‘The greatest snow on earth’ – zo wordt de sneeuw in Noord-Amerika wel eens omschreven, we namen de proef op de som en gingen skiën in Colorado, meer bepaald in Vail en Breckenridge, twee klassiekers in het hart van de Rocky Mountains. Met jaarlijks ongeveer 940 centimeter aan sneeuwval halen ze zowat het dubbele van het doorsnee Alpen-skioord.
Wie de drukke skipistes in Europa gewoon is, zal zijn hart ophalen aan de uitgestrekte, wijde pistes in het pittoreske Breckenridge. Nochtans kozen we er net die weken in maart uit, tijdens het befaamde ‘Spring Break’, wanneer heel wat Amerikaanse scholieren hun vrije weken komen vieren. Geen probleem echter voor wie wil skiën in Colorado. Van drukte is er geen sprake, tenzij aan de dalliften. Dat en een stralende zon zouden die eerste kilometers op de sneeuw onmiddellijk tot een topdag maken, ware het niet dat er nog zoiets bestaat als hoogteziekte. Amper een dag eerder vertrokken we uit Zaventem richting Denver, waarna de Colorado Mountain Express ons voor de deur van het hotel in Breckenridge afzet. Een hoogteverschil van maar liefst 2900 meter. Als ‘flatlander’ – de benaming die we al snel toegemeten krijgen – is enige acclimatisatie in een lager gelegen oord geen overbodige luxe. Heb je hier ernstig last van, dan is afdalen jammer genoeg de enige optie, maar normaliter verdwijnen op deze hoogte symptomen als vermoeidheid en hoofdpijn na een dag of twee, en wie er sneller vanaf wil, kan de nodige medicijnen nemen. Veel water drinken, is de boodschap en wie nog een extra hulpmiddel wil inzetten, koopt een flesje zuurstof – de meeste hotels bieden deze aan.
Skiën in Colorado – Eén groot speelterrein
Breckenridge werd pas een skiresort in 1961, nadat de naburige goudmijnen gesloten waren en het stadje zichzelf moest heruitvinden. Ooit ontdekten de inwoners dat Breckenridge zelfs niet op een Amerikaanse map uit 1880 stond, waardoor ze zichzelf als onafhankelijk beschouwden. Het bleek een foute inschatting te zijn, maar sindsdien hanteert Breckenridge de geuzennaam ‘Colorado’s Kingdom’. Het zegt alles over de losse, laid-back sfeer die hier hangt. Lynn, een 41-jarige skiester die we op de skilift ontmoeten, vat het als volgt samen: “Hier kan je in eender welke kledij een restaurant binnenstappen, terwijl je jezelf in Vail meer moet opsmukken en ‘erbij horen’. Ik wil geen zestig dollar voor een steak betalen voor m’n kinderen, dus kom ik liever hier naartoe. Bovendien zijn ook de pistes voldoende gevarieerd zodat de ganse familie aan zijn trekken komt.”
Het geeft ons alleen maar meer zin om de hellingen te verkennen. In tegenstelling tot de pistes, die magische namen als Devil’s Crotch, Wanderlust en Elysian Fields dragen, heten de vijf toppen waar de actie zich afspeelt, gewoon Peak 6, 7, 8, 9 en 10. Die laatste is de enige die enkel bestaat uit zwarte pistes, al moet je rekening houden met het Amerikaanse systeem: hier heb je groene, blauwe en zwarte pistes. Die laatsten zijn namelijk nog eens onderverdeeld in ‘Single diamond’, ‘Double diamond’ en ‘Experts only’. Zwarte pistes zijn doorgaans niet geprepareerd. Het begrip ‘piste’ is hier trouwens relatief: het ganse gebied is één groot speelterrein: hier mag je overal afdalen, tenzij het expliciet verboden is. Een complete vrijgeleide is dat echter niet, want in de ‘trage zones’, waar beginners kunnen oefenen, riskeer je een sanctie als je andere wintersporters in gevaar brengt door een te hoge snelheid. Maar laat dat de pret niet bederven: het gaat slechts over de laagste pistes onderaan de berg; daarboven wacht er meer dan genoeg puur genot!
Het hoogtepunt van Breckenridge mag je letterlijk nemen: via de Imperial Express Superchair, de hoogste lift van Noord-Amerika, arriveer je op 3914 meter. Vervolgens is het nog zo’n 50 meter klimmen naar de top van Peak 8 (op 3962 meter). De inspanning loont de moeite: nadat je op adem bent gekomen, is er niet alleen het fantastische uitzicht. Je kan van hieruit ook de volledige kam van Peak 8 en 7 bereiken. Vanop deze rand vertrekken uitdagende pistes zoals – O, ironie – Easy Street, Nine Lives en Wacky’s Chute. Als er ergens poedersneeuw te bespeuren is, dan is het hier. En dat vaak tot laat op het seizoen!
