Spreek je ouders, de juf, je buurman of een collega en vertel je vol enthousiasme dat je je kleuters leert snowboarden, dan krijg je waarschijnlijk een stroom aan reacties over je heen. ” Snowboarden voor de allerkleinsten? Eerst leren skiën, is toch belangrijker?”, “Ze hebben de kracht nog niet om zelf recht te staan”. Gevolgd door een blik vol ongeloof, bekrachtigd met: “Onverantwoord”, of “Onmogelijk”. Vang het op met de glimlach en denk: “Ik zal het je laten zien!”

Foto’s: Hilde Lenaerts

Snowboarden voor de allerkleinsten

Allemaal nonsens natuurlijk, gegroeid vanuit een eigen skiachtergrond in een tijd waarin snowboarden nog in zijn kinderschoenen stond. Alsof snowboarden de ontwikkeling van je kind hindert? Of hij met ski’s gemakkelijker weer rechtop staat na door de hemelse pizzapunt te zijn gezakt? Daarenboven, op een board afdalen, vormt een prachtige evenwichtsuitdaging. En je mini-me kan op softboots zelf naar de piste wandelen. Akkoord: de tijden van first call, last chair zijn voor mama of papa voorbij. Zelfs een poederdag moet al eens wijken. All-in voor de kindjes.

Maar hoe doe je het? Wat zijn de struikelblokken? Aan de hand van een aantal pijlers en anekdotes schets ik hoe ik Mila (3 jaar) en Ferre (5 jaar) heb leren snowboarden. Mijn doel is om de passie en liefde voor de bergen, die ik heb meegekregen van mijn ouders, door te geven aan mijn kinderen. Ik kijk uit naar de dag dat we samen op een helling staan en de leerling meester is geworden: “Komaan papa, dit kunnen we wel!”

 Klein begonnen, veel gewonnen

De eerste stap werd gezet toen Ferre drie jaar was en we op de braderie in Leuven een Rigletpark aantroffen. (Een klein snowparkje met verschillende modules waar de kleintjes over getrokken worden.) Niet veel later namen we deel aan de Kids & Parents-lesjes van Sneeuwsport Vlaanderen. Ondertussen staan er bij Ferre 16 sessies op de teller heeft hij Avoriaz, Les Sybelles, Serre Chevalier, Flaine en Les Arcs al glijdend verkend. Als we in de bergen zijn, oefenen we twee keer per dag. Telkens maar een uurtje, maar wel 1-op-1 en dus intensief. Voor onze jongste, Mila, was het met een grote broer als voorbeeld simpel: monkey see, monkey do. Vaak moet ik mezelf temperen en bedenken dat ze twee jaar jonger is; een losgeslagen projectiel is het soms!

Met vallen en opstaan

Draai het of keer het hoe je wil: ze vallen, krijgen het koud, zijn afgeleid, hebben schrik, dorst, honger… Of moeten op de meest ongelegen momenten pipi doen. Je kinderen leren boarden, vraagt inspanning! Aankleden alleen al. Een eerste tip: volg een vast stramien. Voor ons was dat: alles klaarleggen, dan Ferre en Mila prepareren, en nadien pas mama en papa.

Behalve de logistieke hordes, moet je goed beseffen dat het kinderen zijn, die niet elke dag even progressief evolueren. Wat in mijn ogen soms een verloren dag was, omdat die toeside bocht maar niet wilde lukken, bleek later massaal veel spiergeheugen op te leveren. Trek je hieraan op. Ook fysiek! Heffen, trekken, sleuren, je rug forceren… it’s all part of the deal.

Vorige krokus sloot Avoriaz op een dag de liften wegens te veel wind en nam ik met Ferre de bus naar Morzine om daar samen met de rest van Portes du Soleil aan te schuiven aan de Pleney. Een halfuur lang bleef ik hem motiveren, terwijl het kind omringd door boomhoge Engelsmannen in de regen stond. Hoe vaak ik niet heb gedacht: “Nu ben ik hem aan het verbranden”. Maar uiteindelijk is het steeds goed uitgedraaid.

De pistemap en een touwtje

Goesting? Koop of huur een klein boardje, liefst voorzien van touwtje om je snotneus keer op keer de helling op te trekken. Verder nodig: sneeuw en liefst goed weer. Sneeuwval is leuk, maar eenmaal nat is het gedaan met de pret. Neem daarom steeds een extra paar handschoenen, buf, trui en muts mee. Volg verder nauwgezet het weerbericht en de pistecondities.

Belangrijk voor je vertrekt: zorg dat je een plan hebt! Hoeveel keer gaan we Mila omhoogtrekken? Hoe vaak laten we Ferre de lift nemen? Welke pistes gaan we nemen? Zorg dat je ‘ver genoeg’ van huis bent, zodat je steeds nog een aantal liften ‘moet’ nemen om terug te geraken. Betrek je kindjes en laat hen de pistemap mee beheren.

Zodra je merkt dat de motivatie afneemt ga je op zoek naar een nieuwe uitdaging: de lift. Een magic carpet is een geschenk, een sleper waar je naast loopt kan perfect en de stoeltjeslift is de max. Neem een lift waarvan je weet dat ze een natuurlijke uitloop heeft en denk goed na over hoe je gaat afstappen. Jij one footed, je kindje blijft ingestrapt. Met Ferre op de arm werkte voor mij de eerste keren nog het beste.

Last but not least: varieer! Al eens in het snowboardpark gaan kijken of er geen babyboxjes zijn? Mila weet het nu al: eerst groot maken en dan klein worden op de rainbowbox! Fun for days. Alle vaardigheden die nodig zijn op de piste komen aan bod in het park. Hou het uiteraard veilig. Maar push ze naar een nieuw niveau en focus op basishouding, uitsturen en dynamiek.

I told you so

Ik merk de natuurlijke aanleg om heelside uit te sturen en de schrik om toeside in te sturen. Normaal. Iets dat tijd vraagt en uiteindelijk wel goed komt. Zolang ze maar fun hebben! Na een hoge dosis doorzettingsvermogen komt er dan plots die dag waarop ze toe- en heelside bochten aan elkaar schakelen, de elementen meezitten en je kleine wonder je de hele piste toont. Of regelrecht afstevent op een bultje, waar onze jonge man zijn 90 cm lange plank de sneeuw lost, de volle 30 cm ver vliegt en hij zonder vallen verder boardt. Wie is dan het meest trots?! I told you so!