We betwijfelen of we Seppe Smits nog moeten voorstellen. Met 32 jaar is hij ‘een oude rot’ in het snowboardvak met een indrukwekkende professionele carrière, inclusief een rits aan podiumplaatsen op FIS-wedstrijden, Wereldkampioenschappen en Wereldbekers. Wat hem daarnaast bezighoudt, daarnaar waren we dit keer vooral benieuwd.
Hoe zag je zomer eruit?
“Normaal train ik in de zomermaanden in Australië of Nieuw-Zeeland. Maar sinds Covid zijn de tickets zo duur. Bovendien probeer ik mijn ecologische voetafdruk kleiner te houden. Moet het niet, dan doe ik het niet. Ik ben deze zomer dus heel veel thuis geweest en ik moet zeggen: het was heerlijk. Voor het eerst sinds lang kon ik weer met vrienden en familie connecteren. Dat is iets wat ik door mijn snowboardcarrière de afgelopen 17 jaar toch erg hard heb gemist. Ik geniet keihard van die quality time, zoals met de kindjes van mijn broer.”
Heb je recent nog gesurfd?
“Heel weinig eigenlijk. Ik heb een paar korte reisjes naar Frankrijk gemaakt. En gek genoeg was mijn beste surfsessie dit jaar in België. Mijn ‘grootste’ trip zou een kitesurftrip naar Denemarken zijn, maar de condities zaten niet mee; er stond echt te weinig wind. Dus zijn we een dagje gaan golfsurfen, gaan vissen en padellen. Dus ja, ik bleef een beetje op mijn surfhonger zitten. Maar niet voor lang. Volgende zaterdag trekken we een weekje naar Frankrijk waar vrienden van mij de Pura Vida Surf Lodge hebben geopend. De condities daar moeten we uiteraard eens testen.”
En je was natuurlijk ook druk met een aantal toekomstgerichte projecten?
“Klopt. Ik ben ondertussen al zo’n twee jaar in contact met het Belgische merk Gerondal. Op een gegeven moment dachten we: ‘Waarom maken we niet gewoon Belgische snowboards?’ Vorige winter hebben we verschillende modellen uitgetest en een commercieel plan uitgewerkt om een nieuwe snowboardlijn te commercialiseren; 100% Belgisch, 100% handgemaakt en 100% lokaal. Deze winter lanceren we onze eerste snowboards.”
Wat is er zo bijzonder aan de snowboards die je samen met Gerondal ontwerpt?
“Het is een heel duurzame, houten snowboardlijn. Al het hout komt van binnen een straal van 250 km van de werkplaats in Malmedy. Daarnaast zetten we ook in op duurzame materialen voor bijvoorbeeld de verlijming. De topsheet is altijd volledig uit hout. De klant kan kiezen wat voor hout ze willen (lichter, donkerder…) en het ook laten graveren. De boards zijn ook zeer onderhoudsvriendelijk en makkelijk te herstellen. Het enige wat de levensduur bepaalt, is de staalkant. Maar zelfs dan eindig je nog een mooi decoratiestuk.”
Je bent ook een motivational speaker?
“Ik ben al een paar jaar aangesloten bij het platform SportSpreker en vrij recent ook bij Speakerbase. Hiervoor heb ik een aantal keynotes en talks ontwikkeld om mensen te inspireren op het vlak van een sportieve mindset, doelen stellen, angsten overwinnen, omgaan met stress en duurzame aspecten, zoals duurzaam reizen. Mijn Frans is tegenwoordig ook vrij deftig (Seppe trainde jaren met een Franse trainer), dus ik geef de talks in zowel het Nederlands, Engels als Frans.”
Wat kan je ons vertellen over je zero waste lifestyle?
“De laatste vijf jaar ben ik me meer en meer gaan bekommeren om mijn voetafdruk, ook de voetafdruk die je niet ziet, maar die er achter de schermen (via allerlei toeleveringsketens) wel degelijk is. Een zero waste levensstijl (zonder afval dus) is in België heel doenbaar, veel makkelijker dan in kleine bergdorpjes. Zo neem ik zoveel mogelijk het openbaar vervoer, eet ik veel plantaardig, seizoensgebonden en vooral lokaal. Moet ik een vliegtuig nemen, dan compenseer ik mijn reis via Greentripper. En ook qua kleding maak ik bewustere keuzes. Ik zal altijd eerst kijken of ik het niet tweedehands kan vinden en als ik iets nieuws koop, is het organic.”
Een elektrische auto past ook binnen dat plaatje?
