Home Skigebieden Splitboarden in Zweeds Lapland 

Splitboarden in Zweeds Lapland 

0
Splitboarden in Zweeds Lapland 
Splitboarden in Zweeds Lapland.

Kebnekaise is de hoogste berg van Zweden. Bijna tweehonderd kilometer boven de poolcirkel, niet ver van de grens met Noorwegen, ligt een wonderbaarlijk desolaat wit landschap. Wat meer is, Kebnekaise wordt omringd door een rits andere bergen met onuitspreekbare namen. Meer hebben wij niet nodig om gewapend met splitboards en toerski’s richting Zweeds Lapland te trekken.

We starten met een sprookje. Ken je het boek en de daarvan afgeleide tekenfilmserie rond Nils Holgersson? Het boek beschrijft de reis van Nils en Maarten doorheen Zweden. Ze willen met een groep wilde ganzen mee naar Lapland vliegen. De naam van de leidster van die groep ganzen – Akka van Kebnekajse – verwijst naar de Akka, een bergmassief in Zweden en de Kebnekaise, inderdaad Zwedens hoogste.


Splitboarden in Zweeds Lapland.
Splitboarden in Zweeds Lapland.
Moeizame start

Amper drie weken na de aanslag in Brussels Airport naar Zweeds Lapland vliegen, is niet meteen een succesverhaal. Vluchten worden geboekt, herboekt, geschrapt, nog eens herboekt, andere vluchten worden voorgesteld… De geïmproviseerde vertrekhal en de zwaarbewapende militairen geven een bevreemdende en emotionele indruk. Vlucht naar Kopenhagen, overnachting daar, vroege vlucht naar Stockholm en een laatste vlucht naar Kiruna.

Met Kiruna komt onze eindbestemming nu echt wel in zicht. Het is koud, er ligt sneeuw en ijs. Mocht het niet voor de mijnbouw zijn, zou niemand ooit op het idee zijn gekomen om hier een stad dan wel een vliegveld neer te poten. Mede door die mijnbouw dreigt echter de hele stad te verzakken. De plannen om alles letterlijk te verhuizen, zijn ondertussen volop in uitvoering. Een minuut op de bus richting Nikkaluokta toont je waar Lapland om bekend staat: eindeloze en vooral lege witte vlaktes. Van bergen is er voorlopig amper sprake. In Nikkaluokta ruilen we een luxebus in voor een rit in een aanhangwagen achter de sneeuwscooter. Het is bitterkoud. Het landschap verandert snel en de eerste bergen komen in zicht. Geen aaneengesloten keten, het lijken eerder willekeurig neergeplofte bulten. ‘Des patates’, noemt onze Franse gids Theo ze.

Splitboarden in Zweeds Lapland.
Splitboarden in Zweeds Lapland.

We leerden Theo Alegra de la Soujeole en zijn Sportsacademy Grand Massif Aventure vorig jaar in Flaine kennen. Hij deelt dezelfde passie voor sneeuw en bergen als wij. Het is dan ook niet helemaal verwonderlijk dat we nu samen in het hoge noorden van Europa op avontuur gaan. Het is een bevreemdend landschap. We zien rendieren, veel rendieren. De dagen zijn lang, de nachten kort. De bergen zijn ongerept. Langsheen het befaamde Kungsleden-wandelpad komen we twee dagen na vertrek, op onze plaats van bestemming: Fjällstation Kebnekaise. Helaas heeft mijn bagage een heel ander avontuur voor ogen.

Een pittige start 

Fjällstation Kebnekaise houdt het midden tussen een hotel en een berghut. Het knappe hoofdgebouw herbergt een winkel, bar en een restaurant. Het ontbijt en het avondeten zijn overheerlijk, de pintjes fris, de wijn op de juiste temperatuur. Slapen doe je in nabijgelegen gebouwen, op stapelbedden in kamers van vier. Alles is Scandinavisch netjes en verzorgd.

