, merken we enkel rotsen. We laveren behoedzaam tussen rotsblokken, losliggende stenen en verijsde restanten van – dat klopt wel – een lawine. De avontuurlijke dag is echter nog niet voorbij. We vinden nog mooie en onverstoorde afdalingen rond Greistspitze, balanceren over een pijnlijk lange richel om een stukje poeder boven Gasthof Höllboden te rijden en draaien nog heerlijke bochten in de buurt van de Höllkarzetellift.

Afsluiten in Kappl

De trip afsluiten doen we in het nabijgelegen Kappl. Lager en meer zuidelijk gelegen wordt het meteen duidelijk dat van freeride momenteel in Kappl geen sprake kan zijn. En toch is Kappl meer dan de moeite van de ontdekking waard. We staren naar de bergflank waar in 2015 tijdens de stop van de Freeride World Tour Julien Lopez onder een lawine bedolven werd, gelukkig zonder erg. Een blik op het terrein in Kappl leert waarom de beste freeriders ter wereld hier graag vertoeven. Het is indrukwekkend steil, het is bijzonder rustig en de mogelijkheden zijn onbegrensd. Neem je een gids, dan kan je zelfs tot in Sankt Anton afdalen.

Eerlijk waar, bij aanvang van deze trip hadden wij dit nooit durven dromen. Toegegeven, er was een immens gebrek aan sneeuw, maar de vele mogelijkheden en de terreinkennis van een uitstekende gids maakten er een pittig en memorabel reisje van.

Tip voor de gastronoom die gaat poederskiën in Ischgl

Volgens de gerenommeerde restaurantgids, Gault Millai, kan Ischgl beschouwd worden als de culinaire alpine hotspot in Oostenrijk. Die status heeft Ischgl mede te danken aan restaurant Stüva, in hotel Yscla (Reto-Romaanse benaming voor Ischgl). De jonge chef-kok Benjamin Parth tovert simpelweg fantastische gerechten met oog voor presentatie op je bord. Niet het goedkoopste restaurant maar zonder twijfel een van de betere en elke euro meer dan waard. www.yscla.at

Tekst: Jurgen Groenwals / Foto’s: Thomas De Boever