Verder vind je zeker voldoende blauwe pistes waarop het heerlijk cruisen is. De durvers kunnen zich letterlijk tussen de bomen begeven, wat hier niet meer dan normaal is, of richting de verschillende snowparken trekken, die netjes onderverdeeld zijn in beginner, intermediate en expert.
Verkeer regelen aan de skilift
Onderaan het station kan het wel eens druk worden, want door de structuur van het gebied komt iedereen terug samen onderaan elke respectievelijke piek. Natuurlijk hebben onze Amerikaanse vrienden daar iets op gevonden: een heuse verkeersregelaar loodst de ganse meute op een zo efficiënt mogelijke wijze de lift op. Wie het toch waagt om de wachtende rij voorbij te sjezen, riskeert afkeurende blikken, wat ondergetekende de eerste dag mocht ervaren. Amerikanen houden van een goede organisatie, wat voor ons, Europeanen, die met een blik op oneindig de jungle naar een plek op de lift induiken, in het begin wat wennen is. Na enkele dagen ben je het echter zo gewoon dat die ene onverlaat die het toch waagt om voor te steken, diezelfde afkeurende blik toegeworpen krijgt.
Wie gewoon is aan de après-ski in Oostenrijk, zal hier minder aan zijn trekken komen. Verwacht geen hoempapa-muziek met uitgelaten mannen en vrouwen die met hun skischoenen aan op tafels dansen. Aan de basis van Peak 8 en 9 zijn leuke terrassen, terwijl ook Main Street, de centrale weg doorheen Breckenridge waar je met de gratis shuttle raakt, heel gezellige bars heeft. Wie wil genieten van een hapje en een drankje tussen de locals kan terecht in de Blue Bistro, waar op geregelde tijdstippen live muziek te horen is en happy hour de prijs drukt, zo vertelt Edith, een Belgische die al jarenlang in Colorado woont en van skiën in Colorado haar hobby heeft gemaakt. Zij hoort van onze plannen om Vail aan te doen, maar haar hart ligt duidelijk in Breckenridge: “Veel sympathieker en echter dan Vail. Bovendien heb je hier op de pistes minder platte stukken!” Als enige snowboarder in het gezelschap krijg ik een licht-allergische reactie, maar de volgende dag reizen we toch af richting Vail.
Een klein stukje Tirol
Alhoewel de twee skioorden slechts op een boogscheut (naar Amerikaanse normen) van elkaar liggen, verschillen ze toch behoorlijk. Vail kan de concurrentie met het nog net iets mondainere Aspen gerust aangaan – en doet dat ook. De prijzen liggen hoger dan in Breckenridge en op de piste riskeer je de volledige Kardashian-familie tegen het lijf te lopen: zij verblijven er af en toe in het Four Seasons hotel. Het stadje zelf is eerder artificieel: tijdens de tweede wereldoorlog trainde hier de tiende bergdivisie, die zich moest voorbereiden op gevechten in de Alpen. Een aantal soldaten zijn er na de oorlog teruggekeerd met de droom om er een skidomein te creëren. Van een echt stadje was geen sprake, maar de ranchers begonnen in 1962 met de bouw. Ze baseerden zich op hun Europese ervaringen, waardoor het lijkt alsof je een stukje Oostenrijk binnenwandelt, inclusief opschriften in het typische ‘Fette Fraktur’-lettertype en een bar waaruit Duitse après-skiklassiekers klinken.
De grote attractie van Vail is natuurlijk Back Bowls, een uitgestrekt terrein waar je een hele dag kan in verdwalen zonder terug in het skidorp te passeren. In Blue Sky Basin, het uiterste deel van het gebied, ski je tussen de vegetatie, maar in andere bowls kom je bijna geen bomen tegen, wat vrij uitzonderlijk is in de Verenigde Staten. Dat zou alles te maken hebben met de goudzoekers die er eind 19de eeuw de Ute-indianen verdreven, waarna deze laatsten een gigantische bosbrand aanstaken. Het resultaat zijn deze schilderachtige kommen die met elkaar verbonden zijn door skiliften.
Bring your own BBQ
En de goden zijn met ons, want wanneer we ’s morgens vertrekken, heeft het net een hele nacht gesneeuwd. De tocht naar Blue Sky Basin is dan ook puur poederplezier. Alhoewel we in het begin moeite hebben om het skiplan goed te lezen – het was niet eenvoudig om het ganse gebied in één overzichtelijke kaart te proppen – wijst het zichzelf allemaal behoorlijk uit. Hier en daar moet de snowboarder inderdaad wel eens een plat gedeelte overwinnen, maar erg storend is het niet. Hoe verder je je van het skidorp begeeft, hoe minder bevolkt de pistes zijn. Ondanks de enorme lading verse sneeuw zijn er altijd meerdere mogelijkheden om de volgende bowl aan te snijden zodat ook de minder poedergekke wintersporters aan hun trekken komen.