Geen bagage betekent kleding schooien bij de makkers en spullen huren in het winkeltje. Gelukkig is mijn splitboard wel ter plaatse geraakt. Sotfboots daarentegen, neen die heeft niemand op voorraad. Ik heb echter geen twee dagen gereisd om doorheen een vensterraam melancholisch mijmerend naar besneeuwde bergen te zitten staren. Stevige bergbottines worden het eerste experiment van de week. Met vier ervaren freeridesnowboarders, een ervaren toerskïer en Theo als gids, zit het wel snor met het niveau van ons groepje. Reeds van bij de aankomst bijt er een couloir op Skarttacohkka in de bil van Theo. We gaan de bevroren rivierdelta van Siellajohka over, plaatsen vellen onder splitboards en ski’s en trekken naar omhoog.

Splitboarden in Zweeds Lapland.
Splitboarden in Zweeds Lapland.

Die eerste klim loopt niet meteen van een leien dakje. Het is erg koud, de wind blaast genadeloos hard, vellen blijven niet kleven en grote ijsvlaktes op de flank maken er niet meteen een pretje van. Twijfel sluipt in de rangen. Een deel van de groep loopt verder op vellen, een ander deel klimt loodrecht de berg op. De steile flank is bijwijlen vervaarlijk glad. Een paar uur en veel moeite later zoeken we beschutting tegen de gure wind, bouwen ons splitboard om tot een snowboard en duiken de beoogde couloir eindelijk in. De sneeuw is prima. Bochten maken met bergbottines in plaats van softboots valt zolang het niet te steil of te smal wordt behoorlijk mee. Beneden wacht een kudde rendieren ons op. We zoeken beschutting tegen de nog steeds gure wind om te eten, vellen onder te binden en opnieuw naar onze berghut te wandelen. Een pittige start van een Arctisch avontuur.

Splitboarden in Zweeds Lapland.
Splitboarden in Zweeds Lapland.
De spelbrekers: bottines en het weer

We hebben een aantal doelen deze week. Uiteraard is de top van Kebnekaise er daar een van, maar voorlopig houdt het slechte weer dat plan netjes opgeborgen. Slecht weer is niet vreemd in deze streek. Op 15 maart 2012 stortte tijdens een grootscheepse legeroefening een C-130 legervliegtuig door het slechte weer neer. Alle bemanningsleden kwamen daarbij om. Kebnetjåkka Lilltopp dan maar? Het experiment met de bergbottines heeft vooral veel blaren en kapotte voeten opgeleverd. Skiboots in snowboardbindingen? De klim gaat voorspoedig, behalve voor mij en mijn skiboots. Ik moet halverwege afhaken, dit werkt niet. Vellen ruimen plaats voor crampons. Over de richel van Kebnetjåkka Lilltopp lopen we te voet verder. De wind is opnieuw bijzonder guur en fel. De beperkte zichtbaarheid maakt het vervolg van het plan er niet makkelijker op. We bouwen een schuilplaats om beschut tegen de wind boards en ski’s om te bouwen en aan de afdaling te beginnen. De sneeuw is alweer prima. Over de laatste bult van de dag, Kaipak, gaat het snel richting Fjällstation. De rest van de middag schijnt de zon.

 

Aurora Borealis

Het noorderlicht moet zowat het meest besproken thema tijdens elk van onze diners zijn. De Aurora Forecast-app speelt elke avond met onze voeten. Binnen twintig minuten blijkt twintig minuten later nogmaals vijftien minuten later. En vermits de zon pas laat ondergaat, wij elke ochtend vroeg opstaan en je je slaap echt wel nodig hebt hier, heeft niemand veel zin om ‘s nachts op de uitkijk te staan. Een paar witgele strepen en de berg achter onze hut die netjes verlicht worden, zijn een begin. Word je ‘s nachts wakker, dan kijk je meteen door het raam. En ja hoor, een van de nachten spelen magisch groene flarden licht een bescheiden haasje-over. Noorderlicht, check!

Door couloirs en kraters

Wel heel erg behulpzaam, zo zou je de mensen die het Fjällstation bemannen, kunnen omschrijven. Veel telefoontjes over en weer en kijk, daar staat een paar gloednieuwe softboots te blinken. In Kiruna is een kleine skipiste, de eigenaar daarvan had nog een paar boots in de verhuur. De moeite om ze hier te krijgen, wordt met de glimlach weggewuifd. “Vierranvàrri, daar ligt momenteel de beste sneeuw”, fluistert Kiwi, de immer goedlachse serveuse van dienst, ons in het oor. De couloir die we in gedachten hebben, is steil en loodrecht. Het kost ons een paar uur hiken tot aan de voet van de couloir. Daar gaan boards op de rugzak, crampons aan de voeten en ijsbijlen in de hand. We hebben de trappen niet geteld, maar met een top die 530 meter loodrecht boven ons ligt, zijn dat er ruim tweeduizend.