“Ik heb een aantal jaren een fijne samenwerking gehad met Skoda. Nu ga ik een stap verder: ik heb geen auto meer. Ik wandel, neem de fiets of de trein. En als ik echt een auto nodig heb, leen ik er een van BattMobility, een autodeelplatform dat enkel elektrische wagens heeft. Met een elektrische wagen leren rijden, is trouwens best een leerproces. Ik heb er zowel goede als slechte ervaringen mee. Met wind tegen, een sneeuwstorm en temperaturen onder nul kan de batterijcapaciteit tegenvallen. Als de laadpalen dan ook nog eens verder uit elkaar staan dan verwacht…”
Ondertussen kondigt de winter zich weer aan. Waar lopen we je mogelijk tegen het lijf?
“Dat zal vooral in Europa zijn. Vroeger vlogen we in de winter vaak naar de andere kant van de oceaan om te trainen en voor wedstrijden, dat is iets wat ik nu anders probeer te doen. In de VS geloven ze ook niet meer zo in funparks. Heel veel resorts zijn overgekocht en veel funparks zijn verdwenen of van veel mindere kwaliteit. In Europa zijn we op dat vlak echt verwend. Je hebt Absolut Park in Flachau in Oostenrijk, Corvatsch en Laax in Zwitserland, drie toplocaties om te trainen. En uiteraard Stubai Zoo en Saas-Fee.”
Je bent later vertrokken dit seizoen?
“Mijn initieel plan was om de eerste week van oktober naar de parkopening in Hintertux te gaan, maar de condities waren schrijnend in Oostenrijk. Het was wel vroeg op het seizoen, maar toch. Ook in Saas-Fee, in Zwitserland, toch een noordelijk gelegen gebied met een gletsjer op 3600 meter, moeten ze elk jaar harder werken om het park er goed te doen bij liggen. Ik merk het verschil met mijn beginjaren. Het is andermaal een bevestiging van het desastreuze effect van de klimaatopwarming, net zoals al de vele extreme weerevents dat zijn, met bosbranden, overstromingen en veel te hoge oceaantemperaturen.”
Wat betekent dit voor de sneeuwcondities?
“Je hoort vaak dat er te weinig sneeuw is. Maar eigenlijk is er geen pijl op te trekken. Sommige gebieden in Europa moesten vorig jaar later open, hadden te weinig sneeuw of moesten vroeger sluiten, maar in Utah en aan de westkust van de VS hadden ze de beste sneeuw ooit. In Mammoth viel er zelfs meer dan 18 meter! Het probleem is dat de balans is verstoord. In de winter is de sneeuw soms de ene week keihard aan het smelten en dan is het ineens een maand droog. Dat maakt de sneeuw instabiel, omdat al die sneeuwkristallen kapot zijn en de sneeuwlagen niet meer goed samenhangen. Dat maakt freeriden echt heel gevaarlijk.”
Zit er, misschien zelfs mede daardoor, voor jouw persoonlijk ook een kantelpunt aan te komen?
“Ik ben en blijf een gepassioneerd snowboarder, maar competitiesnowboarden heeft het eeuwige leven niet. Ik ben 32, sommige van de gasten die ik op wedstrijden tegenkom zijn half zo oud als ik. Ik merk ook dat de drive om echt te pushen er minder inzit. Nog grotere tricks, nog meer rotaties? Het niveau is heel hoog. Sommige jonge riders gooien 1800s alsof het niets is. Voor mij hoeft dat niet meer zo. Ik wil juist meer vrijheid. Meer creativiteit. Commerciëlere dingen doen met duurzame partners, betrokken zijn bij toffe filmprojecten, spreken op events. Ik sta open voor nieuwe dingen en ben benieuwd wat er op mijn pad komt.”
Dient de nieuwe generatie snowboarders zich al aan?
“De laatste jaren hebben we via Sneeuwsport Vlaanderen een mooi programma voor de opvolging van talenten en krijgen we veel meer budgettaire ondersteuning van Sport Vlaanderen. Daarenboven hebben we nu ook een DrySlope in Genk. De jongere generatie vindt het echt de max om daarop te springen. Het is natuurlijk moeilijk om te voorspellen wie het kan en zal maken. Maar het talent is er. Denk maar aan een Jules Desloover, die er klaar voor is om serieuze stappen te zetten. Of aan een Sky Remans. Ze is net 13, maar wat een potentieel.”
En dan komt het aan op… ondersteuning?
“In de eerste plaats op eigen motivatie, zou ik zeggen. Maar inderdaad: ondersteuning is ontzettend belangrijk. Van de ouders, van coaches, van Sneeuwsport Vlaanderen… De steun van mijn ouders was onmisbaar. En ook de federatie heeft veel betekend in mijn carrière. Zonder hen had ik nooit gestaan waar ik nu sta. Best bijzonder dat dit een verhaal is waarin we samen zijn gegroeid. Dankzij de federatie, Tom Coeckelberghs en Jean-Valère Demard, hebben we nu ook effectief een groeiprogramma met Kids on Snow, talentscouting, een rookie- en eliteprogramma… Vroeger bestond dit niet. Mannen als een Christophe Reynders, mijn broer Anthony en ik moesten het de eerste jaren zelf doen.”