Eens we in Blue Sky Basin aangekomen zijn, wacht er ons een bijzonder charmant hutje waar de warme, weliswaar prijzige, chocomelk een heerlijke beloning is van de tocht. Vanop het terras is het zalig uitkijken over de Rocky Mountains. Terwijl we er zitten, staat een groepje mannen te barbecuen: “We hebben ons vlees meegenomen in de rugzak om hier onze middagpauze te houden. Veel goedkoper en geef toe, hoe zalig is het om met zo’n panorama op de achtergrond een zelf gebakken hotdog te verorberen?” Schitterend idee, maar jammer genoeg zijn we zelf niet zo vooruitziend geweest. Het was dan ook de eerste keer dat we barbecue-voorzieningen op de piste aantroffen, maar dat we dat hier in de Verenigde Staten tegenkomen, verrast ons niets. Na een prachtige dag zit het er hier voor ons jammer genoeg op, maar om het met de woorden van Justin, een verkoper in de lokale winkel van The North Face, te zeggen: “Vail maakt reclame met de slogan ‘An experience of a lifetime’. Ik kwam hier eigenlijk naartoe om in de zomer te mountainbiken, maar de ski-ervaring hier is echt fantastisch en doet de slogan alle eer aan. Ik was compleet omvergeblazen door de immense ruimte die ze hier aanbieden en vandaag, met de verse sneeuw, was een topdag die de perfectie benaderde!”
Skiën in Colorado: onze conclusie
Skiën in Colorado is geen goedkope onderneming voor de doorsnee Europeaan: de transatlantische vlucht doet het prijskaartje geen goed en een skipas is hier best duur. Wie ter plekke een liftticket aanschaft, moet rekening houden met zo’n 169 dollar voor een dag in Breckenridge, terwijl dit in Vail zelfs 189 dollar is. Door op voorhand online te boeken, kan je hier wel op besparen. Wie wat meer tijd uittrekt om hier te sneeuwsporten, moet zeker de Epic Pass die Vail Resorts aanbiedt overwegen: de prijs van 899 dollar is niet min, maar geeft wel ongelimiteerde toegang tot 15 Amerikaanse skioorden. Bovendien krijg je er nog eens extra dagen in een aantal Canadese, Japanse en Europese skibestemmingen bovenop, waardoor deze formule wel interessant kan zijn voor de die hard sneeuwsportfanaten of mannen en vrouwen met een wintersportmissie. Terwijl je een skipas in Europa doorgaans voor een week koopt, zijn de formules in de Verenigde Staten meer geschikt om af en toe een snipperdagje te nemen zodat je één van de vele andere activiteiten kan beleven, wat echt wel een aanrader is. Zelf gingen we een dag snowkiten op het meer van Breckenridge. Daarnaast mocht een echte sneeuwschoenexpeditie van Breckenridge naar Frisco niet ontbreken: 16 kilometer door de ongerepte natuur, alsof je in de film The Revenant verzeild bent geraakt. Skiën in Colorado is zeker de moeite waard.
Wereldkampioen slopestyle Seppe Smits over Breckenridge
“Ik neem elk jaar deel aan de Dew Tour, een wedstrijd die doorgaat in december in Breckenridge. Heel tof! Het klopt dat de sneeuw er anders is dan in de Alpen. Beter zou ik daarom niet per se zeggen, want ik prefereer een laag verse sneeuw in de Alpen. De kans op goede poeder is er volgens mij groter. Wat wel in het voordeel van Colorado pleit: door de hoogte is het daar kouder en de lucht droger, waardoor de sneeuw minder snel ijzig wordt. Je hebt er quasi altijd een goede grip, waardoor het heel aangename sneeuw is om op te freestylen. Ik ben absoluut een fan. Je kan er op de pistes goed knallen. Let wel op voor de pistepolitie.”
“Colorado profiteert optimaal van gunstige omstandigheden”
Pascal Mormal, meteoroloog bij het KMI en zelf een overtuigd wintersporter, verklaart de verschillen tussen Noord-Amerika en Europa: “Je kan niet heel Noord-Amerika over dezelfde kam scheren, maar door de nabijheid van de oceaan hebben de Rocky Mountains steevast veel sneeuw. In de noordelijke gebieden, zoals Mount Rainier in de staat Washington, zit je op amper 100 kilometer van de kust, maar kan je toch 4000 meter hoog klimmen. Alleen heb je er meer temperatuurschommelingen en dus vaker smeltende sneeuw of regen. De beste sneeuw vind je meer landinwaarts, waar het continentale effect speelt.Wanneer je gaat skiën in Colorado ben je ver genoeg van de oceaan, krijgt toch genoeg sneeuw en de wintersportgebieden liggen op grote hoogte. Die combinatie zorgt voor zeer gunstige wintersportomstandigheden. Europa is meer afhankelijk van de oceaanstromingen, die vaker voor zacht weer zorgen en dus meer risico op regen of smeltende sneeuw met zich meebrengen.”