Splitboarden in Zweeds Lapland.
Splitboarden in Zweeds Lapland.

Het voordeel van klimmen door een couloir die je later zal rijden, is dat je een goed idee krijgt van de sneeuwcondities onderweg. Theo bouwt een soort platform waar we boards kunnen ombouwen. De omgeving is dreigend. Dikke pakken sneeuw kleven als het ware tegen de rotswanden. We zitten onder een enorme corniche, breekt die af dan wordt dit verhaal niet geschreven. In stilte wordt er flink doorgewerkt, niemand heeft veel zin om hier lang te blijven zitten. De eerste meters zijn met 55° wel heel erg steil. En ijzig. Met de ijsbijl in de hand daalt Keevy als eerste de verticale wand af. Een tiental meter lager ruimt ijs plaats voor verse sneeuw, wordt de hellingshoek met 50° en vervolgens 45° minder steil. De angst maakt plaats voor onversneden pret. De sneeuw is boterzacht, de afdaling een pure adrenalinerush.

Splitboarden in Zweeds Lapland.
Splitboarden in Zweeds Lapland.

We hebben de smaak goed te pakken nu. Vanuit onze verblijfplaats hebben we zicht op Tuolpagarni, 1662 meter hoog met op de top ervan een soort krater. Tuolpagarni betekent vrij vertaald ‘ketel’. De krater is een overblijfsel van een nichegletsjer, iets wat wel vaker voorkomt in dit deel van Zweden. De verrekijker verraadt geen enkel spoor. De klim erheen is alweer niet van de poes. Bovenaan heeft de wind vrij spel, maar het uitzicht is fenomenaal. Touwen worden bovengehaald om daadwerkelijk in de krater af te dalen. Een rappel van pakweg dertig meter en we zijn opnieuw klaar om doorheen dit wonderbaarlijk landschap onze sporen na te laten. De sneeuw is fantastisch. Om uit de ketel te raken, duiken we een steile couloir in. Dit gaat echt nooit vervelen, poeder stuift alle richtingen uit. Heerlijk. We springen over rotsen, spelen met berkenboompjes en jagen aan een razende snelheid naar beneden. En ook al is het vervolg via de Kungsledenroute voor snowboarders te vlak en dus niet echt leuk, toch is de sfeer uitgelaten en opperbest. Nog meer goed nieuws, mijn bagage is er. Geen dag te vroeg, morgen reizen we terug.

Splitboarden in Zweeds Lapland.
Splitboarden in Zweeds Lapland.
De laatste bochten

Die terugreis betekent een korte dag. Toch willen we er nog het maximum uithalen en dus staan we extra vroeg op. Op het programma, Kebnetjåkka. Lilltopp deden we eerder, deze keer vallen we de échte top van Kebnetjåkka aan. De klim verloopt voorspoedig, ondertussen hebben we het ritme van het splitboarden te pakken. Het weer belooft niet veel goeds. Tot we tijdens onze klim boven de wolken komen en getrakteerd worden op misschien wel het mooiste zicht van dit Zweeds avontuur. Op de top van Kebnetjåkka en zo ver het oog reikt, zien we bergen, couloirs en gletsjers. Onontgonnen terrein waar ontelbare afdalingen mogelijk zijn. Helaas liggen ze niet voor het grijpen. Onze laatste run start doorheen een heerlijk poederveld. Theo heeft nog een laatste verborgen couloir gespot. Verse poeder langs Kebnetjåkka-Glaciären en Östra-Eden is een meer dan gesmaakte kers op een reeds overheerlijke taart. Sneeuwscooter en bus brengen ons terug in Kiruna. Ons laatste Arctisch avondmaal is smaakvol en in stijl.

 

Splitboarden in Zweeds Lapland.
Splitboarden in Zweeds Lapland.

Splitboarden? Hoe en wat? Ontdek het hier.

Tekst: Jurgen Groenwals / Foto’s: Tim De Pauw, Keevy Raes & Theo Alegre de la Soujeole